TV-SERIE
Vier jaar en zes afleveringen later, heeft de BBC dan toch groen licht gegeven voor een nieuw seizoen van Top Of The Lake, een serie die met toenemend succes naar het kleine scherm werd gevoerd door de van oorsprong Nieuw-Zeelandse regisseur Jane Campion (The Piano, 1992). Nu het tweede seizoen in de winkelrekken ligt, serveren we het eerste graag nog even als smaakmaker.

De eerste aflevering begint op het moment dat politie-inspecteur Robin Griffin naar haar geboortegrond reist voor een meerdaags bezoekje aan haar moeder die net aan een chemokuur is begonnen. De planning raakt evenwel in de war als Robin wordt opgeroepen voor een zaak die op haar vakterrein ligt: de 12-jarige Tui Mitcham is op weg naar school van haar fiets gestapt en in het - op dat moment - ijskoude water van het plaatselijke meer gaan staan. De begeleidster van de passerende schoolbus heeft haar uit het water gehaald en later is een abnormaal dikke buik vastgesteld. De politie is erbij geroepen, maar omdat het kind niet wilde praten heeft men een beroep gedaan op een medewerker met ervaring ter zake: Robin Griffin dus. Die krijgt het meisje wel aan de praat, zij het dat ze niet veel wijzer wordt. Op de vraag wie haar heeft zwanger gemaakt, antwoordt Tui – ze schrijft het op een stukje papier – no one. Tegen Robins zin wordt het kind weer naar huis gebracht, waar het samenwoont met drie mannen: haar wat vreemde vader en twee snulachtige oudere stiefbroers. De dag nadien verschijnt ze met haar paard in het tijdelijke kamp van een groepje gescheiden en gedumpte oudere vrouwen dat hulp zoekt bij een wel heel aparte vrouwelijke goeroe, om vervolgens te verdwijnen. Een zoektocht blijft zonder resultaat en dus besluit Robin om de grote middelen in te zetten, want het kan ’s nachts erg koud zijn in de Alpenachtige omgeving van het meer...

 

Vanaf de eerste ontmoeting is Robin Griffin heel erg betrokken bij het lot van de 12-jarige Tui en daar is een goede reden voor die regisseur Jane Campion pas in de loop van de derde aflevering prijsgeeft. Bovendien is de rechercheur geen onbekende in het kleine stadje en dus is iedereen er op de hoogte van wat er destijds is gebeurd, althans sommige inwoners, want Robin zal gauw vaststellen dat sommige mannen een heel selectief geheugen hebben. Dat geldt niet voor politiecommissaris Al Parker (David Wenham), die destijds heeft nagelaten om haar zaak voor de rechtbank te brengen. Maar Robin Griffin stelt met stijgende verbazing vast dat dat wel vaker het geval is, getuige de grafsteen van een jong meisje langs de randweg van het meer dat volgens Al Parker zelfmoord heeft gepleegd door in het midden van de weg te lopen na het vallen van de avond, of de verdrinkingsdood van Bob Pratt, de plaatselijke makelaar, die The Paradise, een stuk land dat grenst aan het meer, voor 2 miljoen dollar heeft verkocht aan de vrouwelijke goeroe, terwijl het de bedoeling was dat de plaatselijke bullebak Matt Mitcham dat terrein zou verwerven voor 1 miljoen dollar. De dood van Bob Pratt is volgens Al Parker een ongeluk en dus wordt de zaak gesloten.

 

De bazige Matt Mitcham heeft het voor het zeggen in het Nieuw-Zeelandse stadje, zoveel is wel duidelijk, want niet alleen dansen zijn beide volwassen zoons Luke en Pyke naar zijn pijpen, zo goed als iedereen in het plaatsje zwijgt als Matt Mitcham het woord neemt. Bovendien schijnt hij heel erg goed bevriend te zijn met politiecommissaris Al Parker, die helemaal niet geïnteresseerd lijkt in de geruchten als zou Mitcham een drugslab in de kelder van zijn riante huis hebben ingericht. Robin Griffin vindt het een vreemde gang van zaken en ze besluit om een onderzoek te starten, wat haar ten stelligste wordt afgeraden door Johnno, de jongste zoon van Matt Mitcham, die in een tentje aan de rand van het meer woont omdat hij in onmin leeft met zijn vader. Sinds haar terugkeer heeft Robin een relatie met Johnno, met wie ze als jong meisje al een keer verkering had. Hij waarschuwt haar om uit de buurt van zijn vader te blijven. Hij is onberekenbaar, zegt hij, hij is tot alles in staat...

