SERIE
President van de Verenigde Staten worden zonder ooit verkozen te zijn? Frank Underwood (Kevin Spacey) is er in geslaagd. In het vorige seizoen zagen we hoe hij eerst de zittende president Walker zo ver kreeg om hem als vice-president te benoemen, om hem vervolgens te wippen. Niet iedereen is even blij met de machtsoverdracht, en velen denken dat Underwood slechts een overgangsfiguur zal zijn tot aan de volgende verkiezingen. Frank zelf denkt daar evenwel anders over. Hij heeft een ambitieus banenplan in gedachten, America Works, waarbij hij door massaal subsidies in de arbeidsmarkt te pompen het aantal werklozen wil terugbrengen tot nul. Een nobel plan, alleen is er geen geld voor veil, en zowel de Democraten als de Republikeinen houden de knip op de beurs. Met behulp van de burgemeester van Washington bereidt Frank echter een coup voor: de burgemeester beschrijft de torenhoge werkloosheid als een ramp, waarna Frank het besluit neemt om het geld dat normaal gezien voor rampenbestrijding dient, alvast al in Washington voor zijn omstreden banenplan te gebruiken. Zijn tegenstanders zijn in snelheid gepakt; alleen doemt er voor de Amerikaanse kust plots een tropische storm op, en aangezien je een dollar geen twee keer kan uitgeven, dreigt de échte rampenbestrijding zonder geld te vallen...

 

Eigengereidheid is Frank overigens niet vreemd: alhoewel ze de stemming in het Congres heeft verloren, gebruikt Frank zijn injunctierecht om zijn vrouw Claire (Robin Wright) tot ambassadrice bij de Verenigde Naties te benoemen. In politieke middens is die beslissing mogelijk nóg meer omstreden, want Claire heeft omzeggens geen diplomatieke ervaring. Met Rusland worden tijdens een officieel staatsbezoek de nodige beleefdheden uitgewisseld, maar wanneer een Amerikaanse homorechtenactivist in Moskou wordt gearresteerd na een protestactie tegen het anti-homobeleid van het Kremlin, eist de Russische president Petrov (Lars Mikkelsen) Amerikaanse toegevingen in ruil, zoals het gedeeltelijk terugtrekken van Amerikaanse militairen uit de landen van het voormalige Warschaupact. Op buitenlands beleid heeft Frank de ambitie om eindelijk de Israëli's en de Palestijnen tot vredesonderhandelingen te dwingen, en hij weet de Russen dik tegen hun zin te overtuigen om deel te nemen aan een internationale vredesmissie op de bezette Jordaanoever. Een handvol Russische soldaten wordt echter in een hinderlaag gelokt en gedood, en het komt tot een confrontatie tussen de twee grootmachten. Petrov eist daarbij van Frank een zoenoffer dat maar moeilijk te verteren valt.

 

En stilaan wordt het tijd voor de voorverkiezingen. De partijleiding van de Democraten laat duidelijk blijken dat Frank Underwood wat hen betreft géén kandidaat kan zijn voor een tweede ambtstermijn. Frank lijkt in dit scenario mee te gaan, en beweert zelfs dat het zich niet herverkiesbaar stellen hem de handen vrij laat om een omstreden plan als America Works erdoor te drukken. Binnen de Democraten lijkt echter vooral voormalig openbaar aanklager Heather Dunbar (Elizabeth Marvel) een gooi te willen doen naar het hoogste ambt. Heather was de openbare aanklaagster die ervoor heeft gezorgd dat president Walker opzij werd geschoven, en ze heeft nog een appeltje te schillen met Frank, die wel zo gewiekst was dat hem in de zaak van het impeachment niets verweten kon worden. Heather heeft nochtans een mooie exit strategy: één van de rechters van het Hooggerechtshof moet ontslag nemen omdat hij aan de ziekte van Alzheimer lijdt, en zij zou de geknipte persoon zijn om hem op te volgen. Toch wil Heather voor de hoofdprijs gaan; ze is bereid om het spel vuil te spelen, en ze wil Claire mee in het modderbad sleuren. Dit werkt echter bij Frank als een rode lap op een stier. Jackie Sharp (Molly Parker) heeft zich in de positie van mogelijke running mate van Frank gemanoeuvreerd, door zogezegd eerst zelf op te komen, met de bedoeling zo veel mogelijk Heather Dunbar te beschadigen, om zich vervolgens terug te trekken ten voordele van Frank. Het draait echter anders uit.

 

Frank heeft intussen om zijn banenplan te promoten een schrijver onder de arm genomen, Tom Yates (Paul Sparks), die kennelijk meer interesse vertoont in de bedenker van het banenplan dan in het banenplan zelf. Zijn eerste probeersels doen vermoeden dat zijn boek eerder een vrij controversieel portret zal schilderen van Frank en zijn huwelijk met Claire dan dat het een vehikel wordt om America Works te promoten. Frank kan op de duur niets anders meer doen dan Tom de laan uitsturen; Tom wil dan maar het boek vol smeuïge details zelf uitgeven, en Frank dreigt dan ook met een geheim uit Toms carrière te onthullen dat hij hem in een dronken bui heeft verteld, waarmee hij de carrière van de man in één klap kan torpederen. Alweer een vijand gemaakt.

