Zelf heeft ze gebroken met de Otto Düring Stichting in Berlijn en werkt nu samen met de New Yorkse advocaat Reda Hashem, die minder begoede moslims adviseert als ze in aanraking zijn gekomen met politie en gerecht. Als dit zesde seizoen begint proberen Carrie en Reda te voorkomen dat de 20-jarige Sekou Bah, een jonge en geëngageerde moslim met Nigeriaanse roots, wordt veroordeeld tot een celstraf van 15 jaar wegens hulp aan een terroristische organisatie. Carrie kan bewijzen dat het FBI een undercoveragent heeft ingezet om de jonge kerel in de val te lokken en dus gaat hij uiteindelijk vrijuit. De dag nadien blaast hij zichzelf én de bestelwagen van zijn werkgever op in het centrum van New York met nogal wat collateral damage tot gevolg: een terroristische aanslag of een bewuste provocatie door derden? In het kelderappartement van Carrie Matheson is Peter Quinn getuige van abnormale activiteiten in een flat aan de overzijde van de straat en dus gaat hij op onderzoek uit...
Saul Berenson heeft intussen de handen vol met de spanningen omtrent het Iraanse atoomprogramma. Volgens informatie van de Israëlische Mossad zou het land van de Ayatollahs een geheim samenwerkingsakkoord hebben gesloten met Noord-Korea. Saul wordt door zijn baas Dar Adal naar Abu Dhabi gestuurd om het één en ander uit te zoeken en om vooral te voorkomen dat de VS zich opnieuw in een avontuur in de Arabische wereld storten dat gebaseerd is op valse informatie. De nieuwe president-elect Elisabeth Keane, die over hooguit 8 weken de eerste vrouwelijke president van de VS wordt, is overigens zeer wantrouwig als het informatie van de Mossad betreft. Zij is tegen de voortdurende oorlogsplannen die in het Pentagon en het Witte huis worden gesmeed, want zij heeft zelf een zoon verloren in Irak. Zij vindt dat een nieuwe strategie nodig is en daarvoor laat ze zich adviseren door Carrie Matheson, wat Saul Berenson uiteraard niet is ontgaan. Tijdens een tussenstop in Israël, zgn. om z’n zus op de Westbank een bezoekje te brengen, raakt Saul ervan overtuigd dat de Mossad de Iran-affaire manipuleert en dat zijn baas Dar Adal, eveneens een jood van geboorte, met de Israëlische geheime dienst onder één hoedje speelt. En ook president-elect Keane heeft haar bedenkingen over de onpartijdigheid van Dar Adal, want hij heeft haar na de bomaanslag in New York tegen haar wil laten isoleren in een villa op het platteland, waardoor ze zich niet heeft kunnen verweren tegen de aantijgingen van een dubieus TV-station als zou haar zoon zich in Irak niet als een held maar als een lafaard hebben gedragen.
Ondertussen is Peter Quinn in een psychiatrische instelling opgesloten na wat de politie een gijzelingsactie noemt, wordt Carries dochtertje Frannie in een pleeggezin geplaatst omdat haar huis geen veilige omgeving zou zijn voor een kind van 5 jaar, en wordt de onpartijdigheid van Saul Berenson in het Iran-dossier op een systematische manier ondergraven door krachten die duidelijk ook banden hebben met de CIA. President-elect Elizabeth Keane weet uiteindelijk niet meer wie ze kan of mag geloven, vooral als blijkt dat Sauls Iraanse getuige op het laatste moment z’n verhaal wijzigt en bevestigt dat z’n land het inderdaad met Noord-Korea op een akkoordje heeft gegooid… daarmee doet Dar Adal z’n voordeel, want hij heeft een pasklare oplossing voor het Iran-probleem dat de president-elect door gebrek aan waterdichte tegenargumenten schoorvoetend accepteert, waardoor ze tegelijkertijd Saul Berenson én Carrie Matheson desavoueert, want die blijven ervan overtuigd dat het Dar Adal alleen maar om te doen is de Israëli’s in de kaart te spelen...
