SERIE
Een paar jaar na de executie van Nicholas Brody in seizoen 3 is Carrie alleenstaande moeder geworden van een dochtertje dat onmiskenbaar een opvallend rood kapsel heeft. Carrie laat de opvoeding van het kind over aan haar vader en haar zus Maggie (Amy Hargreaves), en ze heeft zich voluit op haar werk gestort in haar nieuwe pleisterplaats, Kaboel. Zij neemt de beslissingen wanneer de Amerikaanse drones tot de aanval moeten overgaan om leden van de Taliban te elimineren. Het hoofd van het station in Islamabad, Sandy Bachman (Corey Stoll), die de laatste tijd erg veel succes heeft geboekt dankzij zijn indrukwekkende hoeveelheid informanten, heeft een gouden tip dat één van de topmannen van de Taliban, Haissam Haqqani (Numan Acar), zich op een bruiloft bevindt. De cruciale beslissing wordt genomen, en een vanop een drone afgevuurde raket richt een slachting aan onder de bruiloftsgasten. De stemming onder de Pakistaanse bevolking tegen de Amerikaanse 'bezetter' slaat om, en Bachman wordt voor de ogen van Carrie en Peter Quinn (Rupert Friend) gelyncht door een woedende menigte.

 

Carrie weet echter de nieuwe baas van de CIA, Andrew Lockheart (Tracy Letts), onder druk te zetten zodat zij als nieuwe station officer de spionagedienst die gehuisvest is in de Amerikaanse ambassade in Islamabad, mag leiden. Ze maakt er al niet dadelijk vrienden, want het hoofd van de spionagedienst, Alan Hensleigh (Nick Boraine), wordt koudweg gepasseerd. Eén van de enige overlevenden van de bruiloft is Haqqani's neef Aayan Ibrahim (Suraj Sharma), een geneeskundestudent aan de universiteit van Islamabad, die wonderwel verdacht veel berust in het feit dat de CIA zijn familie heeft uitgemoord. Carrie meent hem aan het praten te kunnen krijgen, want ze gelooft helemaal niet dat de moord op Bachman toeval is, zeker nadat op camerabeelden blijkt dat een opknapper van de Pakistaanse geheime dienst ISI de menigte heeft opgeruid, en ze is vastbesloten om de waarheid aan het licht te brengen, zelfs al moet ze daarvoor seksuele relaties aanknopen met de jonge knaap. Aayan steelt echter medicijnen op de medische faculteit voor een ziekte waaraan zijn oom leed, en het vermoeden groeit dan ook dat Haqqani de raid heeft overleefd.

Er is inderdaad iets merkwaardigs aan de hand: alle tips van Bachman waren solide, maar in de zaak Haqqani werd hij om de tuin geleid dat het beschamend was. Al snel blijkt dat de reden waarom Bachman aan zo'n goeie informatie kwam, was omdat hij ook Amerikaanse staatsgeheimen liet uitlekken naar de Pakistanen, en dat met hem dat kostbare geheim meteen mee ten grave is gedragen. De mol binnen de ambassade is Carrie echter liever kwijt dan rijk, en op aanstoken van een ISI-agente, Tasneem Qureshi (Nimrat Kaur), verwisselt de mol Carries medicijnen voor haar bipolaire stoornis met een aan LSD verwante drug. Carries mentor Saul, die sinds zijn publieke defenestratie bij de CIA voor een privé-bewakingsfirma werkt, komt zijn voormalige pupil met raad en daad bijstaan, maar wanneer hij het slachtoffer wordt van een ontvoering, en Haqqani in ruil voor Sauls leven de vrijlating beveelt van vijf van zijn voornaamste adjudanten, moet Carrie de moeilijke beslissing maken of Sauls leven opgeofferd moet worden... Niets is echter wat het lijkt, want zowel Saul als Carrie blijken pionnen in een terroristisch plan dat nog veel diabolischere proporties aanneemt.

Nadat drie seizoenen lang de plot van Homeland nagenoeg exclusief draaide rond de rekrutering van Irakveteraan Brody, hebben de showrunners Alex Gansa en Howard Gordon, vooral bekend van 24, de verstandige beslissing genomen om dat verhaal volledig te laten varen - we zien Damien Lewis nog maar één keer terug in deze reeks, en dan nog in een hallucinatie van Carrie - en wie zich ergerde aan de soms te veel meanderende nevenplots als die waarin Brody's familie zich in nesten werkte, kunnen we geruststellen: noch van mevrouw Brody, noch van zijn bloedjes van kinderen is in dit vierde seizoen nog langer sprake. Carrie heeft aan haar avontuurtje met de Irakveteraan wel een klein souvenirtje overgehouden, en één keer zien we hoe ze met haar peuter voorbij het vroegere huis van Brody rijdt, alsof ze haar dochter wil tonen wie haar vader was. Wat klinkklare onzin is, want de kleine is nog niet tot de jaren van verstand gekomen. Maar goed, exit Brody en de Brody's, dus.

