FILM
De 17-jarige Lina (Lena Suijkerbuijk) wordt door het schoolhoofd uitgekafferd omdat ze mailtjes heeft verstuurd waarin ze een leerkracht ervan beschuldigt kinderen in z’n kelder op te sluiten. De directeur is not amused, om het voorzichtig uit te drukken, maar Lina beweert dat het om een grap ging. Ze ziet er de ernst niet van in. Ze krijgt strafwerk en dat zint haar niet. Na een opgewonden discussie accepteert ze met tegenzin dat ze fout is geweest. Ondertussen wordt de iets oudere en slungelige John (Mistral Guidotti ) op de gang door een surveillant erop gewezen dat hij volgens het schoolreglement niet in de gang mag rondlummelen. Hij is bezig met een e-mailtje aan z’n moeder waarin hij haar nadrukkelijk vertelt dat hij wel degelijk van haar houdt. Nog twee seconden, zegt hij met afgewende blik, maar dat neemt de surveillant niet en dus wordt er geroepen en gebruld. Boze volwassenen en gefrustreerde tieners. De generatiekloof, wellicht?

Met de blonde Kevin (Sebastian Van Dun) maken we kennis op het moment dat z’n straftijd in de jeugdgevangenis erop zit. Z’n moeder (Els Dottermans) heeft met haar zus Sonja (Kerlijn Sileghem) afgesproken dat hij bij haar en haar man een tijdje mag inwonen, want tussen Kevin en z’n vader botert het niet. Vader en zoon zijn schijnbaar even opvliegend van karakter en dat leidt geregeld tot confrontaties en vechtpartijen. Kevin trekt dus bij z’n tante en oom in en mag er aan de slag als leerjongen in hun keuken- en badkamerzaak. Ze willen hem een tweede kans bieden, want volgens z’n moeder is hij vanbinnen een goede jongen. Via z’n neefje Sammy (Loïc Bellemans) maakt Kevin kennis met Lina (Sammy’s vriendinnetje) en John (Sammy’s boezemvriend).

 

 

In Home leidt regisseur Fien Troch de kijker binnen in de leefwereld van 17- en 18-jarigen, meisjes en jongens die zich als volwassen gedragen, maar het eigenlijk nog niet zijn, wat o.a. blijkt uit de smartphone-filmpjes die ze van zichzelf en hun vrienden maken in hun vrijetijd: er wordt geblowd, plezier gemaakt, geflikflooid, onzin verteld; we zien halsbrekende kunstjes op een skateboard en we horen seksueel getinte opmerkingen die bij de meisjes niet altijd in goede aarde vallen. De jongeren die Fien Troch ten tonele voert reageren heel verschillend: Sammie is vaak het haantje-de-voorste, degene die altijd bereid is om er eentje te rollen, Lina slaat het soms vanop een afstand gade alsof het niet aan haar is besteed, John doet moeite om gezellig te zijn, maar zijn zenuwachtigheid en het gewriemel van zijn handen verraden innerlijk ongemak, en Kevin houdt zich meestal op de achtergrond. Hij is moeilijk te peilen. Schaamt hij zich over z’n verblijf in de gevangenis of probeert hij zich in te houden, want hij weet van zichzelf dat hij gauw geïrriteerd is met geweld als gevolg.

 

 

Het resultaat is een beklemmende en dreigende film en het effect wordt versterkt door volwassenen die in de meeste gevallen niet beseffen dat hun reacties geen oplossingen bieden maar nog meer verwarring bij de jongeren teweegbrengen. De strenge aanpak van het schoolhoofd in verband met Lina’s mailtje is misschien nog verdedigbaar, maar de surveillant die John terechtwijst omdat hij in de gang met z’n mobieltje staat te spelen, gaat duidelijk over de schreef. Sonja’s boosheid is terecht als ze merkt dat Kevin met haar auto op stap is geweest terwijl hij geen rijbewijs heeft, maar was het nodig om er zijn gevangenisverleden bij te betrekken? Bovendien heeft ze duidelijk geen controle over haar zoon Sammy, die zowat in alle situaties gewoon z’n zin doet. Kevins moeder is wat dat betreft uit heel ander hout gesneden, want voor het feit dat hij niet naar huis kan komen, gebruikt ze redelijke en voor een 17-jarige begrijpbare argumenten.

 

 

Uit de manier waarop Fien Troch het materiaal monteert, blijkt dat Kevin het hoofdpersonage is in Home, maar in het drama dat de regisseur voor de kijker in petto heeft, speelt hij niet meer dan een bijrol, want in de tweede helft van de film richt ze de camera op John, die volgens Sammy bij z’n moeder onder de sloef ligt. Een mededeling die voor Kevin bestemd is als John op een keer te kennen geeft dat hij graag bij Sonja wil blijven eten, maar na een telefoontje met zijn moeder toch maar besluit om naar huis te gaan. In een eerder fragment zagen we hoe zijn moeder niet alleen totale gehoorzaamheid eist, maar hem ook te weinig genegenheid en moederliefde verwijt en die probeert af te dwingen via zelfbeklag en huilbuien. In de vervolgscène zien we pas goed waarom John depressief en totaal in de war is en z’n toevlucht neemt tot Xanax. Maar dat hulpmiddel komt te laat om een finale confrontatie te vermijden.

 

 

Net zoals in haar vorige films, kiest Fien Troch voor verhaallijnen over isolement en een gebrekkige communicatie. Je word er als kijker niet gelukkiger van, maar de problematiek die ze opwerpt blijft wel heel lang door je hoofd spoken, mede door het feit dat de regisseur niet per se alles wil vertellen en ruimte laat voor de creativiteit van de kijker. Geïnspireerd door waargebeurde feiten, staat er op de begingeneriek van Home, en de resulteert in een film die vaak heel erg op een documentaire lijkt, want de spontaneïteit van de jonge acteurs – vooral in de smartphonefilmpjes – lijkt nauwelijks geacteerd. Voeg daarbij de uitstekende prestaties van de andere acteurs, en je beseft dat de viervoudige overwinning op het Filmfestival van Gent (Audience Award, Canvas Audience Award en Youth Jury Award voor Fien Troch, Georges Delerue Prize voor componist Johnny Jewel) én de overwinningen in Les Arc (Frankrijk), Venetië en München geen toeval zijn.

 

 

 

Met Home bewijst Fien Troch eens te meer dat ze sinds meer dan een decennium de beste regisseur is in Vlaanderen. Ze maakt geen blockbusters die honderdduizenden Vlamingen naar de bioscoop lokken, maar kleine en intimistische drama’s met een tijdloos karakter die bij elke volgende kijkbeurt aan kracht winnen. Dat hebben ze ook in het buitenland begrepen, want Fien Troch is uitgenodigd om dit jaar deel uit te maken van de jury van het Filmfestival van Venetië. Als dat geen grote eer is!