Van het voormalig CIA-hoofd in Karachi (Pakistan) – die ondertussen in het archief van het ministerie dossier archiveert – verneemt ze dat de CIA-medewerker in Kaboel met z’n informanten gevoelige informatie ruilde die afkomstig was uit de computer van de Amerikaanse ambassadeur in Karachi, én dat de minister daarover op de hoogte was gebracht. Wie Carrie Mathison ondertussen een beetje kent, die weet dat ze daarvan het fijne wil weten en dus zet ze de minister onder druk: ofwel benoemt hij haar tot CIA-hoofd in Karachi (zodat ze de affaire persoonlijk kan uitzoeken), ofwel zorgt zij ervoor dat de Amerikaanse president op de hoogte wordt gebracht over de gang van zaken in Karachi en Kaboel. De minister, die in dat geval een veroordeling wegens samenzwering riskeert, heeft geen keuze: Carrie Mathison wordt CIA-hoofdverantwoordelijke in Karachi.

Ze doet een beroep op haar collega Peter Quinn om haar te assisteren in Karachi, maar Peter weigert: hij is verliefd op z’n collega en blijft liever uit haar buurt, beseffende dat hij toch geen enkele kans maakt. Bovendien heeft hij volgens de CIA-psychologe misschien wel een deontologische fout gemaakt door in Kaboel voor Carrie te kiezen in plaats van zijn mannelijke CIA-collega te helpen op het moment dat die uit z’n auto werd gesleurd en doodgeslagen. Volgens Peter had hij geen keuze wegens de overmacht die hen belegerde, maar vanbinnen is hij daar niet zo zeker van. Tijdens het bekijken van YouTube-filmpjes over het straatincident herkent hij een medewerker van de Pakistaanse inlichtingendienst met een oortje, en bijna op hetzelfde moment stelt Carrie tijdens het dronen van de enige overlevende van het huwelijksfeest vast dat de geviseerde Al-Queda-leider nog leeft. Hij was dus helemaal niet op het huwelijksfeest. De informatie was nep. De klopjacht kan opnieuw beginnen en gelukkig is Peter Quinn ondertussen bijgedraaid en onderweg om assistentie te bieden.

Wie de recensies over de drie eerdere Homeland-series op deze site heeft gelezen, die weet dat wij bij DVDInfo Homeland tot de absolute top rekenen. Dat kwam in de voorbije drie seizoenen in hoge mate voor rekening van Damian Lewis die gestalte gaf aan de Amerikaanse marinier Nicolas Brody. Die werd na een jarenlange opsluiting in een Arabische cel geruild voor islamitische terroristen, maar CIA-medewerkster Carrie Mathison verdacht hem ervan het gedachtegoed van zijn ontvoerders te delen, waardoor hij een gevaar betekende voor de Amerikaanse veiligheid. Claire Danes positioneerde haar personage Carrie Mathison vanaf het begin als een sterke tegenspeler voor Nicholas Brody, vanaf serie twee kreeg ze minstens evenveel screentijd, terwijl ze in serie drie al min of meer het merendeel van de scènes voor haar rekening nam. Het blijft onzeker of Nicholas Brody definitief is afgevoerd (in seizoen 4 verschijnt hij nog alleen aan Carrie tijdens één van haar psychische aanvallen), maar het is wel duidelijk dat Carrie Mathison tot hoofdpersonage is gepromoveerd. Dat was ook niet meer te vermijden na haar uiterst sterke prestaties in de vorige 36 afleveringen waarin ze tegelijk een vrouw ten tonele voert met extreme gemoedswisselingen (in de psychiatrie bipolariteit genoemd) en een zeer gehaaide en schrandere CIA-agente die zich door niets of niemand om de tuin laat leiden, zelfs niet als er sprake is van een amoureuze verstrengeling.

Misschien herinnert u zich nog dat Homeland de Amerikaanse remake is van de Israëlische serie Prisoners Of War, waarvan twee seizoen zijn gemaakt die allebei via Just Entertainment bij ons beschikbaar zijn. Maar van Prisoners Of War is alleen het basisingrediënt (de gehersenspoelde soldaat) overgenomen en na drie seizoenen wordt die verhaallijn definitief verlaten. Dat is jammer, want we wilden natuurlijk graag weten aan welke kant Nicholas Brody uiteindelijk stond, maar voor de serie is zijn vertrek een goeie zaak, want het leek onmogelijk om dát verhaal nog meer uit te melken. De Israëlische bedenker van Prisoners Of War, Gideon Raff, blijft evenwel aan boord, wellicht mede als gevolg van zijn expertise in alles wat met Arabisch terrorisme te maken heeft, en samen met een beperkte groep screenwriters heeft hij de afleveringen van het vierde seizoen vorm gegeven. Dat seizoen is overigens beresterk en dat komt helemaal op het conto van Claire Danes, die voor het eerst ook als producer van de serie optreedt. Je voelt trouwens voortdurend de hand van Gideon Gaff die door het scenario waart, want net zoals in Prisoners Of War wordt in Homeland 4 een kluwen van spannende intriges gesponnen dat de serie naar een nieuw hoogtepunt tilt. Carrie Mathison is de drijvende kracht en door haar bipolariteit centraal te stellen, jagen de makers een broeierige en benauwende sfeer door de afleveringen, want we weten tot wat Carrie Mathison in staat is, de vraag is voortdurend of haar geest voldoende stabiel blijft om het gestelde doel te bereiken, en dit keer zijn het niet haar bazen die daaraan twijfelen, maar een medewerkster van de Pakistaanse inlichtingsdienst, die de zwakke plek ontdekt en daar handig gebruik van maakt om Mathison tot op de rand van de waanzin te drijven. En Claire Danes weet perfect hoe ze die wisselende gemoedstoestanden moet invullen, want ze heeft niet één, maar een veelheid van faciale expressies om haar twijfel en onzekerheid zichtbaar te maken. Daar spelen de regisseurs trouwens op een gewiekste manier op in door Carrie in close-up te portretteren en haar met de camera op een haast voyeuristische manier te bespieden.

Het resultaat is effectief en uiterst doeltreffend en als kijker zit je voortdurend op het puntje van je stoel. Komt daarbij dat de screenwriters hun fantasie de vrije loop laten en hun verhaallijnen rationeel uitwerken, in dit geval tot voorbij de grens van wat we ons als mogelijke consequenties kunnen voorstellen. Het wordt een bloedbad waaraan zelfs Saul Berenson – door Carrie opgetrommeld om de veiligheid in en om de Amerikaanse ambassade in Karachi te verbeteren – ternauwernood ontsnapt. Mandy Patinkin (Yentl, 1983) zit dit seizoen niet in de meest comfortabele rol en ondanks de vele lagere status van z’n personage, verliest hij niets van z’n indrukwekkende uitstraling. Rupert Friend (Chéri, 2009; Pride & Prejudice, 2005) was in de vorige seizoenen vooral het manusje-van-alles, maar met het verdwijnen van Damian Lewis is er een plaatsje vrijgekomen voor een nieuwe mannelijke hoofdrol en als Peter Quinn is Rupert Friend de geknipte acteur voor die rol. Hij ziet er goed uit, heeft een sterke uitstraling en hij houdt Claire Danes probleemloos bij.

EXTRA’S
De enige extra is het Interview met Peter Quinn, het mannelijk personage dat zowat de opvolger is van Nicolas Brody.