SERIE
President Frank Underwood (Kevin Spacey) zit in slechte papieren. In seizoen 3 zagen we hoe zijn vrouw Claire (Robin Wright) hem midden in de voorverkiezingen in de steek liet. Zoiets blijft in de media uiteraard niet onopgemerkt, en Franks tegenstandster Heather Dunbar (Elizabeth Marvel) lacht in haar vuistje. Claire wil namelijk zélf in de politiek stappen, en aast op de zetel in het congres van de populaire zwarte Doris Jones (Cicely Tyson), die eigenlijk de zetel warm houdt voor haar dochter Celia (LisaGay Hamilton). Claire heeft er zelfs een nieuwe campagnestrateeg voor aangenomen, de gehaaide LeAnn Harvey (Neve Campbell). De Joneses hebben echter de steun van Frank, en een geluk bij een ongeluk (!) heeft Claires moeder (Ellen Burstyn) kanker, zodat de president meteen een passende reden heeft waarom zijn vrouw tijdens de voorverkiezing niet aan zijn zijde staat. Hij kan Claire uiteindelijk overtuigen om terug te keren, maar er zal een prijs moeten betaald worden, en die prijs is dat Claire haar zinnen heeft gezet op het vicepresidentschap. Dat man en vrouw samen voor die felbegeerde nominatie gaan is echter du jamais vu, en om het in Franse termen te houden, voor het merendeel van de kiezers imbuvable. Claire werkt zelfs Frank zodanig tegen dat ze een geheime foto uit het familiearchief laat lekken waarop Franks vader ooit handjes schudde met de lokale voorzitter van de Ku Klux Klan.

 

Tijdens een verkiezingsrally waarop meer tegenstanders dan voorstanders opdagen, wordt Frank neergeschoten door een oude bekende, Lucas Goodwin (Sebastian Arcelus), die een wrok koestert tegen Underwood omwille van de dood van Zoë Barnes. Frank wordt zwaargewond afgevoerd, zijn lijfwacht Edward Meechum (Nathan Darrow) overleeft de schietpartij niet. Terwijl vice-president Donald Blythe (Reed Birney) wordt ingezworen, hallucineert Frank op het randje van leven en dood. Zijn lever is geraakt, en hij moet dringend een transplantatie ondergaan. Doug Stamper (Michael Kelly) zet de minister van volksgezondheid onder druk om Frank een plaats te laten voorsteken op de donorenlijst, maar hij krijgt daar spijt van. Intussen gaat Lucas' oude baas Tom Hammerschmidt (Boris McGiver) aan het graven, en hij komt met een knoert van een dossier tegen de Underwoods op de proppen. Alleen is er niemand die on record wil gaan om de vermoedens die tegen de president lopen, te bevestigen.

 

Intussen is het Claire die zich ontpopt tot betere diplomate dan de huidige minister van Buitenlandse Zaken, Cathy Durant (Jayne Atkinson), zo blijkt nog maar eens tijdens onderhandelingen met de Russische president Petrov (Lars Mikkelsen) inzake een overgelopen minister die aan de zuiveringspolitiek van de Russische president tracht te ontvluchten. Durant is wel degelijk officieel de kandidaat-running mate van Frank, maar zelfs nadat Franks voornaamste tegenkandidate Heather Dunbar de handdoek in de ring gooit, stuurt hij aan op een open congres waarbij alle leden van de Democratische partij om het even wie mogen nomineren. Nadat eerst een senator voor de grap en vervolgens alle afgevaardigden in Claires thuisstaat Texas voor haar als kandidaat-vicepresident stemmen, alhoewel ze geen kandidate is, wordt ze plots wel politiek serieus genomen. Een machiavellistisch plannetje van de president? You bet! Als ook nog eens Cathy's vleugellamheid tijdens de onderhandelingen met de Russen in de pers lekt, is het hek helemaal van de dam.

 

En dan is er nog de laatste hindernis: Will Conway (Joel Kinnaman). Kandidaat voor de Republikeinen, een family man met een beeldige vrouw (Dominique McElligott), twee schatten van kinderen en een overmaat aan ambitie. Frank staat meer dan tien procent achter in de peilingen, dus wordt het in zijn ogen hoog tijd om de reputatie van Conway naar de knoppen te helpen. Conway verwijt Frank een te zachte houding tegen de islamitische terreurbeweging ICO, die gaandeweg het éne olieveld na het andere op Syrisch grondgebied inneemt. Conway kan zich als luchtmachtveteraan goed profileren tegenover Frank, die nooit in het leger gediend heeft. Zijn keuze voor de geroyeerde generaal Ted Brockheart (Colm Feore), die met Frank in aanvaring is gekomen omdat Frank op het laatste nippertje een aanval tegen ICO heeft afgeblazen, stelt dat profiel nog wat scherper. Wanneer twee ICO-sympathisanten een Amerikaanse familie gijzelen en dreigen om ze live op YouTube te onthoofden, slaat het spook van de terreur pas helemaal toe...