Carrie Matheson, Saul Berenson en Peter Quinn krijgen in dit zesde seizoen elk hun eigen verhaallijn, waardoor deze 12 afleveringen letterlijk volgepropt zijn met steeds nieuwe ontwikkelingen en verrassende evoluties die pas op het einde van de serie samenvloeien of in elke geval zo goed mogelijk samenvloeien, want niet alle hoofdpersonages zullen dit keer de eindmeet halen, terwijl het duidelijk wordt dat sommigen om andere redenen het seizoen niet zullen overleven. Grootste slachtoffer is Peter Quinn, waarvan we eerder voorspelden dat hij seizoen 5 wellicht niet zou overleven wegens voortdurend in bed wegens heel erg ziek. In seizoen 6 is hij opnieuw van de partij, maar als gevolg van een hartstilstand is er sprake van beschadiging van de hersenen waardoor hij maar gedeeltelijk controle heeft over zijn ledematen en zijn spraakvermogen, terwijl hij vaak hallucineert en soms nauwelijks het verschil kan maken tussen droom en werkelijkheid. Hersenbeschadiging is niet te repareren en dus heeft men ervoor gekozen om de geloofwaardigheid geen geweld aan te doen en Peter Quinn te laten sterven. Dat is jammer, want net zoals Damian Lewis (Nicolas Brody uit de drie eerste seizoenen) is Rupert Friend (Chéri, 2009) een sterke en aantrekkelijke acteur die zich perfect in z’n rol weet in te leven. Alleen al de manier waarop hij Peter Quinn in dit zesde seizoen gestalte geeft, getuigt van een groot meesterschap, want wie dergelijke patiënten kent, beseft dat er hier sprake is van een perfecte vertolking.
F. Murray Abraham neemt de rol van CIA-baas Dar Adal voor zijn rekening, een personage dat vier seizoenen lang verantwoordelijk was voor de activiteiten van Carrie Matheson en Saul Berenson ter bescherming van de belangen van de Verenigde Staten, maar dat nu – met dezelfde intenties – in het andere kamp terechtkomt, want Adal gelooft steevast in de beweringen van de Israëlische Mossad als zou Iran de afspraken schenden door nucleaire faciliteiten uit te bouwen in samenwerking met Noord-Korea. Hij probeert de kersverse president-elect te overtuigen dat maatregelen tegen het regime van de Ayatollahs noodzakelijk zijn, terwijl Carrie en Saul aanwijzingen hebben dat de beschuldigingen vals zijn en Adal de discussie manipuleert. F. Murray Abraham staat in dit seizoen voor een moeilijke opdracht, want zijn personage Dar Adal dreigt alle geloofwaardigheid te verliezen, terwijl je van het hoofd van de CIA mag verwachten dat het boven elke verdenking staat. Bovendien helpt het uiteraard niet dat de makers van Homeland de indruk wekken dat Adal bewust de zijde van de Mossad kiest en dus aanstuurt op een conflict met Iran, terwijl de president-elect net minder confrontaties met anderen landen nastreeft, daarin gesteund door Carrie en Saul, die ondertussen zelf het slachtoffer zijn van pesterijen van Adal. Maar F. Murray Abraham kiest voor een strakke aanpak waardoor Adal ondanks alle verdachtmakingen zijn waardigheid bewaart, zijn geloofwaardigheid weliswaar onder druk staat, maar je je als kijker niet van de indruk kunt ontdoen dat hij het allerhoogste doel van een CIA-agent, nl. de bescherming van de belangen van de Verenigde Staten, nooit uit het oog verliest, ook al wijzen de opeenvolgende ontwikkelingen soms in een andere richting.
Centraal in dit seizoen staat de vraag over de rol van de president van de Verenigde Staten van Amerika. De serie is gemaakt tijdens de verkiezingscampagne van Hillary Clinton en Donald Trump, twee weinig populaire kandidaten die voor een flinke dosis controverse hebben gezorgd in 2016: Clinton als de autoritaire en hautaine kandidate, Trump als de superrijke die een volks jargon hanteert en die wordt ervaren als een ongericht projectiel wegens zijn onbekendheid met het politieke bedrijf. Wellicht hebben de makers van Homeland ingezet op Hilary Clinton, vandaar de vrouwelijke president-elect, wat uiteraard een misrekening is, maar tegelijkertijd hebben ze er ook het fakenieuwsverhaal van Trump ingestopt en diens koppige overtuiging dat een president de bestaande machtsstructuren en tradities aan z’n laars mag lappen om zijn eigen inzichten door te drukken. Door op die manier in te spelen op de recente actualiteit, houdt Homeland de vinger veel meer aan de pols dan in vorige seizoenen, waarbij het intrigeert en verrast dat het scenario culturele en politieke ingrediënten bevat die na de aantreding van Trump als president zeer relevant zouden worden. In Homeland is er bv. sprak van Radio O’Keefe, waarvan de enige presentator, ene Brett O’Keefe, de president-elect probeert te schofferen met een gemanipuleerde video-opname over haar zoon Andrew in Irak. Dat is een rechtstreekse verwijzing naar Project Veritas, dat in november 2017 ook bij ons de headlines van het nieuws haalde omdat een medewerker had geprobeerd om vervalste informatie aan The Washington Post te slijten met als doel de krant te beschuldigen van het publiceren van fake news. De grote man achter Project Veritas, dat in 2016 van The Trump Foundation een donatie van 10.000 dollar toegeschoven kreeg en dat mag rekenen op de steun van Steve Bannon, de sterke man achter de ultrarechtse nieuwssite Breitbart News en tot voor kort hoofdstrateeg van de Trump-regering, is niet toevallig ene James O’Keefe, die al vaker is veroordeeld wegens het verspreiden van valse informatie en gemanipuleerd en/of gefingeerd videomateriaal.
