SERIE
Meer dan 200 doden. Dat is de trieste balans na de bomaanslag op het hoofdkwartier van de CIA in Langley. De vermoedelijke dader, ex-marinier en geradicaliseerde jihadstrijder Nicholas Brody (Damian Lewis) is het land uitgevlucht met hulp van zijn ex(?)-geliefde CIA-agente Carrie Mathison (Claire Danes). Carrie weet dat Brody de aanslag niet kan hebben gepleegd, want ze was op dat ogenblik bij hem. Evenwel kan ze niet met die informatie naar buiten treden zonder zichzelf te beschuldigen. Carries baas, Saul Berenson (Mandy Patinkin), is als tijdelijke directeur van de CIA aangesteld en op zijn schouders rust de quasi onmogelijke taak om vergelding te zoeken voor de aanslag. Een senaatscommissie, geleid door de machtsgeile senator Andrew Lockheart (Tracy Letts), die bovendien hoopt het postje van Saul in te pikken, maakt brandhout van het gevoerde onderzoek. Vooral Carrie wordt in volle vergadering door de gehaktmolen gedraaid, en ze dreigt ermee om naar de pers te stappen met haar versie van de feiten, vooral nadat uitgerekend Saul haar compleet publiekelijk afvalt. Als bovendien ook nog blijkt dat ze al behoorlijke tijd haar lithiumpillen niet neemt, wordt ze tegen haar wil opgenomen in een psychiatrische instelling. Saul en zijn rechterhand, Dar Adal (F. Murray Abraham), hebben echter een ingenieus plan bedacht om een infiltrant te droppen in de Iraanse Republikeinse Garde, en Carrie maakt daar een essentieel onderdeel van uit. Door haar eigengereidheid weet ze zichzelf echter opnieuw behoorlijk in nesten te werken. Om de geldstromen van de Iraanse Garde in kaart te krijgen, doet Saul beroep op een analiste van een bank, Fara Sherazi (Nazanin Boniadi), die het Farsi machtig is. Dat ze een niet-seculiere moslim is die erop staat haar hoofddoek op te houden wordt niet dadelijk op applaus onthaald. Ze is echter van vitaal belang voor de operatie. Echter vreest ze voor het leven van haar familie die nog in Teheran woont, en tegenover haar vader liegt ze gewoon dat het gedrukt staat en doet ze alsof ze een baan bij een bank heeft.




Saul reist intussen af naar Caracas, waar een zwaargewonde en aan heroïne verslaafde Brody op zijn einde zit te wachten in een gekraakt flatgebouw. Ook hij zal moeten overgehaald worden om mee te werken aan het complot. Brody eist echter dat hij in ruil zijn dochter Dana (Morgan Saylor) zou kunnen spreken. Dana is echter compleet van haar vader vervreemd, heeft haar achternaam laten veranderen in de meisjesnaam van haar moeder, heeft een zelfmoordpoging achter de rug en is er tot overmaat van ramp met haar lichtjes mentaal instabiel vriendje Max (Sam Underwood) met de wagen van haar moeder op uitgetrokken op neukvakantie. Saul krijgt ook op persoonlijk vlak te kampen met moeilijkheden: zijn vrouw Mira (Sarita Choudhury), op wie hij smoorverliefd is, bedriegt haar man, en wat erger is, haar vriendje is een Mossad-agent die poogt de Amerikaanse inlichtingendienst af te luisteren.




Met de vinger aan de pols van de dreiging van het moslimterrorisme is Homeland opnieuw brandend actueel. De producenten weten een vrij genuanceerd beeld te geven van de clash of civilizations waarbij niemand echt honderd procent zwart of wit is, en ideologie vaak plaats moet maken voor eigenbelang. Een hoge functionaris van Iran, Majid Javadi (Shaun Toub) wordt bijvoorbeeld verplicht om samen te werken met de CIA, dat zijn ballen in de tang heeft omdat de man de Iraanse Revolutionaire Garde ettelijke tientallen miljoenen lichter heeft gemaakt. Carrie krijgt op zeker ogenblik puur uit voorzorgsmaatregel van een bevriende schutter een kogel in de schouder. En of Brody nu de kant van de CIA of die van Iran kiest, wordt tot in de voorlaatste aflevering geheim gehouden. Nogal wat personages wisselen meerdere malen van kamp en in het spionagewereldje kan je je eigen rug niet genoeg in de gaten houden, zo blijkt.




