Misschien zegt de naam Adam Wingard je niets, maar hij is de regisseur van You’re Next: je weet wel die heerlijke horrorhit die jaren nadat hij werd gemaakt door de grote Lionsgate-studio werd opgevist en een gigantische hit werd. Wie weet dat de geschiedenis zich met The Guest herhaalt, want deze film iser wederom eentje die aan de broek blijft plakken. Wingard herhaalt zich in ieder geval niet omdat je deze ultramoderne actiefilm het best kan omschrijven als een intelligente (gedurfde) mengeling van Drive met The Terminator. Of om het gewoon veel simpeler uit te drukken: actie met zeer veel stijl.

In een afgelegen dorp staat plots een zekere David (Dan Stevens) voor de deur van de Petersons. Deze schuchtere man beweert een vriend te zijn van hun overleden zoon die als soldaat tijdens een missie omkwam. Amerikanen hebben altijd een speciale band met militairen en dus nodigt vader (Leland Orser) de vreemde snoeshaan thuis uit. In geen tijd wordt David beste maatjes met de jongere zoon Luke (Brendan Meyer) die op school door zowat elke medeleerling gepest wordt. David steekt daar een stokje voor door de pestkoppen verrot te slaan. Voor Luke is hij een held, maar zijn mooie zus Anna (Maika Monroe) vertrouwt het zaakje niet en delft in het verleden van de soldaat. Officieel is David dood, en als het Amerikaanse leger hoort dat de kerel bij hun thuis zit, wordt er meteen groot alarm geslagen.

In zijn nieuwste film heeft Wingard voor een totaal andere stijl gekozen. Het gebruik van neonlicht en close-ups verraden de invloed van Refn, maar de Amerikaan kiest toch voor een zeer eigen weg. Dat komt in de eerste plaats door de vreemde (maar ongelooflijke) soundtrack die bestaat uit nummers van gothbands zoals Hocico, Love & Rockets, Front 242 en enorm veel tracks van Clan Of Xymox (tja, en laat ondergetekende dat nu net de beste band ooit vinden!). Maar The Guest is meer dan een stijlvolle film met zo maar keigoede muziek. De actieprent heeft een beklemmende sfeer met een schitterende Dan Stevens en een (alweer) indrukwekkende Maike Monroe die na It Follows wel eens de te volgen actrice van het moment zou kunnen zijn. Jammer genoeg werd The Guest alleen maar op festivals vertoond, want blijkbaar is er tegenwoordig in de paleizen met pluchen zetels alleen maar plaats voor superhelden of wagens die van het ene flatgebouw naar het andere vliegen (als je de laatste Fast & The Furious zag, weet je wellicht waarover we het hebben). Meenemen die film dus, want als je van Only God Forgives of zelfs Mad Max houdt, zou The Guest wel eens hoog in je eindejaarslijstje kunnen eindigen.

BEELD EN GELUID

De beeldkwaliteit op Splendid Films is vaak niet veel soeps, zelfs niet op Blu-ray, maar gelukkig is dat bij The Guest anders. De beelden mochten wel wat scherper, maar dat wordt mooi gecamoufleerd door het overmatig (subliem) gebruik van neonlicht. Ook het geluid scoort goed, met natuurlijk in de hoofdrol een sublieme soundtrack die uit je speakers knalt. Tja, wie had ooit gedacht dat we voortaan de darkwave geluiden van Clan Of Xymox met futuristische actiebeelden zouden associëren?

EXTRA’S

Het enige minpunt op deze schitterende release zijn de extra’s die de kijker toch in de kou laten staan. De tien minuten weggelaten scènes zijn misschien net nog het bekijken waard, maar een outtake van 45 seconden en een uitgebreide scène van 2 minuten kun je moeilijk als volwaardig bonusmateriaal bestempelen.

CONCLUSIE

De beste film die je dit jaar (waarschijnlijk) nog niet hebt gezien. Wie wild is van Nicolas Winding Refn en zich afvraagt hoe een combinatie tussen Drive en The Terminator eruit zou kunnen zien, moet deze titel zonder nadenken in huis halen. En neen , er bestaat geen enkele film waarin Maike Monroe compilatie-cd’s met nummers van Clan Of Xymox maakt! Tip!