Het blijft vreemd om te zien hoe de twee beste Franse acteurs uit de jaren 60 (Alain Delon en Jean-Paul Belmondo) in hun latere carrière steevast voor routineuze flikkenfilms kozen. Voor Delon waren dat bloedserieuze psychologische politiethrillers, terwijl het voor Belmondo eerder clowneske knokfilms waren die dicht in de buurt van Terrence Hill en Bud Spencer komen. Vanaf 1980 trakteerde Bebel ieder jaar zijn publiek op een dergelijke film, met vaak een ervaren rot achter de camera (van Henri Verneuil tot Claude Lelouch). In Le Marginal uit 1983 was dat Jacques Deray, die ooit La Piscine met Romy Schneider en Un Papillon Sur L’Epaule met Lino Ventura draaide. Meesterwerken die critici een orgasme bezorgden, maar voor Le Marginal vergat Deray dat allemaal en toonde hij wat het grote publiek wenste: een vechtende Belmondo.

Het verhaal van flik Philippe Jordan (Belmondo) doet nauwelijks iets ter zake. Het enige wat hij wil is de drugbaron Mecacci (een akelige Henry Silva) in de boeien slaan. Omdat Jordan het in de havenstad Marseille net iets te bont heeft gemaakt, wordt hij door zijn bazen naar Parijs gestuurd. Wie dacht dat hij nadien 80 minuten Belmondo het verkeer aan de Arc de Triomphe ziet regelen, is fout. Hij ontmoet in de lichtstad Freddy Le Chimiste (Michel Robin), die alles over Mecacci weet. Net op het moment dat Jordan erin slaagt om Mecacci bijna te vatten, wordt de kroongetuige vermoord.

Wie enige realiteitszin in een film verwacht, begint maar beter niet aan Le Mariginal. Negentig minuten lang paradeert Belmondo als een macho over het scherm. Hij loopt te grijnzen, bekijkt iedere vrouw als een stuk vlees dat goed in zijn bed zou passen en van politieregels is er geen sprake. Bebel heeft nooit een huiszoekingsbevel nodig, maar mag ongevraagd de voordeur inbeuken. Hij moet verdachten hun rechten niet voorlezen, maar mag ze zonder pardon neerschieten. Er volgt geen onderzoek, er is wel een overste die met zijn handen in het haar zit. Ongelooflijk en toch effectief! Het soort film dat tegenwoordig te weinig wordt gemaakt. Je kan misschien wel zeggen dat vandaag de Luc Besson-producties daar voor zorgen, toch is het allemaal anders. De film is misschien wel een tikkeltje gedateerd (de openingsscène ziet eruit als een reclamespot voor een TGV die nu al op de schroothoop is weggeroest), maar toch heeft het allemaal een zekere charme (zeker door de beklijvende soundtrack van Ennio Morricone). De achtervolgingsscène op de Boulevard Barbès is één van de meest indrukwekkende die ooit in de Franse cinema is gemaakt.

BEELD EN GELUID

Ooit zal er wel een tijd komen waarin we de latere Belmondo-films in gerestaureerde versie op Blu-ray kunnen bewonderen, maar voorlopig moeten we het stellen met deze uitgave van Studio Canal. Wij bespreken de Franse versie die niet is ondertiteld (ook niet in het Frans). Het geluid is mono, maar zeer goed verstaanbaar. Verrassend genoeg is de beeldkwaliteit goed genietbaar. De kleuren zijn wel typisch jaren 80, maar storingen zijn er niet.

EXTRA’S

Op een trailer na is hier geen sprake van bonusmateriaal!

CONCLUSIE

Le Marginal is een sublieme flikkenfilm die geeft wat het publiek wil: geweld, seks, achtervolgingen en een lach. Een klassieker uit de jaren 80 om van te snoepen, ook al zullen sommigen er beslist van walgen!