FILM
Actie, avontuur en geweld zijn de hoofdingrediënten in deze Russische sciencefictionfilm die meteen via dvd op de markt wordt gebracht. De ruim 5000 mensen die de productie op IMDB een waardering gaven sinds de release in februari 2017, waren duidelijk niet echt onder de indruk, want 4,4/10 is niet meteen een superscore waardoor een wereldwijd succes binnen het bereik ligt. Het zwakste onderdeel van de film is wellicht het scenario, want dat heeft zo weinig om het lijf dat zelfs de welwillendste toeschouwer zal moeten toegeven dat de makers het zich wel heel gemakkelijk hebben gemaakt. Wellicht hoopten ze dat de indrukwekkende CGI-scènes en de vervaarlijk uitziende vechtscènes de zwakke verhaallijn voldoende zouden camoufleren, maar daar zijn zelfs de liefhebbers van het genre dus niet ingetrapt.

De film begint met een flashback over de geheime Russische Patriot-experimenten uit de Tweede Wereldoorlog die wegens weinig succesvolle resultaten kort nadien worden opgeborgen. De wetenschappers hielden zich bezig met militaire en technische research en in het lab van professor August Kuratov deed men zelfs proeven op dieren en mensen. Zijn slachtoffers raakten nadien over de Sovjetunie verspreid en kozen voor een verborgen leven, want hun nieuwe en uitzonderlijke eigenschappen waren meer een last dan een voordeel. Vervolgens spoelt de film 40 jaar vooruit in de tijd en maken we kennis met majoor Elena Larina (Valeriya Shkirando) tijdens een vergadering in het militaire hoofdkwartier in Moskou naar aanleiding van de kaping van een communicatiesatelliet, niet door de Amerikanen, zoals je zou  veronderstellen, maar door professor August Kuratov, die zijn experimenten in het geheim heeft verfijnd en die schijnbaar plannen heeft om zich meester de maken van alle communicatiemiddelen op aarde om op die manier de wereldmacht in handen te krijgen. Om z’n plan uit te voeren heeft hij een ontelbare hoeveelheid clonen van zichzelf gekweekt die moet voorkomen dat de Russische overheid – of welke overheid dan ook – zijn ambities zou fnuiken.

 

Elena Larina krijgt de opdracht om Kuratov en zijn lab te lokaliseren en meteen maatregelen te treffen om hem gevangen te nemen of uit te schakelen. Daarvoor rekent ze op de hulp van de mensen die Kuratov vier decennia geleden heeft gemanipuleerd en die wellicht uit zijn op wraak: Lernik (Sebastien Sisak), een man met uitzonderlijke kinetische krachten waardoor hij losliggende stenen en rotsen kan gebruiken als wapens, Termirkhan (Sanjar Madi), een jonge kerel die zich razendsnel kan verplaatsen waardoor hij z’n tegenstanders altijd te vlug af is, de aantrekkelijke Kseniya wier geheugen door Kuratov ooit is gewist en die dus niet weet wat er met haar is gebeurd en onder welke omstandigheden. Zij kan zichzelf en alles wat ze vasthoudt onzichtbaar maken, waarmee ze al jaren succes oogst in een circus. De vierde ‘wachter’ waarop Larina een beroep doet is Arsus (Anton Pampushnyy), een roodharige kerel die zich in een lenige en oersterke beer kan veranderen (misschien wel het minst geloofwaardige personage in de film, maar er is beslist een mannelijk publiek dat van dit soort personages intens geniet).

Zoals je kan verwachten worden de vier supermensen samengebracht om Kuratov tegen te houden, wat na veel heibel, geweld en indrukwekkende ontploffingen ook het geval is. Een compleet scenario in drie regels, hoe vaak heb je dat al meegemaakt?

 

Laten we beginnen met het goede nieuws: we hebben de film tot en met de aftiteling bekeken. Minder goed nieuws is het feit dat we weinig nieuws hebben gezien, dat de acteerprestaties in sommige gevallen ondermaats zijn en dat er geen enkele poging wordt gedaan om het verhaal in een originele richting te sturen. Er is sprake van een zekere spanning, maar het duurt lang vooral de actie op gang komt (na de flashback en de vergadering in Moskou moeten de vier personages nog worden benaderd en aangeworven voor de job), terwijl de productie op technisch vlak nooit kan tippen aan wat er tegenwoordig in de bioscoop wordt getoond. Af en toe hapert ook de logica, want de supersterke Kuratov slaagt er uiteindelijk in om het superkwartet gevangen te nemen, maar Elena Larina (ondertussen gepromoveerd tot hoofd van de missie na verraad van haar baas generaal-majoor Nikolay Dolgov, die het achter ieders rug met Kuratov op een akkoordje heeft gegooid) kan de drie mannen en één vrouw kort nadien zonder veel moeite bevrijden zonder dat Kuratov haar een strobreed in de weg legt en dat terwijl het voor iedereen ondertussen duidelijk is dat alleen het superviertal in staat is om zijn plannen te dwarsbomen…

 

Een Russische film wordt uiteraard in de eerste plaats voor de binnenlandse markt gemaakt, want wie (behalve misschien in Cuba en sommige landen in Oost-Europa en Azië) zit er op een actie-/sf-film te wachten die elders al vaker en beter is gemaakt? Het zal je dan ook niet verbazen dat er van de gelegenheid gebruik wordt gemaakt om – helemaal in de stijl van Poutin –  propaganda te maken voor de macht en de historische grandeur van het Russische moederland, waarbij de (verhoopte) eensgezindheid tussen de verschillende culturele minderheden extra in de kijker wordt geplaatst: het kan geen toeval zijn dat Lernik, Termirkhan, Kseniya en Arsus uit heel verschillende streken van het immense land komen om samen het kwaad te bestrijden dat Moskou en bij uitbreiding het hele land bedreigt. Het verschilt maar weinig van wat ook in Amerikaanse films vaak gebeurt, maar het zal je opvallen dat in de Engelstalige (Amerikaanse) versie de nationalistische vingerwijzingen veel minder nadrukkelijk zijn overgehouden.

 

Met een geschat budget van ruim 6 miljoen dollar is Guardians (originele titel: Zashchitniki) een spotgoedkope productie. Ter vergelijking: Valerian, de nieuwste film van Luc Besson heeft zo’n 175 miljoen dollar gekost, evenveel als de Amerikaanse blockbuster Spider-Man: Homecoming, maar ruim boven het budget van War For The Planet Of The Apes, waarvoor de investeerders zo’n 150 miljoen dollar hebben neergeteld.  Het zal dan ook niemand verbazen dat Guardians niet veel verder komt dan een half geslaagde B-film.