Op het einde van seizoen zes maakt Don Draper een onvergeeflijke fout tijdens de presentatie van een nieuwe reclamecampagne aan een belangrijke klant van Sterling Cooper en hij wordt door z’n medecompagnons voor onbepaalde tijd naar huis gestuurd. Als aandeelhouder kan hij rekenen op z’n maandelijkse check, maar op kantoor is hij niet meer welkom. Megan is ondertussen naar Californië verhuisd in de hoop er een acteercarrière op te bouwen en dus zit Don in het begin van seizoen 7 thuis voor de tv en drinkt meer alcohol dan goed voor hem is. Bij Sterling Cooper – eerder gefuseerd met een ander reclamebureau – worden de lakens nu door andere bazen uitgedeeld en zelfs z’n voormalige compagnons (Bert Cooper, Roger Sterling en Joan Harris) zitten niet op z’n terugkeer te wachten. Hij heeft hun bedrijf zware schade toegebracht en ze gaan ervan uit dat hij ander werk zal zoeken en dus definitief uit hun leven verdwijnt. Alleen de jonge aandeelhouder Pete Campbell is van mening dat het vertrek van Don Draper een slechte zaak is voor het bedrijf, want ondanks het schandaal blijft hij een man naar wie wordt opgekeken in de sector.
De zaken veranderen als zich een nieuwe overnemer aandient. De zeer grote reclamemaker McCann wil Sterling Cooper overnemen, maar er is een voorwaarde: mét Don Draper. Bert Cooper is ondertussen overleden als gevolg van een hartaanval en Dons enige echte tegenstander, Joan Harris, moet het afleggen tegen de rest van de aandeelhouders. Don kan weer aan de slag en krijgt er nu zeer grote klanten bij : Buick, Coca Cola en een groot bedrijf uit de farmaceutische sector. Zo’n aanbod kan zelfs Joan Harris niet weigeren, maar snel zal ze ondervinden dat McCann niét op haar medewerking zit te wachten: ze mag vertrekken met de helft van haar aandeelhouderspremie... Don heeft er een gewoonte van gemaakt om in de weekends naar Californië te vliegen, maar daar stoot hij op een zenuwachtige en achterdochtige Megan: haar carrière komt niet van de grond en omdat Don in New York vaak de telefoon niet opneemt, verdenkt ze hem ervan met andere vrouwen te slapen…
De ambitieuze Peggy Olson - ondertussen hoofd van de creatieve afdeling van Sterling Cooper - is bezorgd over de overname van McCann. Ze heeft een tijdlang voor dat bedrijf gewerkt en ze beseft dat ze wellicht haar unieke positie zal verliezen bij een overstap. McCann is nl. een mannenbastion. Ze raadpleegt een specialist ter zake, maar die vertelt haar dat McCann de beste financiële voorwaarden én de beste carrièremogelijkheden biedt. Peggy legt zich bij de feiten neer.
U herinnert zich misschien dat we Mad Men seizoen 6 geen echte hoogvlieger noemden (score: 7,5/10), en hetzelfde geldt een beetje voor seizoen 7, want het is meer dan alleen maar een indruk dat bedenker Matthew Weiner nog maar weinig te vertellen heeft over de meeste van zijn hoofdpersonages. Eigenlijk blijven in seizoen 7 alleen Don Draper en Peggy Olson over, met om onduidelijke reden Dons eerste echtgenote Betty als goede derde. Het personage Megan hebben we altijd een overbodige toevoeging gevonden - Jessica Paré heeft ons nooit kunnen overtuigen - en Roger Sterling en Joan Harris waren in seizoen 6 al grotendeels aan de kant geschoven, terwijl de nieuwe gezichten - nieuwe baas Jim Cutler en Dons vervanger Lou Avery - nauwelijks interessant waren (halverwege seizoen 7 worden ze trouwens bij het huisvuil gezet). Anderzijds heeft het in zo’n laatste seizoen geen enkele zin om nog nieuwe verhaallijnen te bedenken, want de kijker wil vooral weten hoe het afloopt met de hoofdpersonages. Maar gezien het hier om 14 afleveringen gaat, moet er uiteraard nog wat uit de mouw worden geschud en dat is eerlijk gezegd niet veel soeps: Don Draper die het aanlegt met een depressieve serveerster uit een McDonald-restaurant (die hij later naar Maryland volgt), Peggy Olson die zich laat verleiden tot een date met een leeftijdgenoot uit Washington, Joan Harris die in bed duikt met een kerel die in Michigan woont… American Airlines doet in elk geval goede zaken… Klap op de vuurpijl is het besluit van de oude aandeelhouders van Sterling Cooper – ergens omtrent de 11de aflevering – om McCann de rug toe te keren en een nieuw bedrijf op te richten. Waar en wanneer hebben we dat nog gehoord…
Qua originaliteit scoort seizoen 7 m.a.w. niet bijzonder hoog. Maar als u dan toch naar de serie blijft kijken, is dat vooral omdat u wilt weten hoe het nu verder moet met een aantal personages. Op straat zullen ze wel niet belanden, want Don, Roger, Joan en Pete kunnen rekenen op een aandeelhoudersbonus van anderhalf miljoen dollar (omstreeks 1970), waarvan alleen Joan een stukje moet inleveren bij haar vertrek bij McCann (-250.000 dollar). Ze voelt zich uiteraard vernederd, maar ze zal er geen boterham minder om eten. Erger is het voor Peggy Olson, want die leeft van een salaris, en als vrouw heeft ze het anno 1970 moeilijk om zich staande te houden in een mannenwereld, waarvoor ze trouwens een eigen privéleven heeft opgeofferd (haar dochtertje afgestaan voor adoptie, amoureuze relaties ondergeschikt gemaakt aan haar carrière). Als dertigjarige vrijster wekt ze in haar omgeving eerder compassie op dan bewondering… en ondanks het feit dat Don Draper goed bij kas is – hij schrijft Megan zelfs een cheque uit van 1 miljoen dollar! – is z’n toekomst onzeker. Van z’n creativiteit blijkt in seizoen 7 niet veel over te blijven – alle ideeën komen schijnbaar van Peggy – en de bedrijfscultuur bij McCann lijkt hem niet echt warm te maken, terwijl hij in z’n privéleven weer helemaal op nul staat. Gaat hij zoals Dexter boomstammen versjouwen in Alaska? Of zet hij opnieuw in op Betty, want waarom blijft bedenker Matthew Weiner dat personage anders opvoeren?
