Het gaat evenwel mis als de leden van de Havencommissie een beslissing moeten nemen over de verkoop van een aantal gronden voor de bouw van een commercieel complex met als grootste attractie een casino, een project dat burgemeester Taro nauw aan het hart ligt en waarin hij sinds z’n eerste ambtstermijn flink wat energie en tijd heeft gestopt. De stem van Lucas Barrés in de commissie blijkt een beslissende rol te zullen spelen, maar tot Taro’s verbijstering stemt hij tégen, waardoor er een abrupt einde komt aan hun samenwerking en aan een heel lange vriendschap. Achteraf blijkt evenwel dat Lucas Barrés niet echt tegen het casinoproject was, maar dat hij zich vooral los wilde maken van diegene die hem zo ver heeft gebracht. Verzelfstandiging via vadermoord, noemt hij het tegen zijn medewerkers, en dat meent hij vrij letterlijk…
Burgemeester Taro en locoburgemeester Lucas Barrés gaan dus in gespreide slagorde de laatste weken van de verkiezingsstrijd in en dat doen ze op zeer verschillende wijze: Taro moet vooral uitleggen waarom hij besloten heeft om zich toch verkiesbaar te stellen, Barrés sluit voor de financiering van zijn campagne een pact met de eigenaar van het botenverhuurbedrijf die zich tegen de onteigening van zijn gronden heeft verzet, een kerel die volgens de stadskrant La Provence banden zou hebben met de plaatselijke maffia en die regelmatig een beroep doet op Noord-Afrikaanse bendes om z’n vuile werkjes op te knappen. En terwijl Lucas Barrés campagne voert in de arme buitenwijken van Marseille, moet burgemeester Taro voortdurend brandjes blussen n.a.v. geruchten over corruptie in de schoot van zijn partij, over gesjoemel met facturen, over het zgn. drugsgebruik van zijn dochter Julia en de drugsaankopen van zijn chauffeur Fred, terwijl de mentale toestand van zijn echtgenote Rachel alsmaar verslechtert en er voor een fatsoenlijk gesprek tussen de echtelieden geen ruimte meer blijkt te zijn. In de peilingen ligt de burgemeester trouwens meer dan 25 punten achter op zijn jonge rivaal, die voortdurend nieuwe plannetjes bedenkt om diens campagne stokken in de wielen te steken…
Marseille is de eerste Franstalige tv-serie van de streamingservice Netflix, en alhoewel de productie niet meteen het niveau haalt van die twee andere Franse series Braquo (2009-2011) of Engrenages (2005-2010), zijn de scenario’s van de acht afleveringen sterk genoeg om de aandacht vast te houden. Vormelijk gaat het misschien eerder om een klassieke aanpak, maar dat gold destijds ook voor Borgen (2010-2013), waarin men er trouwens nauwelijks in slaagde om de feuilletonstructuur te verbergen. De verhaallijnen in Marseille lopen gelukkig gewoon door en er is geen behoefte aan een nieuw en afgerond verhaaltje in elke aflevering. Met een steracteur als Gérard Depardieu hoef je natuurlijk niet echt te raden naar de afloop van dit eerste seizoen, maar spannend blijft het wel tot op het einde. En de manier waarop de sms’jes zichtbaar worden gemaakt voor de kijker, we hebben het zelden eerder gezien.
Wie een beetje vertrouwd is met de sociale en maatschappelijke situatie in Marseille, die weet dat drugs en criminaliteit er tot de belangrijkste problemen behoren en die komen dus ook in deze tv-serie ter sprake, o.a. via de criminele contacten van Lucas Barrés, maar bv. ook via Taro’s dochter Julia wier jeugdvriendje Eric in het drugsmilieu terechtkomt nadat een bende zijn auto in brand heeft gestoken. Haar Noord-Afrikaanse minnaar Selim overleeft de confrontatie met een plakploeg van de criminele vriendjes van Lucas Barrés niét, waardoor Julia uit wraak besluit om toe te treden tot het verkiezingsteam van haar vader en op die manier meegezogen wordt in een stroom van bekentenissen en gebeurtenissen waarover ze geen controle heeft.
