Als toegewijde horrorfan doet het pijn om te moeten toegeven dat tegenwoordig goede bibberprenten bijna een uitzondering zijn. De reden is duidelijk: de makers laten zich veel te veel verleiden tot het gebruik van spectaculaire (maar slaapwekkende) CG-effecten waardoor je eerder gaat geeuwen dan rillen. Nog erger is het met de found footage gesteld, een genre dat bijna louter wordt gebruikt omdat de makers over geen al te groot budget beschikken. Deze keer hebben we twee keer goed nieuws. Niet alleen is The Taking Of Deborah Logan (in de States gewoon The Taking) één van de betere horrorprenten van de laatste jaren, de film is ook het bewijs dat er nog leven in het doodgewaande foundfootagegenre zit.

 

Vanaf de eerste minuten is het duidelijk dat Adam Robitel (die ooit als acteur een piepklein rolletje in X-Men had) enorm veel zin had om iets angstaanjagends te maken. De man gebruikte concepten die je in iedere horrorfilm ziet, gelukkig is hij nog niet door de clichés doodgeknuffeld. De studente Mia Medina (Michelle Ang) maakt samen met Gavin (Brett Gentile) en  Luis (Jeremy DeCarlos) een documentaire over een alzheimerpatiënte. De bejaarde Deborah (Jill Larson) staat aanvankelijke niet te springen om te worden geëxploiteerd door een groepje filmstudenten, maar haar dochter Sarah (Anne Ramsay), die behoorlijk aan de drank zit, weet haar te overtuigen om in het project te stappen. Het begint allemaal zoals de studenten verwachten (een vrouw die stapsgewijs haar geheugen verliest), maar langzaam aan vertoont Deborah symptomen die een normale alzheimerpatiënte niet heeft. Door haar agressieve daden wordt ze zowel voor zichzelf als voor haar omgeving een gevaar. Is Deborah Logan op de koop toe ook nog schizofreen, of schuilt er een demon in haar aftakelende lichaam?  De arme vrouw mompelt Franse zinnen over slangengif. Dat is vreemd, want ze kent geen woord Frans.

 

Mijn arme netvlies heeft de afgelopen jaren al heel wat gruwel mogen aanschouwen, maar The Taking Of Deborah Logan is één van de meest enge films die ik dit jaar heb gezien (alleen The Babadook en It Follows scoren beter). Vooral Jill Larson speelt op imponerende wijze de dementerende vrouw, maar ook maker Robitel weet zeer goed wat hij moet doen om de kijker de stuipen op het lijf te jagen. Je kan je misschien vragen stellen over de ongeloofwaardige plot, maar dat belet niet dat tegen die tijd de meeste kijkers ergens onder de kast schuilen.

Het blijft ontzettend moeilijk (om niet te zeggen onmogelijk) om een foundfootagefilm technisch te bespreken. Het concept moet je het gevoel geven alsof alles met een handcamera is opgenomen, en het ziet er natuurlijk ook zo uit! Zoals steeds vinden de bedenkers het leuk dat de cameraman zijn toestel op de grond laat ploffen waardoor er een heleboel mankementen op je scherm te zien zijn. Bovendien zijn een heleboel scènes gewoon bewakingsbeelden van een ziekenhuis, dus ook daar moet je geen scherpte van verwachten. Maar goed, het ziet er toch naar uit dat men over een dure handcamera beschikte omdat de scènes die zich in het huis afspelen van een schitterende kwaliteit zijn. Het geluid is standaard, met voldoende schrikeffecten.

The Taking Of Deborah Logan vermeldt op het hoesje dat de film naast The Exorcist mag staan. Dat is natuurlijk lichtjes overdreven (en dan blijven we nog beleefd), maar Adam Robitel mag wel met trots verkondigen dat zijn filmdebuut één van de beste nagelbijters van de laatste maanden is. En dat is natuurlijk ook wat waard!