Daarnaast kijkt u vooral ook voor de perfecte manier waarop de periode tot leven wordt gebracht. Ondertussen speelt Mad Men zich in de jaren zestig af (moord op J.F. Kennedy, Nixon en de Vietnamoorlog, de eerste Amerikaan op de maan), wat getoond wordt via tv-verslaggeving in zwart-wit en later in kleur, maar het is vooral de evolutie qua decors (aluminium en strak meubilair) en de aankleding van de personages die de aandacht trekt. De stijve driestukpakken van de mannen maken plaats voor geruite jasjes met schreeuwerige kleuren (alleen Don zit meestal nog in een eerder stijf kostuum), terwijl Joan Harris in nauwe satijnen bloesjes wordt gestopt (waardoor haar enorme boezem zo veel beter uitkomt) en één keer in een afgrijselijke bebloemde jurk die je je moeder niet toe zou wensen! Alle aandacht van de kledingafdeling gaat in dit seizoen naar Peggy Olson, want die komt vaker aan bod, en ze wordt in zeer kleurige mantelpakjes en jurken gestopt, maar ook in prachtige ensembles in lichte tinten van blauw en groen, terwijl ze ook veel meer dan vroeger het geval was make-up gebruikt (oogschaduw, opvallende wimpers, vuurrode lipstick). En in een vrij hilarisch fragment met Roger Sterling in het leeggehaalde kantoor van Sterling Cooper zien we haar in een rood bloesje en rode nylonkousen! Nee, de mode uit de jaren 60 was naar de normen van vandaag niet altijd even smaakvol! Van de groeiende invloed van de confectie-industrie krijgen we een uitstekend beeld in de aankleding van de zwarte secretaressen, want die verschijnen halverwege de jaren zestig op de werkvloer in eenvoudige maar aantrekkelijke jurkjes in felle kleuren en zeer diverse tinten. De lengte van de rokjes is ondertussen een flink stuk ingekort!
Van Megans verblijf in Californië wordt gebruik gemaakt om de kijker een blik te gunnen op de hippie-cultuur in Laurel Canyon en om het contrast met het strakke en zakelijke New Yorkse milieu voelbaar te maken, in cultureel opzicht twee totaal verschillende werelden die als gevolg van de intensere en goedkopere luchtverbindingen ook voor zakenlui in oost en west interessanter worden. Dat heeft ook gevolgen voor de soundtrack, want naast o.a. Chicago en Peggy Lee, rukt nu ook westcoastmuziek op in de serie, terwijl de British Invasion wordt geïllustreerd met Space Oddity van David Bowie.
Interessant wordt Mad Men in de beide laatste afleveringen, want dan moeten Matthew Weiner en z’n team de kaarten op tafel leggen en ons vertellen wie wat te wachten staat. In de stijl van de betere dagen weten ze verrassende scenario-ontwikkelingen uit hun hoge hoed te toveren, in het bijzonder voor publiekslieveling Peggy Olson. Roger Sterling en Joan Harris mogen de toekomst met een gerust hart tegemoet zien, voor Betty gaapt er alleen een gigantisch zwart gat. Don Draper raakt in deze beide laatste afleveringen verzeild in wat lijkt op een doelloze roadtrip en het is duidelijk dat Weiner zijn lot opspaart voor de allerlaatste minuut. Nee, het wordt niet Alaska, want… de vos verliest zijn haren maar niet z’n streken…
In Generation Boom wordt aandacht besteed aan de generatie die tussen 1946 en 1954 werd geboren en die als eerste genoot van de toegenomen welvaart na WOII. Het resultaat was een zeer grote groep van mannen en vrouwen met een totaal nieuw wereldbeeld, die de politieke en culturele (en dus ook maatschappelijke) structuur van de westerse samenleving grondig zou veranderen, o.a. door de uitvinding van de computer. The Best Things in Life are Free is een eerbetoon aan acteur Robert Morse wiens personage Bert Cooper in seizoen 7 overlijdt.
CONCLUSIE
Laat ons eerlijk zijn: de gestileerde serie Mad Men behoort tot het beste en vooral het mooiste wat we in de voorbije tien jaar op televisie hebben gezien. Maar stijl en aankleding maskeerden vanaf seizoen zes de bloedarmoede van het scenario en dat lezen we duidelijk af aan de quotering die collega Dieter de verschillende seizoenen van Mad Men toekende: hij vond seizoen 4 en 5 uitstekend en nam een half punt terug voor seizoen 6. Wij waren strenger voor seizoen 6 omdat het nooit het niveau haalde van weleer en omdat de nieuwe gezichten de verwachtingen niét inlosten. Seizoen 7 biedt een beetje van alles, het is leuk entertainment, maar het kruipt (ook) niet meer zo onder de huid. Vandaar dezelfde score als voor seizoen 6. Maar we hadden het niet willen missen, want we wilden uiteraard ook weten hoe het afloopt.
