FILM
De eerste vijf minuten van Blackhat bevatten alles wat je van een cyberthriller verwacht: mysterieuze mannen in de schaduw die vanop afstand een kernreactor overhitten, hi-techcomputers waarvan we de werking van binnenuit zien en een geleidelijke spanningsopbouw, die uiteindelijk leidt tot een ontploffing in de eerder vermeldde kerncentrale. Dat maakt het des te verwonderlijker dat de volgende twee uur van Blackhat de bal zo gigantisch misslaan. Er was veel te doen over het feit dat de prent niet eens de Belgische bioscoopzalen haalde - na een desastreuze box-officeperformance in de Verenigde Staten - maar de waarheid is dat de film het gewoon niet verdient om een cinemarelease te krijgen. Ook al heet de regisseur Michael Mann.

Het is moeilijk te zeggen waar het precies allemaal misliep voor Blackhat, want de film snijdt met cyberterrorisme een thema aan dat ten tijde van de Amerikaanse release - enkele weken nadat Noord-Korea Sony had gehackt - bijzonder actueel was. En ook de plot op zich laat veel goeds vermoeden. Nick Hathaway, een veroordeelde hacker, wordt ingeschakeld door de Amerikaanse en Chinese geheime diensten om te onderzoeken wie de kerncentrale liet ontploffen, wat zijn motieven zijn en hoe men hem kan klissen. Dat is het sein voor een wereldwijde achtervolging, die de protagonisten via onder meer Hong Kong en Maleisië tot in Afrika voert, waar de plannen van de cyberterrorist pas echt duidelijk worden. De film slaagt er in die climax bovendien wonderwel in om de gevaren van een door het digitale gedomineerde econimie tastbaar te maken, een probleem dat in andere Hollywoodprenten zelden zo intelligent of onderbouwd uit de doeken wordt gedaan.

Maar al die goede intenties en intrigerende elementen ten spijt, word je op geen enkel moment meegeleept in het verhaal. Michael Mann is altijd al een kille en afstandelijke regisseur geweest, met name in zijn beeldkeuzes, maar ook in het soort performances dat hij van zijn acteurs vraagt, maar in Blackhat creëert hij een wereld die zo hermetisch is, dat hij zelfs zijn trouwste fans zal afstoten. De regisseur zoekt een evenwicht tussen gedreven personages, opvallende actiescènes en een cerebraal thema, maar vindt dat nooit. Integendeel: elk van deze drie pijlers wordt zo stereotiep uitgewerkt dat de parodie elk moment om de hoek loert, met name in een scène waarin Hathaway en zijn Chinese collega met elkaar in bed duiken. Maar dit soort voorspelbare clichés vind je in de hele film, waardoor Blackhat zich nog in weinig onderscheidt van de gemiddelde straight-to-dvd slechte actieprent.

Die actie zelf is overigens ook een zwak punt in de film. Mann, die nochtans een reputatie heeft voor het knap in beeld brengen van actie, beperkt zich tot een eindeloze reeks achtervolgingen te voet en het occasionele vuurgevecht. Eens te meer maakt hij daarvoor gebruikt van digitale camera's, maar de onverwachte vibes die deze ooit gaven aan zijn Collateral, is hier volledig verdwenen. Er zijn momenten dat je denkt te kijken naar een aflevering van een realityshow over hackers of criminelen, zo warrig en ondermaats ogen de beelden. Naast een scenario dat door een cyberwereldsetting de grootste moeite heeft om de spanning zichtbaar te maken, zijn die zwakke cameravoering en de ronduit mislukte montage de voornaamste reden voor het falen van Blackhat.

Temidden die narratieve en visuele chaos krijgen de acteurs bovendien niet de kans om de meubelen alsnog te redden. In de hoofdrol slaapwandelt Chris Hemsworth door zijn rol. Een acteur met zijn fysieke paraatheid gedurende lange delen van de film achter een pc vastzetten, is nooit de juiste keuze. De Aziatische acteurs in de cast brengen het er iets beter vanaf, deels wellicht omdat de kijker minder met hen vertrouwd is, maar ook zij kunnen zelden enige diepgang in hun personages steken. Die mogelijkheid was er nochtans, zeker met de achtergrond van gespannen relaties tussen China en de VS op het vlak van handelsverdragen. Maar dan komt de nochtans doorgaans uitstekende Viola Davis er nog een stuk bekaaider vanaf. Haar motivatie wordt zo nadrukkelijk verwoord in een dialoogzinnetje dat één groot exploitatief cliché is, dat je daar en op dat moment alle hoop op beterschap voor de film laat varen.

BEELD EN GELUID
De beeldtransfer van deze film oogt niet slecht, met prima contrasten in de vele schaduwrijke scènes, een heldere kleurenweergave en voldoende scherpte. Maar daardoor worden de twijfelachtige artistieke keuzes van Mann net extra in de verf gezet, waardoor het kijkgenot niet bepaald verhoogd wordt. Mann is ook steeds een regisseur geweest die veel aandacht schonk aan het geluidsspoor en dat is te merken aan de audiotrack, die bombastisch is als het moet en subtiel als het nodig is. De Blu-ray heeft geen enkel probleem om daarmee om te gaan en is daarmee misschien wel het enige echte lichtpunt van deze release.

EXTRA'S
Creating Reality (17 min.) gunt een blik achter de schermen van het productieproces en is inzichtelijk bij momenten, maar gaat toch veel minder in de diepte dan je zou hopen. On location around the world (9 min.) biedt meer achtergrondbeelden van de opnames, die grote delen van Azië bestreken, terwijl The Cyber Threat (13 min.) frustreert omdat de featurette (over hoe cyberterrorisme dé bedreiging van de toekomst is) aangeeft hoe veel beter Blackhat had kunnen zijn, als de film het aangereikte thema meer had omarmd.

CONCLUSIE
Ik ben nooit een grote fan geweest van Michael Mann maar ,zelfs zijn grootste bewonderaars kunnen niet anders dan Blackhat een miskleun van jewelste noemen: een warrige cyberthriller met lelijke beelden, ongeïnspireerde vertolkingen en vooral een stuitend gebrek aan suspense. De beeldkwaliteit op deze schijf is prima en de soundtrack uitstekend, maar de bonussectie is al bij al redelijk beperkt gevuld.