DOCUMENTAIRE
The Beatles: Eight Days A Week van regisseur Ron Howard koop je om nostalgische redenen of omdat je wil weten waarom je ouders – of misschien je grootouders? – meer dan een halve eeuw geleden uit de bol gingen, want voor doorgewinterde fans van het eerste uur bevat deze dubbele dvd nauwelijks nieuwe informatie. Het is allemaal wel eens eerder op video verschenen, al was er natuurlijk nooit eerder sprake van een geautoriseerde release, wat bij deze is rechtgezet, want Ron Howard kon meesurfen op de vleugels van Apple Records, het Beatles-plantenlabel dat uiteraard kon rekenen op de toestemming van Paul McCartney, Ringo Starr en de Beatles-weduwen Olivia Harrison en Yoko Ono, die allemaal de financiële vruchten plukken van het succes van deze release.

Ron Howard heeft zich geconcentreerd op The Touring Years, wat betekent dat zijn verhaal begint bij de optredens in de muffe Cavern Club in Liverpool en eindigt in het Shea Stadion in New York, grofweg het verhaal over The Beatles tussen 1963 en 1965, toen er tegen een hels tempo platen werden opgenomen en wereldtournees afgewerkt terwijl de zgn. Beatlesmania van New York tot Tokio en van London tot Melbourne voor een nooit eerder geziene euforie en hysterie zorgde. Het is evenwel een beetje jammer dat Ron Howard zich grotendeels op de Amerikaanse tournees van de Liverpoodlians concentreert, maar dat heeft wellicht te maken met de beschikbaarheid van goed beeldmateriaal dat om diverse redenen eerder in Amerika beschikbaar was. Zo kon de regisseur gebruik maken van de documentaire The Beatles at Shea Stadium (1965), die de hoogtepunten bevat van het concert in New York. Uniek en zelden eerder gezien zijn de opnamen in het ABC Theater in Manchester (november 1963), helemaal in kleur en perfect gerestaureerd alsof het materiaal vorige week is opgenomen. En uiteraard komen ook de problemen op de Filippijnen ter sprake, waar de band een uitnodiging van Imelda Marcos negeerde en daardoor grote problemen kreeg tijdens het uitchecken op de luchthaven van Manila.
 

The Beatles: Eight Days A Week is dan misschien niet echt origineel qua aanpak, het is beslist de beste montage die ooit van het bekende materiaal is gemaakt, terwijl Paul McCartney en Ringo Starr interessante en vaak grappige toelichting geven en duidelijk ook milder zijn geworden in de loop der jaren: dus geen kwaad woord over de doden. Wat trouwens moeilijk zou zijn met ene Yoko Ono die over de schouders meekijkt om de goede naam van haar overleden echtgenoot te beschermen. De commentaren van o.a. Whoopy Goldberg, Sigourney Weaver, Elvis Costello, Neil Aspinall en Richard Lester illustreren vooral de overweldigende impact van The Beatles op de populaire cultuur van de jaren zestig.
 

Voor de echte beginnelingen voegt regisseur Ron Howard een tijdslijn toe: alle albums passeren de revue met vermelding van releasedatum, hoogste positie in de hitparade (alleen Please Please Me eindigde niét op nummer 1!) en het aantal weken dat de albums op nummer 1 hebben gestaan. Vanaf Revolver (augustus 1966) – het eerste album na het definitieve einde van de liveoptredens – wandelt Ron Wood tegen een vrij hoog tempo door de carrière van The Beatles, om vervolgens halt te houden bij hun allerlaatste liveoptreden ooit: op het dak van Apple Corps in Savile Row, Londen, op 30 januari 1969.
 

