FILM 
Sinds de Française met haar blauwe lokken op de poster van La Vie D’Adèle prijkte, weet iedereen hoe de adembenemende Léa Seydoux eruit ziet. Misschien tijd om eens te grasduinen in haar rijke , maar wat onbekende filmverleden. La Belle Personne van Christophe Honoré bijvoorbeeld, een geslaagde arthouseproductie die losjes is gebaseerd op de klassieke roman La Princesse De Clèves van Marie-Madeleine de La Fayette uit 1678.


Deze adaptie was eigenlijk een veeg uit de pan naar Nicolas Sarkozy die toen nog presidentskandidaat was, omdat de rechtse politicus het land op zijn grondvesten liet daveren door te stellen dat hij maar niet begreep waarom zo’n ouderwets boek in de Franse school nog verplichte lectuur was. In het derde deel van zijn Parijs-trilogie (Dans Paris en Les Chansons D’Amour) bewees de cineast dat het onderwerp wel nog zeer actueel is en verplaatste het romantische (maar tragische) liefdesverhaal naar het Parijs van nu.

De mooie persoon in kwestie is scholierster Junie (Léa Seydoux). De zestienjarige dame is wel schuchter, maar brengt door haar knap uiterlijk het hoofd van iedere jongen op hol. Uiteindelijk valt zij in de armen van Otto (Grégoire Leprince-Ringuet). Helaas voor hem zijn er kapers op de kust en wel leraar Nemours (Louis Garrel).

Blijkbaar is het de gewoonte in het Franse schooltje dat de leraars het met de studentes doen. Als je daar niet te veel vragen bij stelt dan is La Belle Personne een aangrijpend liefdesverhaal dat bovendien aantrekkelijk in beeld is gebracht door Christophe Honoré die later nog de (excellente) schandaalfilm Ma Mère met Isabelle Huppert en de Franse superhit Les Bien-Aimés zou draaien. Het zijn evenwel de acteurs die met de pluimen gaan lopen, gewoonweg omdat er een magnifieke chemie is tussen Louis Garrel (de knapperd die doorbrak met The Dreamers van Bernardo Bertolucci) en de fantastische Léa Seydoux die er een César-nominatie aan overhield.

BEELD EN GELUID
Het beeld is standaard. Alles is mooi verzorgd zonder enige storing. Ofschoon La Belle Personne in de eerste plaats een dialoogfilm is, moet je beslist eens luisteren naar de knappe soundtrack van Nick Drake die deze arthouseproductie siert.

EXTRA'S
Er staan geen extra's op deze schijf.

CONCLUSIE
La Belle Personne is een ontroerende, maar tegelijkertijd ook poëtische film die gelijkenissen vertoont met het werk van wonderkind Xavier Dolan. Natuurlijk is Léa Seydoux letterlijk en figuurlijk het uithangbord van de film, maar ook wegens cinematografische pluspunten is hij je aandacht meer dan waard.