SERIE
Het was een meesterzet van de gewiekste manipulator Frank Underwood (Kevin Spacey) om vice-president Jim Matthews (Dan Ziskie) te laten strijden voor de zetel van het overleden congreslid Peter Russo. Met de plaats van vice-president vacant weet Frank de zaken zodanig te manipuleren dat president Garrett Walker (Michel Gill) hém de plek aanbiedt én Walker zelf gelooft dat het zijn eigen idee was. In zijn nieuwe, quasi-ongenaakbare positie, voelt Frank zich oppermachtig, en al wie hem op zijn spurt naar de top in de weg staat, zoals journaliste Zoe Barnes (Kate Mara), moet eraan geloven. Franks eerste bekommernis is een geschikte kandidaat te vinden om hem als whip op te volgen, en hij laat zijn oog vallen op Jackie Sharp (Molly Parker), een vrouw zonder het minste normbesef, die als veteraan in het Midden-Oosten dorpen met vrouwen en kinderen heeft laten bombarderen zonder nog maar met haar ogen te knipperen. Met andere woorden, volgens Frank precies de geknipte persoon om zonder de minste scrupules zijn wil te laten doordrukken. Waar Frank zich echter in heeft verrekend, is dat Jackie een relatie begint met lobbyist Rémy Danton (Mahershalalabaz Ali), die op de loonlijst van zijn tegenstanders staat.

 

En tegenstanders heeft Frank genoeg. Wanneer een poederbrief het Capitool onder quarantaine dwingt en Franks vrouw Claire (Robin Wright) daardoor noodgedwongen een live-televisieinterview alleen moet afleggen, bekent ze voor het oog van televisiekijkend Amerika dat ze ooit een abortus heeft laten plegen; en alsof dat nog niet genoeg commotie veroorzaakt, bekent ze er in één adem bij dat ze toen zwanger was geworden na een verkrachting door de intussen hooggeplaatste generaal Dalton McGinnes (Peter Bradbury), die nog maar zopas een decoratie heeft ontvangen voor bewezen diensten, opgespeld door de vice-president zelf. Het levert een storm van protest op: enerzijds bivakkeren de christelijke fundamentalisten die niet kunnen verkroppen dat de vrouw van de vice-president abortus heeft laten plegen, voor haar deur; anderzijds krijgt ze steun van vrouwenbewegingen die komaf willen maken met de machocultuur van onder meer het leger. Claire kan rekenen op de steun van First Lady Tricia Walker (Dani Englander), én tijdens de live-uitzending belt een gewone voetsoldaat, Megan Hennessey (Libby Woodbridge), om haar steun te betuigen, met de getuigenis dat ze door dezelfde generaal is aangerand. De dames willen naar het parlement trekken met een wetsvoorstel waarin verkrachting binnen het leger niet langer door militaire maar door civiele rechtbanken zou worden behandeld, maar uitgerekend Jackie Sharp gaat dwarsliggen.

 

Franks manusje-van-alles Doug Stamper (Michael Kelly) doet er intussen alles aan om Franks stinkende potjes gedekt te houden. Zijn zwakte is echter Rachel Posner (Rachel Brosnahan), het hoertje dat belastende verklaringen zou kunnen afleggen aangaande Franks betrokkenheid bij de strapatsen van Peter Russo. Stamper is geobsedeerd door het meisje, dat hij in the middle of nowhere heeft laten onderduiken om een nieuw leven te beginnen, en wanneer ze een relatie wil aanknopen met Lisa (Kate Lyn Sheil), een meisje van een lokale kerkgemeenschap, gaat Doug dwarsliggen. Tegelijkertijd moet journalist Lucas Goodwin (Sebastian Arcelus) onder de knoet gehouden worden. Lucas is bezig met een dossier op te bouwen tegen Frank, maar begaat de stommiteit om zich in te laten met hacker Gavin Orsay (Jimmi Simpson), aan wie hij vraagt Franks mobiele telefoon te hacken. Orsay wordt gemanipuleerd als informant bij het FBI, en Goodwin wordt gearresteerd nadat hij een telefooncentrale probeert te hacken.

 

Frank heeft intussen zijn handen vol met een tegenstander van formaat: multimiljardair Raymond Tusk (Gerald McRaney) is voor hem een doorn in het oog. De nooit in enig politiek ambt verkozen Tusk heeft als 'adviseur' de president in zijn zak, zodanig zelfs dat Frank voor hem door het stof is moeten kruipen vooraleer hij zijn goedkeuring kreeg om vice-president te worden. Uiteraard wilde Tusk voor zijn steun een prijs, maar Frank is niet bereid om die te betalen. Tusk staat aan het hoofd van een gigantisch energieconcern, met als voornaamste bezigheid het uitbaten van kerncentrales. Een handelsconflict met China zorgt er echter voor dat de voorraad samarium, een zeldzaam element dat nodig is voor het correct functioneren van een kernreactor, opdroogt. Tusk wil dat de regering alles in het werk stelt om de Chinezen te paaien, maar meester-manipulator Frank stookt de gemoederen nog wat verder op, met als einddoel Tusk definitief uit de entourage van de president te wippen. Tusk is echter iemand die je niet als vijand wil, en de man lanceert persoonlijke aanvallen op al wat Frank lief is, te beginnen met de reputatie van Franks favoriete ribbetjesrestaurant. Frank vindt op zijn beurt dat Tusk illegale Chinese staatssteun het land binnensluist langsheen een ingenieus witwascarrousel dat door enkele door Indianen uitgebate casino's loopt. De zaken escaleren echter tegen een sneltempo, en ei zo na komt het tot een gewapend conflict met China wanneer het Pentagon een deel van de vloot naar de Chinese zee stuurt. De zaak dreigt als een boemerang in het gezicht van de leden van het Witte Huis terug te keren, en het is maar de vraag wie er het meeste zal door beschadigd worden, Frank Underwood of Garrett Walker.