Eerder dan het vermelde 24 is in Homeland de scheidingslijn tussen goed en kwaad enorm kronkelig, en hebben terroristen als Haqqani ondanks hun bloeddorstigheid een punt als ze stellen dat Amerika een onvergeeflijke flater heeft begaan om Afghanistan binnen te vallen na 9/11 terwijl Osama Bin Laden en het gros van de kapers Saoedi's waren. De reeks focust enorm op de verhoudingen tussen de Amerikaanse en de Pakistaanse geheime dienst, die op papier worden geacht elkaars bondgenoten te zijn in de strijd tegen globaal terrorisme, maar die geen van beide ook maar één gelegenheid onbenut laten om de ander een mes in de rug te planten. De rechtschapenen zoals de Pakistaanse officier Aasar Khan (Raza Jaffrey), die zich beklaagt over het feit dat Haqqani verantwoordelijk is voor de dood van talloze van zijn manschappen, zijn dun gezaaid, en moeten voortdurend de duimen leggen tegen de haviken binnen hun eigen rangen, die nog liever de terroristen in hun achtertuin laten spelen, in de hoop dat ze hun agressie tegen het Westen richten en niet tegen de eigen bevolking. In de gewijzigde opening credits zit overigens een quote van de toenmalige Amerikaanse minister van buitenlandse zaken, Hilary Clinton, die in deze situatie méér dan toepasselijk is, en eigenlijk de essentie van de plot tot één zin reduceert: you can't keep snakes in your back yard, and hope that they only bite your neighbours.

Sterkhouder van deze vierde reeks is opnieuw Claire Danes, die de trekjes van haar bipolair gestoorde personage seizoen na seizoen beter onder de knie heeft, en aangezien één van de nevenplots in dit seizoen draait om het feit dat iemand haar medicatie heeft vervangen, krijgt ze zeer uitgebreid de mogelijkheid om haar acteertalent tentoon te spreiden. Maar ook het in de vorige reeksen onderbelichte personage van Peter Quinn krijgt, nu Brody uit de weg is, een kans om op het voorplan te treden. Quinn worstelt al geruime tijd met de vraag of hij nog langer geschikt is voor CIA-werk, en wil - volgens een oud lief voor de zoveelste keer - zijn .45 aan de wilgen hangen, ook al omdat zijn soort werk een normale relatie onmogelijk maakt. Dat hij desondanks tóch ingaat op Carries vraag om haar bij te staan in Islamabad, kan contradictorisch lijken, maar hij blijkt meer dan een boon te hebben voor zijn vrouwelijke collega, en het siert acteur Rupert Friend én de scriptschrijvers dat ze deze nevenplot op serene en geloofwaardige manier brengen. De scenaristen zijn overigens goed op dreef, want de tiende aflevering, 13 Hours In Islamabad, is wellicht één van de sterkste single episodes die we in vier seizoenen te zien hebben gekregen, met op het einde van de elfde aflevering, Krieg Nicht Lieb, een onthulling met spektakelwaarde zoals we die gewoonlijk uit Game Of Thrones gewoon zijn.

De spijtige uitschuiver is dan echter aflevering 12, Long Time Coming, waarin de zorgvuldig opgebouwde spanning van de vorige elf afleveringen niet leidt tot de geanticipeerde apotheose, maar eerder tot een flauwe anticlimax, waarbij we best willen geloven dat één en ander wordt opgespaard voor een volgend seizoen, maar die zodanig zoutloos wordt gebracht dat het ergerlijk wordt. Homeland is 24 niet, en dat de goeien niet altijd winnen, nemen we voor lief, maar plots als deus ex machina beginnen emmeren over een een lang verloren familielid van Carrie dat compleet geen uitstaans heeft met de zorgvuldig opgebouwde spanning uit de vorige afleveringen, zal je wellicht doen afvragen of je bij het bekijken van de laatste aflevering niet toevallig een verkeerde schijf in de speler hebt gestopt. Voor een einde had seizoen 4 van Homeland beslist beter verdiend.

BEELD EN GELUID
De transfer van Homeland ligt in de lijn van de vorige seizoenen: een scherpe en evenwichtige 1.78:1-transfer, die de digitale camerabeelden goed tot hun recht laat komen, en in de meer donkere scènes in de achterbuurten van Islamabad toch nog voldoende ruimte voor details biedt. De kleuren zijn hier en daar wel wat getweaked, waarbij de balans overslaat naar geel in de woestijnscènes en donkerblauw in de scènes in de ambassade. De DTS-HD MA 5.1-track is heerlijk immersief, en onder meer de scène waarin Carrie de gevolgen begint te ondervinden van het feit dat iemand haar pillen heeft vervangen, alsook een raid op de ambassade, zijn hoogtepunten.

EXTRA'S
Op de derde schijf vinden we een korte featurette Peter Quinn: The Assassin (6:03) terug, waaruit we leren (voor zover we dat nog niet wisten) dat Rupert Friend werd opgewaardeerd van nevenpersonage tot volwaardig hoofdpersonage. Vreemd genoeg is daarmee de selectie aan extra's compleet verschillend van die van de Amerikaanse release. It's a conspiracy, I tell you!

CONCLUSIE
De doorstart van Homeland is zonder meer geslaagd, en wellicht gaat geen hond Brody missen. De makers weten nog steeds hun vinger aan de pols van de actualiteit te houden, en de presentatie op Blu-ray is prijzenswaardig, behoudens het virtuele gebrek aan bonusmateriaal.