FILM
Lang vooraleer er sprake was van Gru en Despicable Me - in feite zelfs toen er alleen nog maar eencelligen in de oceaan rondzwommen - tekenden zich in de fauna al wezentjes af die knalgeel waren, oliedom en vooral die zich ziekelijk onderdanig wilden onderwerpen aan de één of andere schurk. De wezentjes noemden zichzelf de Minions, en ze spraken een brabbeltaaltje waarin je slechts sporadisch een half woord kon onderscheiden (en ze werden allemaal gevoicet door regisseur Pierre Coffin). Nadat ze door hun gestuntel onder meer een tyrannosaurus, een holbewoner, een bende oude Egyptenaren, Dracula en Napoleon over de kling hadden gejaagd, vestigden ze zich in een ijsgrot opdat ze weer op zichzelf zouden kunnen terugplooien.

 

Het zijn intussen de sixties, en de Minions kwijnen lusteloos weg door hun eigen overbodigheid. Minion Kevin heeft echter een briljant idee: samen met zijn vrienden Stuart en Bob trekt hij de wijde wereld in, op zoek naar een nieuwe schurk om te kunnen dienen. Na een bijna noodlottige overtocht belanden ze in New York, waar hen ter ore komt dat er een grote beurs, VilainCon, wordt georganiseerd voor supermisdadigers. Met gevlei proberen ze in de gunst te raken van de grootste ster van de avond, Scarlett Overkill (Sandra Bullock). Die wil hen wel aannemen, maar eerst moeten Kevin, Bob en Stuart zichzelf bewijzen: Scarlett heeft haar zinnen gezet op de kroon van de Engelse koningin, zodat ze zichzelf tot nieuwe soeverein kan uitroepen (een hoop in haar jeugd opgelopen frustaties ligt duidelijk aan de basis van haar compleet geschifte ideeën). De Minions slagen in hun opdracht, maar Minion Bob besluit de kroon voor zichzelf te houden en zichzelf tot koning van Groot-Brittannië uit te roepen. Dolle pret verzekerd, maar Scarlett is behoorlijk op haar teen getrapt en wil de Minions te grazen nemen...
 

 

Als u de afgelopen jaren ook maar één voet in een speelgoed- of cadeauwinkel heeft gezet, zijn de harige, gele, overgroeide aardappelen met één of twee ogen, een overall en diverse stijlen van schaarse haargroei u ongetwijfeld opgevallen. Net als The Penguins Of Madagascar uit Madagascar en Shaun The Sheep uit Wallace & Gromit gaat het hier om nevenfiguurtjes uit een andere franchise die zijn uitgegroeid tot publiekslieveling én de melkkoe van Illumination Entertainment; in het geval van de Minions hebben die dat overduidelijk te danken aan het kortfilmpje Banana dat je op de Blu-ray en dvd van Despicable Me kon aantreffen en dat op sociale netwerken in no time een megahit werd. De Minions zijn uitgegroeid tot de de stoute versie van de Smurfen, ze zijn allemaal mannelijk, hebben geen duidelijke hiërarchie en gedragen zich als kinderen van zes. Minions is een vrij voorspelbare maar erg geänticipeerde film waarin de gele mannetjes zich uit de schaduw van Gru hebben gewerkt en een hele film lang (90 minuten) vrij podium krijgen om hun deugenietenstreken uit te halen. De origin story is één langgerekte opeenstapeling van van de pot gerukte sequenties die evenwel precies het funny bone prikkelen en een oorsprongsverhaal aan de gele gluiperdjes biedt dat perfect in de lijn van de twee Despicable Me-films ligt.
 

 

