Redactrice Rachel Samstat (Meryl Streep) heeft een relatie achter de rug en is op zoek naar een nieuw avontuur. Dat vindt ze op het bruiloftsfeest van een vriendin in de persoon van Mark Foreman (Jack Nicholson), een bekend redacteur uit Washington, die eveneens een huwelijk achter de rug heeft, maar die als mannelijke vrijgezel de bloemetjes graag buiten zet. De vrouwen uit Rachels omgeving kennen hem uit de roddelbladen: een verstokte vrijgezel, heet het, met een goede appetijt inzake vrouwelijk schoon. Rachel valt voor Mark en hij valt voor haar. Niet veel later zijn ze getrouwd, knappen een bouwvallig huis op en verwachten een baby. Eind goed, alles goed. Althans voor een tijdje, want als Mark te vaak nieuwe sokken gaat kopen en Rachel verneemt dat een bekend vrouwspersoon opnieuw een overspelige relatie heeft, krijgt ze argwaan. Daar lijkt in eerste instantie geen aanleiding toe te zijn, maar Rachel is de geruchten over Mark niet vergeten en dus snuffelt ze in z’n rekeninguittreksels en jawel, hij koopt heel veel bloemen, en die zijn duidelijk nooit voor haar bestemd. Niet veel laterverneemt ze van haar juwelier dat Mark eerder een duur halssnoer heeft gekocht en ook dat is nooit haar eigendom geworden. Rachel pakt haar koffer en neemt mét baby Frances het vliegtuig richting New York, waar ze zich in het huis van haar vader installeert. Einde relatie wat haar betreft. Het duurt té lang vooraleer Mark in New York verschijnt, maar Rachel laat zich toch overtuigen als hij uiteindelijk voor de deur staat en ze keert terug naar de echtelijke woning in Washington. Ze raakt opnieuw zwanger. En dan overkomt haar wat heel wat vrouwen in dergelijke omstandigheden overkomt: iedereen weet het, behalve zij.
Heartburn is een film over overspel en bedrog, over de onmogelijkheid om ermee op te houden en het verdriet dat wordt veroorzaakt. Meryl Streep kruipt in de huid van een jonge vrouw die opnieuw begint na een slechte ervaring en die ervan overtuigd is dat ze het deze keer wel zal lukken. Ze geeft haar job als redactrice op tot groot verdriet van haar hoofredacteur Richard (Jeff Daniels, The Newsroom, 2012-2014; Howl, 2010) en ze verkast naar het onbekende Washington om er huisvrouw en moeder te worden. Ze laat zich verblinden door de charmes van haar echtgenoot en door z’n grote bezorgdheid omtrent de aanstaande baby, en pas als de vrouwen uit haar omgeving schijnbaar nog maar één gespreksonderwerp hebben, nl. die overspelige bekende vrouw, dringt het tot haar door dat er wellicht sprake is van een bedekte waarschuwing en suggestie die exclusief voor haar zijn bestemd.
Dat ze zich nadien laat overtuigen om de relatie toch weer voort te zetten, klinkt ongelooflijk, maar dat is het gevolg van de manier waarop Mike Nichols het personage Mark Foreman portretteert, nl. als een zeer beminnelijke, hoffelijke en charmante kerel die ook de kijker lange tijd op z’n hand heeft, én van Jack Nicholson, die het karakter op een bijzonder verleidelijke manier gestalte geeft. Bovendien vertelt de regissuer helemaal niets over het overspelig gedrag van z’n mannelijk hoofdpersonage. Die is een hele film lang een voorbeeldige echtgenoot en een gedroomde vader voor z’n jonge dochter, waardoor de hele last van vermoeden, verdenking en ongerustheid op de schouders van de jonge moeder wordt gelegd. Terwijl Jack Nicholson als een blijmoedige playboy door de filmmanoeuvreert en de grappige scènes voor z’n rekening mag nemen, krijgt Meryl Streep de moeilijke taak om het drama op haar eentje te schragen. Bovendien is er van een rechtstreekse bekentenis van de kant van Mark Foreman hoegenaamd geen sprake, hooguit van een omzwachtelde verontschuldiging, waardoor het voor de kijker onduidelijk is of hij inderdaad zijn vrouw bedriegt, of Rachel Samstat het zich allemaal inbeeldt, vooral als op een keer haar vriendin haar vertelt dat de gedoodverfde minnaar niemand minder is dan de echtgenoot van weer een andere vriendin. Mike Nichols zet de kijker graag op het verkeerde been en daar slaagt hij uitstekend in. Maar Rachel Samstat is net niet wereldvreemd genoeg om dat – wellicht door Mark Forman opgezette spelletje – te geloven en Meryl Streep stopt in het personage precies genoeg zelfvertrouwen en fierheid om ook de kijker van het tegendeel te overtuigen.