 

In het tweede jaar timmert Frank Underwood genadeloos voort aan zijn carrière. Eén en ander gaat wel ten koste van de geloofwaardigheid, want op politiek vlak wordt het éne precedent na het andere geschapen, en hoe in al het politieke tumult Walker de volle lading krijgt terwijl Frank, die minstens evenveel boter op het hoofd heeft, buiten schot blijft, is een compleet raadsel. De scenaristen hebben er echter goed aan gedaan om met Raymond Tusk te kiezen voor een duidelijke opponent en zowat alle verhaallijnen uiteindelijk te verbinden met hem als manipulator-achter-de-schermen. De uitvoering van het scenario verloopt echter gladjes, zelfs met de hier en daar wat ongeloofwaardige plotwendingen, en vooral de goed van oren en poten voorziene personages weten de reeks te dragen. De makers weten de zaak zelfs zodanig te presenteren dat je op de duur sympathie begint te krijgen voor een monster als Frank Underwood, bijvoorbeeld omdat zijn tegenstander rechtstreeks verantwoordelijk is voor de ondergang van Franks favoriete ribbetjesrestaurant, uitgebaat door een sympathieke goedzak die een zwaar verleden met zich meetorst, en even lijkt het dat Franks wraakgevoelens gerechtvaardigd zijn. Maar op het einde van de dag blijkt hij toch nog steeds een smerige opportunist die zijn eigenbelang voor alles plaatst.

 

Ook Robin Wright krijgt in dit tweede seizoen wat meer schermtijd toebedeeld door de verhaallijn rond haar verkrachting. Even wordt zelfs haar ijskoude façade doorbroken en krijgen we een personage van vlees en bloed te zien waar je ook mee kan sympathiseren. Enkele andere nevenplots lijken dan weer iets verdergezocht, zoals Dougs zieke obsessie voor Rachel, en het feit dat de president plots ongeschikt zou zijn voor zijn job omdat hem door zijn huwelijkstherapeut medicatie is voorgeschreven. House Of Cards is misschien niet voor de volle honderd procent realistisch opgevat, alhoewel in deze tijden met een operetteclown als Amerikaans president de werkelijkheid de fictie misschien nog overtreft; het blijft boeiende televisie opleveren.

BEELD EN GELUID
De beeld-en geluidskwaliteit liggen in het verlengde van wat we het eerste seizoen gepresenteerd kregen. In het ietwat ongebruikelijke 2.00:1-formaat krijgen we een digitaal geschoten reeks met gedesatureerde kleuren die even opwindend zijn als het interieur van een gemiddeld boekhoudkantoor, maar de paar kleine artefacts die het eerste seizoen plaagden, zijn deze keer gelukkig verdwenen. Detaillering is fijn en rijk, vooral de close-ups zijn de moeite van het bekijken waard. De DTS-HD MA 5.1-track weet het meeste te putten uit het materiaal. Zo is er een aflevering die zich afspeelt tijdens een re-enactment van de Amerikaanse Burgeroorlog, waarbij de kanonschoten door de speakers bulderen. Ook de rustigere stukken zijn van de nodige genuanceerde achtergrondgeluiden voorzien, zoals tijdens vergaderingen, op krantenredacties en tijdens een tumultueuze zitting in het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden, waarbij de volksvertegenwoordigers onder politiedwang worden aangevoerd omdat ze over een welbepaald wetsvoorstel weigeren te stemmen. Sony opteerde nog steeds voor dezelfde crap-verpakking waar de schijven amper uit kunnen.

 

EXTRA'S
In tegenstelling tot het eerste seizoen krijgen we ditmaal wél bonusmateriaal toe. In Politics for the sake of politics (3:54) discussiëren producenten David Fincher en Eric Roth, acteurs Kevin Spacey en Ben Daniels, regisseur James Foley, en politiek consulent Jay Carson over de werkdynamiek op het Witte Huis, en bepleiten dat de machtsverhoudingen vrij universeel zijn voor elke werkomgeving. Direct address (5:39) behandelt de bijzondere vertelstructuur waarbij Frank Underwood zich regelmatig rechtstreeks tot de kijkers wendt om toelichting te geven bij zijn handelingen. Two houses (10:45) is een mooie making-of waarin het verschil wordt onderstreept met de originele Britse versie. Table read (7:36) bevat enkele segmentjes waarbij cast en crew het scenario een eerste keer doornemen, samen met wat stukjes interview, en de langste extra, Line of succession (17:53), overloopt het realisatieproces van een aflevering, van concept tot het uiteindelijk filmen van een seizoen.

 

CONCLUSIE
Ondanks de soms bij de haren gesleurde plotwendingen is House Of Cards een memorabele reeks, niet in het minst door Kevin Spaceys niet aflatende inzet als opportunistisch varken. De plotwending aan het einde van de reeks belooft alvast méér van datzelfde voor seizoen drie.