De fraudezaak bij de Sandpiper-bejaardentehuizen – op het spoor gekomen door Jimmy – blijkt een miljoenenaangelegenheid te zijn. Op aanbeveling van Kim Wexler geeft hij de zaak aan HHM, dat er het bevriende advocatenkantoor Davis & Main bij betrekt om de papierberg onder controle te houden, en zij beveelt Jimmy bovendien aan voor een functie bij die laatste firma. Jimmy blijkt nl. onmisbaar te zijn als contactpersoon tussen de advocaten en de bejaarden, maar als hij zonder medeweten van Davis & Main een reclamefilmpje laat maken én uitzenden in Colorado Springs om nog meer bejaarden te overtuigen om zijn zaak te steunen, wordt hij op het matje geroepen door de grote baas. Hij komt er met een vermaning vanaf, maar Kim Wexler - die van het reclamefilmpje afwist – wordt door HHM gedegradeerd tot administratiefmedewerker. Volgens Jimmy zit z’n broer Chuck erachter, want die wil hem via Kim treffen...
De relatie tussen de beide mannen is op z’n minst dubieus. Jimmy brengt z’n broer elke dag vers eten en ijs, want Chuck kan het huis niet uit omdat hij allergisch is voor elektriciteit en aanverwanten. Maar op broederlijke genegenheid hoeft Jimmy nauwelijks te rekenen, vooral niet omdat Chuck meent dat z’n jongere broertje z’n advocatendiploma op een té gemakkelijke manier heeft verkregen (via een onlinecursus van een onbekende universiteit). Bovendien gelooft hij niet dat Jimmy een betrouwbaar man is geworden na een wat uitbundige en niet altijd even correcte jeugd. Je kan je dus voorstellen dat het hem niet zint dat Jimmy ondertussen bij het prestigieuze Davis & Main aan de slag is kunnen gaan. Nee, Chuck zal uiteindelijk altijd proberen om Jimmy’s carrière te saboteren...
Jimmy McGill heeft dit seizoen schijnbaar weinig om handen. Hij krijgt een duur uitziend kantoor bij Davis & Main, een bedrijfsflat in Santa Fé én een leaseauto van een groot Duits merk, maar bij z’n eerste grote acties (het reclamefilmpje, maar ook zijn gewone wervingsactie van bejaarden) gaat het fout. Als Einzelgänger heeft hij het moeilijk om in een team te functioneren. Hij denkt eraan om een eigen kantoor te beginnen, en hij hoopt dat hij daarvoor kan rekenen op de medewerking van Kim Wexler...
Opnieuw vinden de makers van Better Call Saul een perfecte mix tussen drama, spanning en humor, al moeten ze daarvoor in dit geval meer dan in het eerste seizoen een beroep doen op Jonathan Banks (als Ehrmantraut) en Rhea Seehorn (als Kim Wexler), die zeer sterke prestaties leveren en die dankzij potige verhaallijnen veel meer dan Odenkirk de aandacht trekken en de actie sturen. Dat betekent niet dat hij voor spek en bonen meedoet, maar het zwaartepunt ligt wel elders, wellicht mede omdat het personage Jimmy McGill/Saul Goodman – laat ons eerlijk zijn – beperkte mogelijkheden biedt: hij introduceert weilswaar de intriges en voegt de humoristische toets toe, maar hoewel Oldenkirk ook prima functioneert in dramatische verhaallijnen, zijn die net iets te licht om gelijke tred te houden met Banks en Seehorn.
