FILM
Nadat de zoveelste natuurramp anno 2019 de Verenigde Staten heeft overspoeld, begint de wereld te werken aan een netwerk van satellieten dat het weer kan controleren, Dutch Boy genaamd, vernoemd naar de urban legend van een Hollands jongetje dat een overstroming kon voorkomen door zijn vinger in de dijk te steken. Drie jaar voor het systeem wordt overgedragen uit Amerikaanse handen aan een consortium van 17 landen, wordt ontwerper Jake Lawson (Gerard Butler) bedankt voor bewezen diensten wegens verregaande insubordinatie en wegens het feit dat hij op zijn zachtst gezegd laat blijken dat hij aan de senaatscommissie het vliegend schijt heeft. Zijn broer Max (Jim Sturgess) neemt de controle over, terwijl Jake zich ergens in de pampas van Florida terugtrekt om zichzelf te beklagen over zijn mislukte huwelijk en om te sleutelen aan transformatoren van zonnepanelen - je moet toch iets doen in je vrije tijd, nietwaar? Een paar weken voor de overdracht moordt een zéér lokale koudegolf alle inwoners van een Afghaans dorpje uit door ze letterlijk staande dood te vriezen, en wordt Jake weer aan boord gehaald om in het ruimtestation te gaan onderzoeken waar het probleem zich situeert. Het is het eerste in een reeks 'ongevalletjes', waarbij onder meer een medewerker van het ruimtestation in het vacuüm van de oneindige ruimte wordt gezogen, de grond in een wijk in Hong Kong plots begint te koken en de wolkenkrabbers in Dubai onder water komen te staan. Als ook nog eens alle harde schijven met logbestanden één voor één door brute pech vernield worden, begint Jake te vermoeden dat er sabotage in het spel is, en hij zal opnieuw met zijn vervreemde broer moeten samenwerken om het complot aan het licht te brengen. Maar moet hij daarvoor de president van de Verenigde Staten (Andy Garcia) in vertrouwen nemen of juist wantrouwen?

 

Zegt de naam Dean Devlin u iets? De man werkte totnogtoe vooral als producer van pompeuze Roland Emmerich-films zoals Independence Day (aliens!) en Godzilla (monsters!) en het is een beetje verwonderlijk dat Geostorm zijn regiedebuut is, op een moment waarop andere regisseurs al beginnen te flirten met de pensioengerechtigde leeftijd. Geostorm is van exact hetzelfde laken een broek. Met een oliebol van een president in het Witte Huis die meent dat klimaatverandering een complot van de Chinezen is, kan het uiteraard geen kwaad om de goegemeente eens lekker wakker te schudden; per slot van rekening was het uitgangspunt van Godzilla het verzet tegen de Franse kernproeven in Polynesië, en welk maatschappelijk probleem Independence Day precies wilde aanklagen, daar blijven we u even het antwoord op schuldig. Bij een dergelijk vaag engagement blijft het echter, want ongeveer drie minuten en half in de film wordt overgeschakeld op hersenloos popcornvertier waar de adrenaline in hectoliters afgutst. Bij de aankomst van Gerard Butlers personage in het ruimtestation beklaagt één van de andere bemanningsleden zich erover dat de Amerikanen alweer eens een cowboy hebben gestuurd om de zaak op te lossen. En alhoewel Butler dat in alle toonaarden ontkent, is dat exact hetgeen gebeurt. Een zekere suspension of disbelief is nodig om aan te nemen dat het weer kan gecontroleerd worden door satellieten, maar in zijn bravourestukjes om bijvoorbeeld in de ruimte een schrapnel met een harde schijf in van een zonnepaneel te plukken, tart Butler zowat alle bestaande wetten van de fysica.

