Ondertussen is Saul Berenson in Berlijn geland om een crisis te bezweren. Een hacker heeft zich toegang verschaft tot de CIA-computer en een paar duizend pagina’s topsecretdocumenten gedownload waarvan de helft ondertussen door Carries collega en journaliste bij The Düring Foundadation, Laura Sutton, op het internet is vrijgegeven.
Peter Quinn, Carries voormalige collega bij de CIA, heeft zijn oude baan geruild voor een leven als huurmoordenaar in dienst van Saul Berenson. Hij zat de voorbije 2 jaar in Syrië waar hij moslimterroristen van IS en Al Qaida over de kling heeft gejaagd. Ondertussen heeft hij zijn werkterrein naar Europa verlegd en meer bepaald naar Berlijn: regelmatig haalt hij een opdracht van Saul Berenson op in een postbakje bij Deutsche Post, stopt er nadien een foto in van de vermoord terrorist en vindt er bij zijn volgende opdracht de beloofde vergoeding. Een perfecte manier van samenwerken, tot hij op een keert een foto van Carrie Mathison in zijn postbakje vindt…
Het is het begin van een hels vijfde seizoen dat het beste uit de vorige seizoenen moeiteloos naar de kroon steekt, want de makers gunnen je als kijker geen moment rust, terwijl de verhaallijnen in elke aflevering een onverwachte wending nemen. We willen u niet vermoeien met spoilers die de pret straks bederven, en we raden u aan om goed bij de les te blijven, want met minstens drie grote en complexe verhaallijnen, heel veel personages en puzzelstukjes die pas na verloop van tijd in het groter geheel een plaatsje krijgen, is Homeland seizoen 5 geen hapklare brok. Voorkennis is niet nodig, want het wordt uiteindelijk allemaal goed uitgelegd, maar zoals dat in de vorige seizoenen het geval was, word je als kijker vaak aan het lijntje gehouden en is wat je ziet en hoort, niet noodzakelijk compatibel met wat er werkelijk aan de hand is. Mocht je tot nog toe geen ervaring hebben met bingewatchen, dan kunnen we u alleen maar waarschuwen: dit is verslavend. Dit wil je in één keer zien. Wij zijn zelf nooit fervente bingewatchers geweest, doseren was altijd het ordewoord, maar Homeland seizoen 5 hebben we in minder dan 48 uur van de eerste tot de laatste aflevering (12 in totaal) verslonden!
Uiteraard ligt het aan Carrie Mathison, want door haar onvoorspelbare aard weet je nooit hoe de dingen evolueren. Bovendien besluit ze al heel vroeg om geen pillen meer te slikken omdat die haar denkvermogen aantasten, en uit voorbije seizoenen weten we wat daar de gevolgen van kunnen zijn. Anderzijds zal het niemand verbazen dat uitgerekend zij een verband legt tussen de moordpoging in Libanon en de wereldkundig gemaakte CIA-documenten en vooral met het nog niet door Laura Sutton gepubliceerde tweede deel ervan: iemand wil voorkomen dat zij die tweede reeks onder ogen krijgt en dat is beslist niet Saul Berenson, wat dat betreft moet zelfs Peter Quinn haar gelijk geven. Dus simuleren ze samen haar gewelddadig overlijden en kan zij onderduiken om de zaak uit te zoeken. Haar bevindingen hebben het effect van een splinterbom op het CIA-kantoor in Berlijn…
Sinds het verdwijnen van US-marinier Nicolas Brody (Damian Lewis) op het einde van seizoen 3 is Carrie Mathison uitgegroeid tot het onbetwiste hoofdpersonage van Homeland. Het was een gedurfde zet van de makers van de serie, maar ze hadden geen keuze, want de verhaallijn over Brody was na drie seizoenen helemaal uitgemolken. We geloofden toen zelf niet dat het procedé levensvatbaar was, maar in seizoen 4 maakte Claire Danes een niet minder dan verpletterende indruk waardoor alle twijfel werd weggeveegd. Op dat élan gaat ze in seizoen 5 gewoon door en dat ze erin gelooft en nog meer haar stempel wil drukken op het personage Carrie Mathison, bewijst haar toetreding tot het producersteam van de serie: Claire Danes heeft een vinger in de pap in alles wat haar personage betreft en misschien zijn Carrie en Danes zelfs twee zijden van eenzelfde munt.
Dat Claire Danes de rol tot in de vingertoppen beheerst, hoef ik u dus niet meer te vertellen. Of Carrie gezond of ziek is, het maakt de Amerikaanse actrice niet meer uit, ze heeft de beide persoonlijkheden van het personage perfect onder controle. Homeland is ondertussen een beetje synoniem met Carrie Mathison en dat ondanks uitstekende prestaties van Mandy Patinkin (Saul Berenson), Rupert Friend (Peter Quinn) en F. Murray Abraham (CIA-superbaas Dar Adal).
En om het dan maar meteen over de rest van de cast te hebben: Mandy Patinkin overtuigt (nog steeds) op alle vlakken en op z’n 64ste slaagt hij erin om een zeer geloofwaardige CIA-baas neer te zetten. Hij heeft altijd een boontje gehad voor de beste van zijn rekruten, en ook al heeft hij het soms moeilijk met haar eigenzinnige aanpak, is hij er altijd van overtuigd gebleven dat ze een unieke topspion is die de CIA in huis moet zien te houden. Peter Quinn was in het begin van de serie niet meer dan een onopvallende medewerker van Berenson en Mathison, maar het was wel heel gauw duidelijk dat hij een oogje op zijn blonde collega had. Door omstandigheden is het nooit tot een bekentenis gekomen. Quinn wilde schijnbaar vermijden dat hij een blauwtje liep, want Carrie was destijds alleen geïnteresseerd in Nicolas Brody en in seizoen 4 lagen de kaarten evenmin gunstig ondanks het feit dat hij van medewerker tot collega werd gepromoveerd en ze dus nauw samenwerkten. Rupert Friend maakte in seizoen 4 van Peter Quinn een aantrekkelijk, betrouwbaar en sterk personage en het is dan ook jammer dat het personage in seizoen 5 opnieuw wordt gedegradeerd (hij ligt een halve serie lang doodziek of zelfs stervend op bed), terwijl de indruk ook wordt gewekt dat hij seizoen 6 niet haalt. Maar in Homeland weet je nooit en dus zijn we voorzichtig want we hebben het al eerder meegemaakt met Nicolas Brody.
Het begin van de serie speelt zich nog even in het Midden-Oosten af, maar het gros van de actie wordt nadien in Berlijn gesitueerd (met een kleine uitstap naar de grachten en puntgeveltjes van Amsterdam). De Duitse hoofdstad kan zich geen betere reclamefolder wensen, want de Amerikanen zoemen uiteraard in op dat wat fotogeniek en anders is dan in hun eigen land. Gelukkig vermijden ze de grootste toeristische clichés, en in wat ze tonen wordt vooral de nadruk gelegd op de transformatie die Berlijn heeft ondergaan sinds de Val van de Muur met het nieuwe Hauptbahnhof als neusje van de zalm.