Homeland bevat prachtig de paranoïde sfeer die sinds 9/11 de wereld in zijn greep houdt. Omdat het deksel na twee seizoenen echt niet langer op de pot kan gehouden worden en Brody's eindspel vroeg of laat publiek moet worden gemaakt, wordt in deze derde reeks het geweer van schouder veranderd. Het is niet altijd een evidente keuze, want vooral in de tweede helft van de reeks vallen de overlopende spionnen en dubbelspionnen elkaar over de voeten, en krijgen de plots een hoog déjà-vu-gehalte. De scenario's zijn daardoor niet altijd even evenwichtig. Of Carries redelijk ongeloofwaardige haat-liefdeverhouding met Brody standhoudt, wordt in dit seizoen duidelijk beslecht, en nogal wat verhaallijnen worden dit seizoen defintief ten grave gedragen. Daarnaast is seizoen 3 een mixed bag: sommige verhaallijnen zijn wel erg gratuit, zoals Brody's heroïneverslaving en Dana's fuckfest, andere weer voorspelbaar zoals de spionage-achtergrond van het nieuw lief van mevrouw Berenson, en soms worden enkele interessante nieuwe personages naar voor geschoven, zoals Dar Adal en senator Lockheart, die al dan niet de nodige schermtijd toegemeten krijgen. Als een paal boven water staat echter de knappe acteerprestatie van Claire Danes, die op zéér geloofwaardige manier een persoon met een bipolaire stoornis neerzet, en nu weer eens gek, dan weer eens geniaal blijkt te zijn. Vanaf seizoen 4 beginnen de scenaristen alvast met een zo goed als propere lei en enkele eerder irritante nevenpersonages verlaten definitief (of dat hopen we toch) de bühne.




BEELD EN GELUID
Homeland wordt gepresenteerd in een mooi scherpe 1.78:1-hogedefinitietransfer waarin veel duidelijke kleuren en een mooi contrast zitten. Onder meer springen de details op de huid in het oog in de scènes waarin Carrie van haar medicatie af is / de verkeerde medicatie toegediend krijgt (schrappen wat niet past). De scènes die zich bij nacht en ontij afspelen mochten evenwel soms iets gedetailleerder zijn en onder meer lichtbronnen zoals de neonlampen in het kraakpand waarin Brody zich verschuilt, bloeden een klein beetje uit. Echter, compressieartefacts of beeldfouten zijn er niet te zien. De DTS-HD MA 5.1-track levert wat je van een dergelijke reeks zou verwachten, maar Homeland is en blijft nog steeds een verhaal waarin de psychologische oorlogsvoering primeert op de schietpartijen. Áls er dan een keer wordt uitgehaald, dan is het meestal heftig. De dialogen zijn helder verstaanbaar maar zijn soms wel in het Arabisch.




EXTRA'S
De voornaamste extra's vond u al op de schijfjes van de vorige seizoenen terug. Naast een elftal over de afleveringen verspreide verwijderde scènes (14:11) en een documentaire Homeland Season 3: Re-creating The Tower Of David (7:33) over de impressionante locatie die in de reeks gebruikt wordt, wordt vooral de finale aflevering, waarin de kaarten flink worden dooreengeschud, in de verf gezet. Dit gebeurt door een audiocommentaartrack met Damian Lewis, Alex Gansa en Joe Hobeck, en een documentaire The last days: Filming the season finale (13:06). Ten slotte nog kudos voor 20th Century Fox voor de handige season play-modus.




CONCLUSIE
Alhoewel vooral de laatste aflevering enkele nieuwe vragen oproept die in een volgend seizoen zullen worden beantwoord, is dit derde seizoen van Homeland het sluitstuk van een belangrijke verhaalboog, en krijgen nogal wat plotwendingen hier hun finaal beslag.