 

En daar houdt het jammer genoeg niet op. Zowat elk denkbaar blik met clichés uit het rampenfilmgenre wordt opengetrokken, inclusief de kleine etterbak die te midden van een natuurramp op zoek gaat naar zijn verdwaald hondje terwijl intussen tienduizenden anonieme slachtoffers zijn gevallen waar met geen woord over wordt gerept, de klok die letterlijk tot op de seconde aftelt totdat een ramp van wereldniveau onafwendbaar is, en uiteraard het mislukt huwelijk van het hoofdpersonage. Het kan zijn dat ik u nu op de kast ga jagen met een spoiler, maar zelfs de plot dat één iemand moet achterblijven op het imploderende ruimteschip om de boel te resetten, letterlijk gepikt uit Armageddon, ontbreekt niet op het appel, zij het met de lichte variatie dat Butler blijkbaar zodanig blasé is dat hij met zijn machogedrag de ramp dient te overleven en zomaar even een satelliet 'leent' als taxi. Sciencefiction moet niet altijd even serieus zijn, want een film als pakweg Valerian is hoogst amusant, maar als de film tegelijkertijd een wetenschappelijk sérieux tracht uit te stralen, terwijl er meer gaten in de plot zitten dan dat er putten liggen op een Belgische autostrade, dan schort er iets. Gerard Butler is ook Bruce Willis niet, en waar wat humor over yippie-ka-yees en motherfuckers de nodeloos zware toon van de film wat had kunnen relativeren, kiest regisseur Dean Devlin resoluut om de CGI-molen in overdrive te zetten. Warner zag de bui overigens hangen en de film is meer dan een jaar op het schap blijven liggen, wachtend op een datum waarop er niet veel concurrentie te duchten viel, vooraleer de maatschappij een release in de cinema's waagde. Waar de film in de ticketverkoop prompt werd verslagen door Boo 2, een afschuwelijke travestietenklucht met Tyler Perry. Go figure!

 

Alle plagen van Egypte op Devlin en zijn crew loslaten is wellicht een beetje overkill. Devlin weet zijn scènes goed in te blikken, met veel aandacht voor smakelijk vertier, en de actie verveelt geen minuut. De film wordt ook niet aangeprezen als de volgende Deep Impact en claimt dan ook geen greintje spiritualiteit. Het momentum om ook iets zinnigs te zeggen over klimaatissues wordt echter niet gebruikt, en dat is een gemiste kans. De personages zijn hopeloos ééndimensionaal, zoals Abbie Cornish die mag opdraven als blonde bimbo van de veiligheidsdienst die tegen alle veiligheidsregels van Homeland Security in ligt te rampetampen met Butlers filmbroer, Butlers filmdochter (Talitha Eliana Bateman) die een triestig snuitje moet opzetten omdat mammie en pappie uit elkaar zijn omdat pappie een koppige steenezel is, de computernerd (Daniel Wu) die achter de waarheid is gekomen maar aandringt op een meeting in levenden lijve waar hij niet levend op verschijnt, of de typische hauteine Fransman op het ruimtestation, waarvoor een acteur werd gecast (Amr Waked) die een smoel moet opzetten alsof hij dagelijks bij het ontbijt kikkers tussen zijn boterhammen stopt.

 

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van Geostorm is excellent, met zeer veel scherpte, zelfs in de ruimtescènes, waanzinnige speciale effecten en in het oog springende kleuren. De DTS-HD MA 5.1-track doet er nog een schepje bovenop zoals het een goede rampenfilm betaamt, zij het dat bombastisch het ordewoord van de dag is, met veel uithalen van het LFE-kanaal in de mix.

EXTRA'S
Het bonusmateriaal van Geostorm stelt niet veel voor. Wreaking Havoc (6:30) toont ons de CGI-sets vol natuurrampen en vernieling, in The Search for Answers (4:13) leren we dat Dean Devlin het idee voor de film kreeg via zijn dochter, en An International Cast (5:40) toont aan dat de internationale cast en het uit handen geven van het weersysteem aan een internationale raad vooral tot doel had de film in het buitenland verkocht te krijgen.

 

CONCLUSIE
Geostorm is een film die wel héél uitdrukkelijk verlangt dat je je verstand op nul zet; zo bruin durft zelfs Devlins mentor Roland Emmerich het doorgaans niet te bakken (alhoewel ik mijn voorbehoud maak voor Michael Bay). De Blu-ray is echter puik van kwaliteit.