FILM
Virginia, 1864. De Amerikaanse burgeroorlog woedt op zijn hevigst, en het meisjescollege van Miss Martha (Nicole Kidman) wordt nog bevolkt door één lerares, Edwina (Kirsten Dunst) en vijf meisjes die om een diversiteit aan redenen niet naar huis zijn kunnen terugkeren. De jonge Amy (Oona Laurence) vindt in een bos in de buurt een gewonde noordelijke soldaat, korporaal John McBurney (Colin Farrell), en gewend als ze is om voor gewonde diertjes te zorgen, brengt ze de korporaal mee naar huis. Het verstandige ding zou in dat geval zijn om de korporaal uit te leveren aan de zuidelijke troepen, maar gezond verstand is iets wat op het meisjescollege danig ontbreekt. Onder het motto van christelijke naastenliefde en omdat je iemand die zodanig gewond is aan zijn been niet simpelweg kan overdragen aan zijn vijand, besluiten de meisjes om de beenwonde van de korporaal te verzorgen en hem tijdelijk onderdak te verschaffen. Het uitleveren van de korporaal laat echter op zich wachten; Miss Martha stuurt zelfs een paar confederale soldaten wandelen zonder melding te maken dat er een soldaat van de Unie in huis is. Er ontstaat behoorlijk wat seksuele spanning tussen de man en zowel Miss Martha, Edwina als de oudste studente, Alicia (Elle Fanning), en de dames beginnen zelfs met elkaar in competitie te gaan om zich de aandacht van de soldaat te laten welgevallen. Zoiets kan alleen maar slecht aflopen.

 

The Beguiled is een remake van een een film uit 1971 van regisseur Don Siegel met in de hoofdrol Clint Eastwood, die op zijn beurt weer gebaseerd is op een novelle van Thomas P. Cullinan. Sofia Coppola heeft, zoals ze in het bonusmateriaal toelicht, het perspectief van de film veranderd, waarbij het verhaal nu wordt verteld vanuit het standpunt van de dames. Met haar eerdere film The Virgin Suicides deelt Copolla niet alleen de hoofdrol voor Kirsten Dunst, maar ook een film vanuit het perspectief van een verstikkende sfeer waarin meisjes dienen te gedijen op de rand van de volwassenheid. De trage Beguiled is een thriller met een duidelijk erotisch randje, die zelfs waagt om te flirten met pedoseksualiteit, want de charmes van Colin Farrells personage zijn niet alleen gericht op de meerderjarige inwoners van het meisjesinternaat. Het afschuwlijke einde heeft bovendien een beetje een gothic randje - een woord dat Coppola zelf gebruikt om haar film te beschrijven - en het donkere timbre straalt daarbij af op de visuele stijl van de film. De film bezorgt je constant jeuk in de nek, want Coppola speelt met haar shift of perspective en je weet niet of je nu sympathie moet opbrengen voor de gewonde soldaat, dan wel voor de meisjes.

 

Vooral het acteerwerk is echt overtuigend. Colin Farrell, die door zijn beenwonde het grootste deel van de film aan zijn bed gekluisterd zit, overtuigt als meester-manipulator en de aandacht voor zijn onheilspellende aanwezigheid in het internaat verslapt op geen enkel moment. Ook de dames ondergaan een transformatie onder invloed van de soldaat: de onderkoelde Miss Morrow weet niet of ze de vreemdeling vriendelijk moet bejegenen dan wel zijn darmen te drogen hangen, bij Edwina ontwaken seksuele gevoelens waarvan ze wellicht dacht dat ze uitgeblust waren, en vooral Alicia schijnt zich over te geven aan haar wellusten. Het trio Kidman-Dunst-Fanning is bijzonder goed in het samenspel van de drie botsende karakters, en zodra blijkt dat ze met McBurney méér in huis gehaald hebben dan ze de baas kunnen, is er maar een half woord nodig opdat ze elkaar begrijpen dat er komaf dient gemaakt te worden met de dreiging in huis. Dé grootste verdienste gaat echter in dit geval naar Sofia Coppola, die met enkele penseeltrekken de broeierige atmosfeer in het internaat briljant weet op het canvas te toveren, en een sfeer oproept die het midden houdt tussen dromerige jongemeisjesromantiek en pure horror.

 

BEELD EN GELUID
Qua beeld opteerde Coppola voor een zweverig, donker sfeertje, waarbij er voortdurend een pot vaseline tegen de lens van de op 1.66:1 geschoten film lijkt te plakken. Desondanks zijn de details in onder meer de uitgebreide hoepelrokken en korsetten die in de school blijkbaar verplicht zijn, netjes duidelijk, en er is behoorlijk wat aandacht besteed aan het correcte historische kader. Voor spetterende kleuren moet u gezien van de inhoud uiteraard ergens anders zijn, maar onder meer de nachtelijke scènes waarin het huis uitsluitend verlicht wordt door kaarsen, weet een bijzondere sfeer op te roepen. De spaarzaam uitgesmeerde buitenscènes (McBurney geraakt niet verder dan de tuin) zijn koel maar stabiel qua kleuren. De DTS-HD MA 5.1-track is ruimschoots voldoende voor deze dialooggedreven film, en veel meer dan de etherische soundtrack van Phoenix ondersteunen is er niet weggelegd op gebied van audio. Enkel op het einde van de film, waar McBurney al eens uitbarst in woede en één en ander kapotsmijt, schieten de surrounds uit de startblokken.

 

EXTRA'S
De extra's zijn even minimalistisch als de film zelf. Twee korte featurettes geven een beetje nadere toelichting bij het concept van de film. In A shift in perspective (6:53) licht Sofia Coppola toe dat ze de film vanuit het standpunt van de vrouwen wilde herschrijven, en ze licht de voornaamste personages toe. In A southern style (5:40) wordt het art direction onder de loep genomen, met aandacht voor locatie en kostuums. Over een film als deze was stellig méér te vertellen.

CONCLUSIE
The Beguiled is een broeierige, haast ongemakkelijke film met puik acteerwerk op een redelijk goede Blu-ray gepresenteerd. Het bonusmateriaal schiet wat te kort.