Ondanks een gigantisch overgewicht en een neus die wij niemand toewensen, blijft Gérard Depardieu onwaarschijnlijk populair bij onze zuiderburen. Dat hoeft niet te verbazen, want zijn artistieke prestaties blijven interessant en zelfs boeiend, wat hij in dit eerste seizoen van Marseille ten overvloede bewijst. Depardieu is niet kapot te krijgen, zoveel is duidelijk, in zoverre zelfs dat mooie jongen Benoît Magimel het bij momenten moeilijk heeft om overeind te blijven in het gezelschap van één van Franrijks grootste filmsterren uit de voorbije 50 jaar. Het heeft er uiteraard ook een beetje mee te maken dat de makers van de serie er alles aan doen opdat Depardieus personage Taro de kijker vanaf het prille begin op de hand krijgt, terwijl z’n tegenstrever Lucas Barrés in de rol van de slechterik of tenminste in die van de ongeloofwaardige wreker wordt gedrukt. Dat Taro gebruikt, het wordt hem vergeven als blijkt dat er medische redenen zijn, het kettingroken van Barrés wordt eerder geassocieerd met onzekerheid en een donkere sfeer die aanleunt bij corruptie en criminaliteit. Benoît Magimel speelt de rol trouwens uitstekend, maar op de sympathie van de kijker hoeft hij dus niet te rekenen, tenzij een klein beetje als blijkt dat Lucas Barrés in zeer ongunstige omstandigheden is opgegroeid wegens een moeder die tijdens zijn eerste levensjaren in de gevangenis heeft gezeten.
Belangrijke bijrollen zijn er voor Géraldine Pailhas (Jeune & Jolie, 2013) als Rachel, de echtgenote van burgmeester Taro, die als gevolg van een degeneratieziekte stilaan de controle over haar linkerhand verliest waardoor ze niet meer in staat zal zijn om de Cellosuites van J.S. Bach voor een levend publiek te spelen. De rol van dochter Julia is een kolfje naar de hand van Stéphane Caillard, een actrice die liefhebbers van Franse bioscoop- en tv-films en -series wellicht kennen, en die zich verrassend goed uit de slag trekt in een niet zo eenvoudige rol. Bij de mannelijke bijrollen vielen ons de prestaties op van nieuwkomer Guillaume Arnault als Julia’s jeugdvriendje Eric, en van de in Nîmes geboren Nassim Si Ahmed als haar minnaar Selim.
Marseille is uiteraard een dankbaar decor voor een dergelijke serie, want meer dan Parijs is het een stad van grote contrasten, die via de keuze voor heel veel luchtopnamen op een efficiënte manier in beeld wordt gebracht. En zoals de Tour de France een toeristisch visitekaartje is voor Frankrijk, zo is deze tv-serie dat een beetje voor Marseille, want vanuit de lucht zien zelfs de slonzige en voor buitenstaanders gevaarlijke buitenwijken er aantrekkelijk uit wegens het prachtige zonlicht. Eens de camera naar het straatniveau zakt is het beeld veel minder romantisch: afval, onkruid, beschadigd straatmeubilair en Noord-Afrikaanse hangjongeren, want het werkloosheidscijfer is torenhoog. We zagen het eerder in Braquo dat zich in belangrijke mate in de verloederde voorsteden van Parijs afspeelde, maar in de buitenwijken van het zonnige Marseille gaat het er nauwelijks anders aan toe en hebben straatbendes het voor het zeggen. Gelukkig is er ook de prachtige haven aan de voet van de stad, zijn er de prachtige huizen langs de Quai du Port en de Quai des Belges en de toenemende luxe in de richting van het 8ste arrondissement en de zuidelijke kustlijn. U krijgt het allemaal te zien, want de actie speelt zich op heel diverse plaatsen in de immens grote stad af.