Als de politiezoekactie naar de verdwenen en zwangere Tui geen resultaat oplevert, besluit haar vader Matt Mitcham om zelf een zoekactie te starten met de hulp van een stel vrienden, allemaal zware jongens met baarden, tatoeages, wapens en zware motoren. Voor Robin Griffin is dat het signaal om het gebergte in te trekken, want ondertussen is zij ervan overtuigd dat Matt Mitcham de vader is van het kind van de 12-jarige en dat hij wil voorkomen dat zijn dochter én de baby naar de stad terugkeren...

 

Top Of The Lake speelt zich af in een wondermooi Nieuw-Zeelands landschap dat regisseur Jane Campion gebruikt om de sfeer van de serie te beïnvloeden, want de weidse landschappen en de adembenemende bergketens mogen dan oogstrelend zijn, zoals ze in de serie worden gecombineerd met de soms enerverende muziekcomposities van Mark Bradshaw, is het resultaat eerder geheimzinnig en dreigend. Het tempo ligt bovendien laag waardoor het effect wordt versterkt. De regisseur introduceert verschillende verhaallijnen en het wordt gauw duidelijk dat die over Tui – die in elke aflevering verder wordt ontwikkeld - de belangrijkste is die zes afleveringen lang meegaat, maar dat het Jane Campion vooral te doen is om die vele kleine verhaallijntjes waarin de volwassen personages grondig worden gekarakteriseerd, met Robin Griffin uiteraard voorop, want zij is het echte hoofdpersonage in Top of the Lake. De rol is Elisabeth Moss als het ware op het lijf geschreven en de Amerikaanse stelt niet teleur, want niet alleen is haar acteerwerk uitstekend, ze is ook de eyecatcher in elke scène waarin ze optreedt. Dat zou je ook van David Wenham (als politiecommissaris Al Parker) kunnen zeggen, maar dan eerder omdat je het gevoel hebt dat hij op de één of andere manier betrokken is bij de drugsactiviteiten van Matt Mitcham en voor de rest niet helemaal eerlijk is tegenover Robin Griffin, die hij op een weinig romantische manier het hof probeert te maken. Wenham is perfect gekozen voor de rol: een mooie jongen met meer dan één donker kantje.

 

Peter Mullan neemt de rol van de autoritaire en geheimzinnige Matt Mitcham voor zijn rekening, een personage dat beslist niet op je sympathie mag rekenen, want zoals Jane Campion hem portretteert is hij de combinatie van een boef en een drugsbaron die de bevolking van het stadje terroriseert en onder de knoet houdt, terwijl hij de rest wellicht met dollars en drugs omkoopt. Het meest bizarre personage in Top Of The Lake is evenwel GJ (Holly Hunter), de vrouw die The Paradise voor 2 miljoen dollar heeft gekocht, maar die zich – ondanks de beweringen van de vrouwen met wie ze er verblijft – nauwelijks als een goeroe gedraagt, want van sessies of therapie is nauwelijks sprake. Samen vormen ze een vreemd maar wonderbaarlijk groepje dat vooral aan zelftherapie en yoga lijkt te doen. GJ is duidelijk de leidster, maar dat ontkent ze als het aan buitenstaanders wordt verteld. Met haar lange jurken en lang grijs haar ziet ze er een beetje als een heks of een magiër uit en volgens de vrouwen is een zienster: een rol die snel fout kan gaan, maar dat is hier niet het geval, want Holly Hunter voorziet het personage van een innerlijke kracht die zelfs de grootste twijfelaar overtuigt.

 

Jane Campion slaagt erin om de spanning langzaam op te bouwen in de loop van zes afleveringen en het is dan ook een beetje jammer dat ze de ontknoping in nauwelijks twee scènes afhaspelt, gevolgd door de eindtitels, terwijl ze eerder veel meer zorg aan de montage besteedde, o.a. door het toevoegen van korte scènes waarvoor op een later moment in de serie een verklaring wordt gegeven, een procedé dat vaak en met succes is toegepast in Breaking Bad (2008-2013).