In Words & Music (24’12”) wordt aandacht besteed aan de muzikale achtergrond van Lennon & McCartney: een mengeling van blues en rock’n roll, overgewaaid uit Amerika via de bemanning van de grote zeeschepen, gecombineerd met folk- en variété-invloeden en de muziek van hun ouders. Peter Asher, de broer van McCartneys eerste vriendin, vertelt dat John en Paul hun schrijf- en componeerwerk zeer ernstig namen en dat ze een groot respect hadden voor bekende schrijversduo’s zoals Goffin & King en Leiber & Stoller, terwijl ze als tieners fans waren van o.a. Elvis. George Harrison was aanvankelijk heel veel met z’n gitaar bezig waardoor het een tijdje duurde vooraleer hij begon te componeren. Maar zijn invloed zou belangrijk zijn, mede door de introductie van de sitar, wat leidde tot de interesse van The Beatles voor Indische muziek. De extra bevat een prachtige liveversie van Rain, de eerste psychedelische Lennon & McCartney-compositie en het B-kantje van Paperback Writer (1966), in kleur en perfect digitaal gerestaureerd.
 

In Early Clues to a New Direction (17’54”) gaan de makers op zoek naar de bronnen van het succes van The Beatles. Het is misschien toeval, maar terwijl grote bands uit de jaren vijftig zich presenteerden als een zanger met een muzikale begeleidingsgroep (Billy Haley & His Comets, Dion and the Delmonts), presenteerden The Beatles zich als een collectief in de stijl van Amerikaanse meidengroepen zoals The Ronettes, The Shirelles en The Marvelettes: alle bandleden waren even belangrijk. Bovendien kwamen de  vier Beatles uit dezelfde stad waardoor ze op dezelfde manier door Amerikaanse en Engelse muziek waren beïnvloed. John Lennon en Paul McCartney deelden een vergelijkbaar verleden: ze verloren hun moeders op jonge leeftijd. Achteraf klinkt het een beetje vreemd, maar aanvankelijk waren ze niet veel meer dan een zeer populaire boysband die het goed deed bij 13- en 14-jarige meisjes die zich herkenden in de gevoelige toon van de muziek en de intimiteit van de songteksten. Jongens werden eerder aangetrokken door de humor en het absurdisme (soms zelfs cynisme) van hun tv-interviews en gingen pas massaal overstag toen de muziek in een totaal nieuwe richting evolueerde. De compositorische competitie tussen John en Paul dreef de kwaliteit van hun songs de hoogte in.
 

The Beatles Live 1963-1965 (12’) bevat perfect gerestaureerde live-uitvoeringen van She Loves You en Twist & Shout (ABC Theater, Manchester, november 1963), een hitsige versie van Can’t Buy Me Love (London, april 1964) die jammer genoeg een beetje wazig en kleurloos is, een scherpe en storingvrije zwart-witversie van You Can’t Do That (Melbourne, Australia, juni 1964) en tot slot een wat wazige maar voor de rest goed gerestaureerde live-versie van Help! (Blackpool, augustus 1965).
 

De extra A Deeper Dive (43’11”) is een verzameling van 7 zeer verschillende onderwerpen, waaronder een portret van Liverpool (11’42”) waar de muziekstijlen uit Amerika zich vermengden met de traditionele Engelse muziekgenres, en een interview met drie vrouwelijke Beatles-fans die destijds een ticket konden bemachtigen voor het optreden in het Shea Stadium in New York. Voorts een bijdrage over de plannen van United Artists om een lowbugetfilm te draaien met een Engelse popgroep en dat op het moment dat The Beatles in de States nauwelijks bekend waren. Regisseur Richard Lester kreeg de opdracht om de film tegen juli 1964 klaar te stomen, want men ging er in New York vanuit dat de hype tegen de herfst wel voorbij zou zijn! Tegen de tijd dat A Hard Day’s Night in de bioscoop kwam, stonden er 7 Beatles-songs in de Amerikaanse Top 10! Voorts is er een portret van het optreden van The Beatles in het Shea Stadium in New York (augustus 1964), in Australië (juni 1964) en in Japan (juli 1964), waar rechtse extremisten met geweld dreigden omdat ze meenden dat de Martial Arts-tempel Budokan werd ontheiligd door het optreden van een rockband. Deze extra bevat bovendien het allereerste gefilmde optreden van The Beatles (Some Other Guy van Leiber & Stoller) in The Cavern Club op 22 augustus 1962. Tot slot is er nog de extra An Alternative Opening for the Film, bedoeld wordt de documentaire op disk 1.

Het 60 Pagina’s tellend Boekje met Foto’s en Tekst is uiteraard een hebbeding dat echte Beatles-fans niet willen missen!