FILM
Jongen/meisje groeit op in de grootste armoede, maar klimt omhoog op de sociale ladder door zijn/haar muzikale talent alvorens ten onder te gaan aan de excessen van het succes. Een biopic over een bekende zanger(es) volgt doorgaans dat recept en ook Get On Up, de biografische film die Tate Taylor in 2014 draaide over het leven van de 'Godfather of Soul' James Brown, volgt slaafs dat parcours. Dat is meteen ook het zwakste punt van de prent, die door het voorspelbare scenario nooit kan verrassen en die door James Brown te volgen van zijn pre-tienerjaren tot aan zijn dood, te veel aandacht schenkt aan incidenten in zijn leven in plaats van aan de relaties die hij in zijn zeventig jaar hier op aarde opbouwde met de mensen rondom hem. Maar dat betekent gelukkig niet dat je je bijna 140 minuten lang stierlijk verveelt, want als er één ding is dat Get On Up bijzonder goed doet, is het wel de dynamiek van Browns performances gestalte geven.

Door de film niet chronologisch vorm te geven, trachten regisseur Tate Taylor en zijn duo scenaristen extra drama te injecteren in de prent, maar dit is geen volledig geslaagd experiment. Get On Up start in 1988, op het moment dat James Brown even zijn zinnen verliest en indoor een geweer afvuurt, waarna de prent flashbacks introduceert over zowel de arme jeugd van de zanger (zijn moeder verliet hem in zijn jonge jaren om een carrière als prostituée uit te bouwen) als over de gestage klim naar de top van de muziekcharts aan het begin van de jaren zestig. Door voortdurend te springen tussen verschillende jaren - steeds begeleid door een on-screen jaartal en een 'bijnaam' voor de zanger die van toepassing is voor deze fase van zijn carrière - houdt de film je op je qui vive, maar veel extra drama creëert dat helaas niet.

De reden hiervoor is dat het voortdurend knippen tussen carrièrefases de gestage evolutie verwaarloost van de relaties die Brown opbouwt met de mensen rondom hem, wat de empathie van de kijker niet ten goede komt. Zo is de band tussen Brown en zijn manager wel erg stereotiep geschetst en ook als de zanger, op het moment van zijn grote doorbraak, geconfronteerd wordt met de moeder die hem heeft verlaten, mist die scène impact. Het is echter maar zeer de vraag of een klassiekere aanpak wél effect zou hebben, want het is niet louter de structuur, maar het is ook de 'best of'-aanpak (een zonde van zoveel biopics) die niet overtuigt. Waar de prent wel punten scoort, is in de kleinere observaties en korte anekdotes, die veel zeggen over de evolutie van racisme tegen Afro-Amerikanen in de Verenigde Staten. Zo zien we de jonge James Brown schoenen stelen van de voeten van een opgehangen zwarte en is een sequentie waarin hij ter vermaak van elitaire inwoners van Augusta, Georgia, geblindoekt moet boksen tegen leeftijdgenootjes ronduit schokkend. Ook de nasleep van de dood van Martin Luther King - waarbij James Brown de burgemeester van Boston overtuigde om een concert een dag later toch te laten doorgaan en hij een gesprek had met president Johnson over de rassenrellen - is een hoogtepunt.

Maar misschien is het sowieso fout om de film te beoordelen louter op de merites van de verhaallijn. Mochten we Get On Up zien als een gefictionaliseerde concertfilm, dan zou de balans gemakkelijk naar de positieve kant overhellen. Meer dan de meeste biopics van muzikanten die we de voorbije tien jaar hebben zien passeren, streeft Get On Up namelijk een enthousiasmerende muziekbeleving na (het is geen toeval dat Mick Jagger een producer is van de film). De voor de film in scène gezette concertfragmenten sprankelen, niet alleen door de meeslepende wijze waarop Tate Taylor ze in beeld brengt, maar vooral ook door de vertolking van Chadwick Boseman. Hij is ronduit perfect gecast als de extreem zelfzekere James Brown - hij spreekt bijvoorbeeld in nagenoeg de hele film over zichzelf in de derde persoon - en koppelt de mimiek en de bewegingen van de zanger aan een geloofwaardige innerlijke drive om iedereen van zijn genialiteit te overtuigen. Was de film als geheel iets beter geweest, dan had Boseman wellicht een grote kans gemaakt op een (terechte) Oscarnominatie dit jaar.

Helaas volstaat Bosemans vertolking dus niet voor een volledig geslaagde prent. De rest van de cast - met uitzondering van Nelsan Ellis, die James Brown's muziekpartner en vriend vertolkt in de enige goed uitgewerkte relatie in de film - teert te fel op stereotiepe vertolkingen, daarbij niet geholpen door het weinig diepgravende scenario. En hoewel Tate Taylor op visueel vlak een grote stap voorwaarts zet in vergelijking met zijn vorige film The Help (ook de montage is overigens uitstekend), gebruikt hij die flair onvoldoende om de kijker mee te zuigen in het verhaal of mee te laten leven met de personages. Daarmee is Get On Up een beetje zoals de Godfather of Soul zelf: intrigerend en bij momenten geniaal, maar ook te weinig samenhangend om een blijvende positieve indruk na te laten.

BEELD EN GELUID
Het gebeurt nog zelden dat een recente release een middelmatige of slechte transfer krijgt van de mensen van Universal en ook Get On Up oogt bijzonder mooi op dit schijfje. De film heeft erg veel verschillende settings, van rokerige cafés en glimmende eethuizen tot zandige krottenwijken en het Witte Huis, maar in elk van de settings (indoor of outdoor) scoren contrast, scherpte en kleurenweergave uitstekend. Belangrijk voor een film als deze is echter vooral dat de soundtrack je van je sokken blaast en ook op dat vlak kan je niet klagen. De dynamiek die uit de boxen spat is, met name tijdens de concertopnames, schitterend. Maar ook in de intiemere scènes creëren de speakers een volwaardig soundscape.

EXTRA'S
Een audiocommentaar, een tiental featurettes, verwijderde scènes en concertperformances: op de regio 1-disk staan ze allemaal, maar geen enkele extra is de oceaan overgestoken voor de Benelux-release: een verontrustende, terugkerende trend op steeds meer Blu-rays.

CONCLUSIE
Get On Up kan de kijker niet verrassen met zijn verhaallijn over de carrière van funkicoon James Brown, maar de energetische centrale performance van Chadwick Boseman en een prima regie en montage zorgen er alsnog voor dat je je zelden verveelt. Beeld en geluid zijn van het hoogste niveau op deze schijf, maar de bonussectie is kaler dan een biljartbal.