Vreemd genoeg begint deze serie niet met het verhaal over de familie Adlon, maar richt Uli Edel z’n camera op de familie van Gustaf Schadt, een zeer goede vriend van Lorenz Adlon, die hem snuisterijen levert voor de inrichting van het hotel en die financieel bijspringt op het moment dat de crediteuren het Adlon in het vizier krijgen. In aflevering 1 zien we hoe Schadts dochter Sonja zwanger wordt van de zoon van de tuinman, maar Ottilie Schadt – Sonja’s moeder – heeft andere plannen met haar dochter en dus stuurt ze de familie van Friedrich Loewe weg. Die vestigen zich aan het Ostbahnhof waar ze een eenkamerflat betrekken en met moeite de eindjes aaneen kunnen knopen. Maar Sonja en Friedrich geven hun liefde niet op, ook niet nadat haar moeder haar de baby afneemt en als haar eigen dochter opvoedt. Ze maken plannen om met z’n drieën naar Amerika te vluchten, maar zo ver komt het niet, want Friedrich krijgt een baantje in het Adlon en Sonja vertrekt onder invloed van een Amerikaanse vriendin alleen naar de VS met de belofte om geld te sturen voor de overtocht van Friedrich en de baby. Maar van uitstel komt afstel en uiteindelijk zal Sonja pas ter gelegenheid van de begrafenis van haar vader naar Duitsland terugkeren. Ondertussen is de baby een jonge vrouw geworden…

In Hotel Adlon vertelt regisseur Uli Edel over de families Adlon en Schadt en hun grote droom: het meest chique en meest prestigieuze hotel van Duitsland bouwen. Dat ze daarin zouden slagen was niet vanzelfsprekend, want meteen al werd Lorenz Adlon geconfronteerd met de Eerste Wereldoorlog die het zakencijfer negatief beïnvloedde en vijftien jaar later – toen de financiële problemen eindelijk overwonnen waren – brak de Tweede Wereldoorlog uit en werd het hotel zwaar beschadigd door de Amerikaanse bombardementen op Berlijn. De regisseur illustreert het verhaal met originele en unieke zwart-witfootage uit de periode en richt z’n camera ondertussen op de familiale problemen van de Adlons en de Schadts, want dat je met geld niet alle wonden kan helen en/of vervelende situaties kan vermijden, daarvan zijn vooral de Schadts het levende bewijs. Tussen Sonja en haar moeder Ottilie komt het nooit meer goed, maar als gevolg van Sonja’s keuze om naar Amerika te gaan, krijgt ze later gelijksoortige problemen met haar eigen dochter Alma, want die verwijt haar desinteresse. Maar het leven kan meedogenloos zijn, want Alma wordt kort voor de Tweede Wereldoorlog verliefd op een joodse journalist en krijgt een dochtertje dat ze Anne Maria noemen. Als gevolg van de politieke omstandigheden, de hetze tegen alles wat joods is en de jaloezie van een jeugdvriend, verliest Alma haar echtegenoot en Anne Maria uit het oog en ook zij zal haar dochter pas veel later terugzien, waarbij dezelfde verwijten en zelfs verraad als argument worden gebruikt.

Ondertussen gaat het Adlon-hotel stilletjes ten onder, want na de oorlog stond het gebouw niet op West-Berlijns grondgebied, maar net over de grens in Oost-Berlijn. Tot een echte wederopbouw kwam het nooit en in de jaren 70 sloten de DDR-autoriteiten de overeind gebleven zijvleugel wegens de slechte staat van de constructie. In 1984 werd de restbouw afgebroken. Pas na de heringing in 1989 ontstond het idee om het Hotel Adlon weer in z’n oude luister te herstellen en tussen 1995 en 1997 herrees de feniks uit z’n as als onderdeel van de Kempinski-keten van luxehotels.

Das Adlon. Eine familiensaga, zoals deze miniserie oorspronkelijk heet, is een productie in de stijl van Downton Abbey en Mr. Selfridge, waarin historische feiten en personages zijn gedramatiseerd. Uli Edel gaat een stapje verder dan de makers van de beide Britse series door originele footage in te lassen, waardoor het verhaal net iets levensechter wordt, maar voor de rest gebruikt hij dezelfde dramatische technieken om z’n personages en hun levensverhaal te visualiseren. Gezien het milieu en de plaats van actie zal het u niet verbazen dat het production design wondermooi is en Uli Edel haalt alles uit de kast om de tijdsgeest zo goed mogelijk in beeld te brengen, waarin hij overigens perfect is geslaagd. Voor de belangrijkste rollen kon hij bovendien een beroep doen op acteurs die ook buiten het Duitse taalgebied bekend zijn. Liefhebbers van Duitse cinema herkennen beslist Burghart Klaussner (Lorenz Adlon) als de Duitse generaal uit Diplomatie (2014) van Volker Schlöndorff, maar hij was ook van de partij in Das Weisse Band (2009) van Michael Haneke, in The Edukators (2004) van Hans Weingartner en in Requiem (2006) van Hans-Christian Schmid.

Heino Ferch (Louis Adlon) is wellicht het bekendste gezicht, want hij was o.a. te zien in de voor een Oscar genomineerde film Der Untergang (2004) van Oliver Hirschbiegel, maar ook in de ondertussen tot een cultfilm uitgegroeide productie Lola Rennt (1998) van Tom Tykwer en in Uli Edels eigen Der Baader Meinhof Komplex (2008). Jürgen Vogel (Mein Name ist Bach, 2003; Die Welle, 2008) mag de rol van de nazi voor z’n rekening nemen en doet dat zoals verwacht uitstekend. Goed op dreef zijn ook de bij ons totaal onbekende Josephine Preuss (Tatort, 2009-2014) als Sonja Schadt, Sunnyi Melles (Vision, Aus dem Leben der Hildegard von Bingen, 2009) als Ottilie Schadt en Wotan Wilke Möhring (Soulkitchen, 2009) als Friedrich Loewe, allemaal acteurs met een indrukwekkende carrière in het Duitse taalgebied.