De jongste dochter Alicia en haar enigszins verlopen broertje Javier weten van niets, dat betekent: ze weten dat er een brief is, maar de inhoud kennen ze niet. Diego kent de inhoud wél en het wordt duidelijk dat hij die kennis gebruikt om zich te handhaven als directeur van het Grand Hotel, ook al is het duidelijk dat Doña Teresa hem liever kwijt wil (terwijl ze tegen haar kinderen zegt dat hij de enige is die het hotel van de financiële ondergang kan redden). Bovendien betaalt Doña Teresa een hoge prijs voor Diego’s stilzwijgen: ze regelt een verloving tussen Diego en haar jongste dochter Alicia, ook al beseft ze dat het jonge meisje helemaal niet geïnteresseerd is in de oudere man. Maar voor Doña Teresa telt maar één ding: het Grand Hotel.

Alicia is evenwel verliefd op Julio, de jongeman die onder een valse naam in het hotel aan de slag is om er uit te zoeken hoe z’n zusje – die er als kamermeisje aan de slag was - is omgekomen en wie haar heeft vermoord. Dat er in het dorp op datzelfde moment een seriemoordenaar aan het werk is met een gouden mes bemoeilijkt de zaken - want het zet de politie vaak op het verkeerde been - maar Julio laat zich niet van de wijs brengen, en met de hulp van zijn collega-kelner Andrés, de zoon van de huishoudster, én Alicia, ontrafelt hij voorzichtig het kluwen van intriges en verdachtmakingen, al wordt het hem niet gemakkelijk gemaakt, want op het bureau van de plaatselijke politiechef ligt een aanhoudingsbevel waarin hij wordt beschuldigd van moord tijdens een diefstal…

Het in stukken hakken van een tv-serie is geen goede zaak, want als kijker ben je bijna verplicht om de eerste reeks afleveringen opnieuw te bekijken om weer helemaal bij de les te zijn, maar in dit geval is de knip op een acceptabele manier gemaakt (wat niet wil zeggen dat we het knipwerk goedkeuren), nl. op het moment dat het verhaal van Grand Hotel een nieuwe wending neemt met de verhaallijn over de brief in de rode envelop. Die lag uiteraard al sinds het begin aan de basis van de bizarre verhouding tussen Doña Teresa en hoteldirecteur Diego, maar krijgt pas een functie in het verhaal op het moment dat de verdwijning en de moord op Julio’s zusje Cristina wordt uitgevlooid. Het duurt even vooraleer je als kijker beseft wat er eigenlijk op het spel staat voor de Alarcóns, maar het is voldoende om de serie een flinke boost te geven, al moeten we eraan toevoegen dat sommige evoluties zich té gemakkelijk laten raden en dat Julio te vaak definitief het Grand Hotel verlaat. Maar dat is nodig om de emotionele spanning tussen de jonge kelner en Alicia Alarcón op peil te houden, want dat Alicia geen interesse heeft voor Diego is wel duidelijk, maar of ze in staat is om alles op te geven voor de grote liefde, wellicht in een heel andere omgeving en zonder de luxe van haar milieu, dat is een vraag waarop we het antwoord (voorlopig) schuldig moeten blijven.

Kleine en grote verhaallijnen lopen opnieuw op een perfecte manier dooreen met een vrij evenwichtige verdeling van de scènes tussen upstairs en downstairs. Het resultaat is een serie met een vrij grote bezetting en weinig personeelswissels, waardoor je als kijker de tijd krijgt om de personages te leren kennen en je in te leven. De acteerprestaties zijn van hoog niveau en het production design (toiletten van de dames, inrichting van de kamers, buitenopnamen van het hotel) zijn vaak verbluffend. We durven Grand Hotel niet op hetzelfde niveau plaatsen als Downton Abbey, maar de poging daartoe door cast en crew is in elk geval heel erg goed geslaagd.

BEELD EN GELUID
Gezien dit gewoon het tweede deel is van dezelfde serie, is er weinig nieuws te melden over de technische kwaliteit. Die is zo goed als perfect, met felle en veelzijdige kleuren en heel veel aandacht voor details. De zwartwaarden zijn op niveau en de transfer is uitstekend uitgevoerd. De soundtrack van componist Lucio Godoy past perfect bij het beeldmateriaal en de Spaanse dialogen - Spanjaarden ratelen tegen een tempo dat het nauwelijks te volgen is - zijn netjes in ondertitels gegoten. Geen makkelijk opdracht!