Carrie Matheson en Saul Berenson doen er alles aan om de schade voor de president-elect tot een minimum te beperken en haar te beschermen tegen de kuiperijen van Dar Adal, maar als een kruising tussen Hilary Clinton en Donald Trump is het niet zeker of Elizabeth Keane wel de integere en betrouwbare kandidaat is die zij voor ogen hebben. Elizabeth Marvel (Lincoln, 2012) neemt de rol van de president-elect voor haar rekening, een personage dat zeer duidelijk geïnspireerd is op Hilary Clinton, wier hautaine uitstraling de potentiële kiezers naar het andere kamp zou jagen. De Trumpachtige karaktertrekken van het personage worden opgespaard voor de eindscène. De Californische actrice maakt een zeer geloofwaardige indruk, ook in de dramatische scènes naar aanleiding van het fake news omtrent het gedrag van haar zoon in Irak.
Carrie Matheson is ook in dit seizoen the leader of the pack, want hoewel zij geen CIA-medewerkster meer is, komt ze uiteindelijk toch (als adviseur van de president-elect) midden in de politieke intriges terecht omtrent het Iraanse nucleaire programma dat een splijtzwam lijkt te worden tussen CIA-baas Dar Adal en zijn medewerker CIA-chef Saul Berenson, die allebei president-elect Elizabeth Keane proberen te overtuigen van hun gelijk. Het bipolaire accent in Carries persoonlijkheid wordt niet meer benadrukt zoals in eerdere seizoenen, maar ze blijft wel de zenuwpees en de doordouwer die niet rust vooraleer ze haar doel heeft bereikt. Haar zwakke plek is dit keer niet haar aandoening – die heeft ze met pillen onder controle – maar haar dochtertje Fannie, dat ze een normaal gezinsleven probeert te bieden in hun nieuwe huis in een buitenwijk van New York. Wie stokken in de wielen probeer te steken om Carrie onschadelijk te maken, verraden we u liever niet, maar het leidt wel tot dramatische situaties waarin Claire Danes zich schijnbaar goed voelt, want Carries underdogpositie is een uitstekende basis om het gevecht aan te gaan met om het even wie en zoals ze eerder heeft bewezen, is dat een kolfje naar Danes’ hand. Ondertussen is ze ook executive producer van Homeland, waardoor ze kan toezien op hoe de scenaristen het personage laten groeien en de regisseurs het in beeld brengen, waardoor niemand een loopje kan nemen met de geloofwaardigheid van Carrie Matheson zonder in aanvaring te komen met Claire Danes. Dat zou ook onverstandig zijn, want sinds de verhaallijnen omtrent Nicolas Brody in de drie eerste seizoenen, staat de integriteit en de geloofwaardigheid van Carrie centraal in de serie.
De rustige en bedachtzame Saul Berenson is de complete tegenpool van Carrie Matheson en hij zorgt voor een evenwicht tussen Carries vaak impulsieve gedrag en de voorzichtigheid die is geboden om delicate kwesties tot een goed einde te brengen. In seizoen 5 leek het personage een beetje op drift, maar nu is de oude en vertrouwde Saul Berenson weer helemaal terug en hij wordt op een treffende manier gestalte gegeven door Mandy Patinkin, die u zich misschien herinnert als de hoofdrolspeler uit de serie Criminal Minds (2006-2007) of als de (bijna onherkenbare) tegenspeler van Barbara Streisand in Yentl (1983). Saul Berenson fungeert meer dan een beetje als mentor en vaderfiguur voor Carrie Matheson, en die rol is de ondertussen 65-jarige acteur als het ware op het lijf geschreven.
BEELD EN GELUID
Grijs en blauw zijn de dominerende kleuren in dit zesde seizoen dat zich helemaal in New York afspeelt tussen de metaalkleurige wolkenkrabbers, de onpersoonlijke en drukke straten en de weinig tot de verbeelding sprekende buitenwijken. Hier en daar zijn wat groene en gele accenten aangebracht in het decor, maar zelfs de hoofpersonages zijn grotendeels in grijze, donkerblauwe of zware kleren gestopt.