Mooier en jonger is Jonathan Banks (geb. 1947) er niet op geworden sinds Breaking Bad, maar met minimaal acteerwerk construeert hij de perfecte boef/gentleman die correctheid hoog in het vaandel voert. Mike Ehrmantraut wordt in zijn handen de koelbloedige, uitgekookte en nimmer gestreste zware jongen die elke opdracht tot een goed einde brengt, zelfs als hij zich daarvoor verrot moet laten slaan (zoals in de scène met Tuco). Het enige wat voor Mike telt is de premie die hij nadien incasseert, want die moet dienen om Stacey en Kaylee een toekomst te bieden, sinds zijn eigen zoon daar niet meer toe in staat is. Die is vermoord naar aanleiding van een corruptieaffaire in de schoot van de plaatselijke politie, wellicht door collega’s die vreesden dat hij hun wandaden aan het licht zou brengen. Stacey en Kaylee geven zin aan Mike’s leven en het is dus zeer gevaarlijk om hem – in de stijl van Hector Salamanca - op dat niveau te provoceren.
Rhea Seehorn, we schreven het eerder in de recensie van seizoen 1, zou het tweelingzusje van Claire Danes kunnen zijn en net als Carrie Matheson is Kim Wexler een sterke jonge vrouw, bloedmooi, intelligent en toegewijd. Na tien jaar heeft ze het bij HHM eindelijk tot volwaardige advocate geschopt – het bedrijf heeft zelfs haar opleiding grotendeels betaald – en dus denkt ze er niet aan om bij de concurrentie te solliciteren. Als ze in de problemen komt wegens de té uitbundige initiatieven van Jimmy McGill bij Davis & Main, vreest ze voor haar toekomst bij HHM en gaat ze op zoek naar een alternatief. En kijk, Jimmy heeft er eentje in de aanbieding, al betekent het wel dat Kim Wexler van vooraf aan zal moeten beginnen. Seehorn speelt de rol met overgave en overtuiging en mocht bedenker Vince Gilligan over een tijdje een nieuw project zoeken, dan is een spin-off met advocate Kim Wexler als hoofdpersonage beslist een haalbare kaart.
Visueel blijft Better Call Saul ook in dit tweede seizoen in het vaarwater van Breaking Bad: geen grote woestijnscène deze keer, maar de geblakerde buitenwijken van Albuquerque ademen precies dezelfde desolate sfeer, waarbij de Hispanics voor het exotische en tegelijk het gevaarlijke sfeertje zorgen. De firmaflat van Jimmy in Santa Fé is een nieuw visueel element in seizoen 2, evenals zijn kantoor in de gebouwen van Davis & Main, een ultramoderne constructie die er aan de binnenkant heel gewoontjes uitziet, met een vrij donkere gemeenschappelijke werkruimte en ouderwets – maar degelijk - meubilair. En opnieuw worden korte scènes toegevoegd die pas later een zinvol vervolg krijgen, al probeert men niet per se alles uit te leggen. Soms gaat het louter om sfeerschepping.
In Het maken van de Shot wordt aandacht besteed aan de opbouw van de scène waarin we een ijscowagen aan de Mexicaans-Amerikaanse grens zien arriveren, die vervolgens wordt gecontroleerd op drugs. Volgens Vince Gilligan is dat het meest ambitieuze fragment uit de serie en heeft men het destijds zelfs voor Breaking Bad niet aangedurfd om een dergelijk project op te zetten. De scène duurt 4,5 minuut en er is in de woestijn een primitieve set voor gebouwd, die achteraf met digitale middelen is uitgebreid tot een geloofwaardige grenspost. De gebouwen in de achtergrond zijn verwijderd, de korte rij vrachtwagens is via dezelfde methode uitgebreid tot een lange colonne en met een steadycam (op een kraan en later op een golfwagentje) heeft men het aantal scènes tot drie beperkt, waarbij de overgang tussen de tweede en de derde via de zgn. Hitchcock-methode (men gebruikt een menselijke figuur die door het beeld loopt) is gecamoufleerd. Aan de scène hebben drie medewerkers ruim 2 maanden gewerkt.
In De Score: Originele muziek van Dave Porter vertelt de componist dat hij voor de eindaflevering muziek heeft gecomponeerd die men uiteindelijk niet heeft gebruikt. Het gaat opnieuw om een scène in de woestijn, waarin Mike probeert om drugsbaron Hector Salamanca vanop een afstand een kogel door het hoofd te jagen.