 

En hoe zou het nog met Doug Stamper (Michael Kelly) zijn? Nadat hij door Rachel Posner (Rachel Brosnahan) in het bos werd neergeknuppeld, hangt zijn leven aan een zijden draadje. Maandenlange revalidatie, maar vooral het verlangen om wraak te nemen, houdt Doug op de been, alhoewel hij met de regelmaat van de klok weer vervalt in zijn oude drinkgewoonten. Hij onderhoudt contact met de voormalige hacker Gavin Orsay (Jimmi Simpson), die als deel voor zijn straf noodgedwongen is ingelijfd bij het FBI. Gavin zou liever de wijk nemen, maar zijn paspoort wordt geblokkeerd. Daarom gooit hij het met Doug op een akkoordje: in ruil voor het vrijgeven van zijn paspoort zal hij hem helpen bij de zoektocht naar Rachel. Áls ze nog leeft, tenminste.

 

Voor het derde seizoen van House Of Cards is een introductie eigenlijk overbodig: we verwachtten vuurwerk omdat Frank Underwood er eindelijk in is geslaagd, zij het met truken van de foor, president te worden, en we hebben het ook gekregen. Alhoewel. Frank kan in dit seizoen uiteraard minder in de schaduwen werken, maar hij blijft nog steeds de meester-intrigant die achter de schermen de touwtjes in handen heeft. Ofschoon hem dat niet goed afgaat: behoorlijk wat van zijn plannetjes mislukken, en Frank geraakt van de weeromstuit hoe langer hoe meer gefrustreerd. Enkele afleveringen, zoals nummer 32, waarin Claire en Frank naar Moskou reizen om voor de vrijlating van de homorechtenactivist te pleiten, zitten nagenoeg perfect in elkaar, en steken af tegen de eerder matte afleveringen waarin Frank voortdurend de vrolijke Frans moet uithangen om de voorverkiezingen te winnen. Claire moet zich zelfs verlagen tot het niveau van de CD&V door huisbezoeken af te leggen bij mensen die compleet geen intentie hebben om op Underwood te stemmen.

Een belangrijk thema in dit derde seizoen is de huwelijkscrisis van Frank en Claire, die eerst wat onbestemd ligt te sluimeren, maar uiteindelijk openbarst als een rijpe zweer. De scenario's zijn poignant en de uitvoering door vooral Kevin Spacey en Robin Wright is meesterlijk; soms lijkt het even alsof de geloofwaardigheid van de plot ver te zoeken is, maar nu we éénmaal in een tijdperk leven waarin de president van de Verenigde Staten zélf zijn gezondheidsrapport schrijft, overtreft de werkelijkheid vele malen de fictie. Nu Frank in het Witte Huis zit, is de toon van het verhaal een beetje anders geworden, geniepiger; in sommige plotwendingen sympathiseer je zelfs met Frank, hoe een verwerpelijk sujet hij ook is, omdat zijn tegenstanders over een nóg slechter karakter beschikken. Maar de tegenwind maakt van Frank in dit seizoen een vat vol frustraties. En hoe ging dat spreekwoord weer over die kat in het nauw?

 

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van House Of Cards blijft hoge toppen scheren, alhoewel het even wennen is aan het gedesatureerde kleurpalet. De diepe zwarttinten zijn plezierig om naar te kijken, en het beeld is gedetailleerd; hoogtepunt is een scène uit aflevering 33 waarin enkele monniken ten behoeve van een cultureel uitwisselingsprogramma een sculptuur uit gekleurd zand maken. De DTS-HD MA 5.1-geluidstrack bevat heldere dialogen, mooie ambiance zoals in de Russische gevangenis, en dynamiek op de verkiezingsrally's van Frank. Wat kan een mens meer wensen?

EXTRA'S
Extra's misschien? Wel, die vallen een beetje tegen qua hoeveelheid. Backstage politics: On the set of House Of Cards (24:59) is een mooie documentaire waarin de politieke machinaties uit de doeken worden gedaan die zijn begonnen met het van het politieke toneel verdwijnen van Peter Russo. We krijgen commentaar van showrunner Beau Willimon, enkele regisseurs en castleden en we krijgen inzicht in de manier waarop de reeks is opgebouwd. A death in New Mexico (17:01) behandelt één cruciale plotlijn uit de finale aflevering die ik niet verder ga bespreken omdat ik anders een reusachtige spoiler moet weggeven. Maar om u toch íets te gevenm, om het met een afgevoerde Nederlandse spelshow te zeggen: doet 'ie 't of doet 'ie 't niet?

Overigens: een dikke min voor de onhandige verpakking!

CONCLUSIE
In de fraai afgewerkte Blu-ray van het derde seizoen van House Of Cards zien we hoe Frank Underwood tot op het hoogste niveau van de Amerikaanse administratie is opgeklommen, en zijn macht als president gebruikt, of beter: misbruikt, om zijn eigen grote gelijk te scoren. Kijk en huiver!