Evenwel zal u in deze film niets aantreffen wat de Minions enige diepgang verschaft. De wezentjes creëren één langgerekt spoor van vernieling, hebben duidelijk problemen met concepten zoals kleren, en vallen van de éne slapstick-situatie in de andere. Bent u - ondanks het feit dat de pis- en kakgrappen gelukkig grotendeels achterwege blijven - op zoek naar gesofisticeerde humor, dan gaat u beter naar een Pixar kijken. De timing van de film is echter bijzonder goed, en de 'menselijke' stemacteurs zoals Sandra Bullock en Michael Keaton hebben duidelijk zin in dit potje dijenkletserij. Bullock probeert zich de uitstraling van een baddie uit een James Bond-film aan te meten en acteert zodanig overdreven dat het hilarisch wordt - tegenover de Minions zelf valt ze alleszins niet uit de toon, en in de film is ze oneindig keer grappiger dan in het soort misbaksels als All About Steve, waardoor ze haar A-liststatus grotendeels heeft verloren. Naast een gastoptreden van Jennifer Saunders als de jonge Queen Elizabeth, keert in de laatste scène ook Steve Carell terug als de jongere versie van Gru, bij wie de Minions eindelijk hun Ware Meester hebben gevonden. Een sequel op Minions is eigenlijk niet dadelijk wenselijk, of de makers moeten uit een heel ander vaatje gaan tappen dan een origin story.

BEELD EN GELUID
Minions beschikt over een uitstekende transfer waarin qua beeld niets te bespeuren valt dat de kijkervaring kan verstoren. De kleuren zijn hard en primair, met uiteraard een boventoon aan geel. De textuur van de figuurtjes is aangenaam maar wat aan de beperkte kant, gezien in deze film alles behalve realisme wordt nagestreefd - het tegendeel zou me verbaasd hebben. Zoals de meeste computeranimatiefilms zijn er uiteraard geen printbeschadigingen, want er is nooit sprake geweest van een print; filmrolletjes gebruiken in de buurt van Minions lijkt met overigens algemeen een zeer slecht idee. Er zijn geen compressieproblemen te bespeuren. De geluidstrack is agressief en helder, en de Dolby TrueHD 7.1-track is zelfs voorzien van een codering voor een Dolby Atmos-compatibele receiver. Evenwel is een realistisch geluidslandschap ver te zoeken op deze schijf, want de track klinkt ongeveer even chaotisch als om het even welk evenement dat georganiseerd zou kunnen zijn door de Minions zelf.

Ik moet mijn oordeel herzien en de extra's herwaarderen: de navigatie van de schijf is evenwel een rommeltje, wat ervoor heeft gezorgd dat ik de eerste keer niet al het bonusmateriaal heb gevonden. Naar goede gewoonte echter bevat de schijf drie mini movies, kortfilmpjes van het soort waaraan de Minions zélf kun bekendheid te danken hebben. In Cro-minion (4:25) moeten twee Minions in de oertijd onder lichte dwang letten op het zoontje van een holbewoner; het kind is een krapuultje eerste klas en brengt de Minions in verlegenheid; pappie heeft echter duidelijk laten verstaan wat er met de Minions staat te gebeuren als ze zijn zoontje uit het oog verliezen. In Competition (3:47) spelen twee Minions op kantoor basketbal met een prop papier en een papiermand, en het spel loopt compleet uit de hand. De Minions zijn niet te zien in Binky Nelson unpacified (4:34), een filmpje waarin de baby van de Nelson-familie - een familie criminelen die in de film op weg naar VilainCon een bank berooft - op zoek gaat naar zijn verdwenen fopspeen. Zowel het gegeven als de uitvoering zijn schaamteloos gepikt van een soortgelijke situatie waarin Maggie Simpson zich ooit bevond in de aflevering A Streetcar Named Marge uit het vierde seizoen van The Simpsons.

Vervolgens is er een interactieve featurette Around The World toegevoegd, waarbij je allerlei filmpjes kan oproepen op een interactieve kaart; de navigatie ervan verloopt echter behoorlijk stroef, ook al omdat de segmentjes compleet niet voorzien zijn van benamingen. Soms gaat het over clips van nog een tien seconden, af en toe vermomd als stukjes documentaire op een oud tv-toestel dat nog met lampen werkt, andere keren zitten er stukjes interview met de makers tussen, of een faux opsporingsbericht voor de criminele familie Nelson, en dan weer zijn het storyboardgalerijen. 

CONCLUSIE
De Minions hebben een hoge amusementsfactor en deze film zet dat nog eens duidelijk in de verf. De technische presentatie is hoogwaardig, maar de extra's vinden vergt een kleine inspanning. De volgende film van Illumination wordt iets compleet anders, The Secret Life Of Pets, en het is een verademing dat de Minions even op vakantie mogen, want net als Scarlett wordt het op de duur een beetje overkill.