 

Vond u het feit dat een man president van de Verenigde Staten kan worden zonder ooit verkozen te zijn al een long stretch, dan zal u denkelijk in het haar krabben bij het idee dat hij zijn eigen vrouw nomineert als vice-president; alhoewel de actualiteit van de afgelopen paar jaar vaak de fictie overtreft en nepotisme in de Amerikaanse politiek schering en inslag is. Over de actualiteit gesproken: in het vierde seizoen van House Of Cards worden duidelijke allusies gemaakt op de opkomst van Islamitische Staat, alhoewel de terreurbeweging in de reeks niet bij zijn echte naam wordt genoemd. Er wordt alleszins opnieuw geen fraai beeld geschetst van het politieke bestel in Washington, met verraad, achterkamertjespolitiek, afpersing en occasioneel al eens een moord. Als u zich al ooit afvroeg hoe het kan dat sociale media worden gefilterd om het beleid deze of gene kant op te sturen, dan krijgt u daar in dit vierde seizoen een haarfijne analyse van. Richard Nixon werd tijdens Watergate voor véél minder de laan uitgestuurd.

 

Maar boeiende televisie, data is het alleszins. Kevin Spacey jongleert als volleerd intrigant met verschillende politieke crises tegelijkertijd, en breekt af en toe naar goede gewoonte de vierde muur om ons deelachtig te maken aan zijn innerlijke demonen. Het samenspel met Robin Wright is alleszins apart te noemen, want het koppel parasiteert op elkaar dat het een lieve lust is, en toch weten Spacey en Wright een zekere sympathie op te wekken. Ze worden daarbij door de scenaristen uiteraard een handje geholpen door het feit dat Joel Kinnaman als hun voornaamste antagonist mogelijk nóg een stukje meer verdorven is. De scenario's zijn zeer gedreven, en het is te merken dat de show door Netflix geproduceerd wordt, want het bingegehalte is hoog. Ook volgen de verschillende verhaallijnen niet de vooraf uitgetekende grenzen van de seizoenen, want zowel in het begin (de huwelijkscrisis) als het einde (de gijzelingscrisis) vloeien in het vorige respectievelijk volgende seizoen voort. Als er al eens mag gelachen worden in House Of Cards, dan is het met een dikke bokaal azijn in de aanslag, en sta je keer op keer met verstomming dat Frank Underwood de normen van het toelaatbare niet zomaar overschrijdt, maar ook nog eens flink natrapt. Je zou bijna vergeten dat er nog een nevencast is ook nog; wat dat betreft wordt Neve Campbell duidelijk wat te weinig en Michael Kelly wat te veel naar het voorplan gebracht. Dit zijn echter schoonheidsfoutjes. De laatste twee afleveringen zijn overigens geregisseerd door onze landgenoot Jakob Verbruggen.

 

BEELD EN GELUID
U weet natuurlijk niet op voorhand of Netflix niet ooit in de verre toekomst eens failliet kan gaan, en om van de reeks te genieten op fysieke media, schaft u zich de Blu-ray aan. Gelijk hebt u, want de beeldkwaliteit in het ongebruikelijke 2.00:1-formaat is excellent, als u tenminste houdt van een gedesatureerd kleurenpalet. De makers van House Of Cards willen het reilen en zeilen in Hollywood, pardon, Washington bewust somber en deprimerend houden, en het Witte Huis zou daarom beter omgedoopt worden tot het Grijze Huis. De scherpte is zeer precies, en onder meer de scènes waarin Frank aan het hallucineren is wegens zijn kapotte lever, zijn angstaanjagend scherp. House Of Cards is een reeks met (zeer weinig) wit en (zeer veel) zwart, en de zwartniveau's zijn dan ook keihard. Artefacts zijn er niet, zelfs de computerschermen in de situation room komen stevig uit de verf. De geluidstrack, uitgevoerd in DTS-HD MA 5.1, wordt seizoen na seizoen beter. Waren de scènes waarin Frank op verkiezingsmeetings gaat spreken al intensief, dan zal u helemaal smullen van het plenaire Democratische verkiezingscongres, wat meer weg heeft van een optreden van AC/DC dan van een politieke manifestatie.

 

EXTRA'S
Net zoals bij seizoen 1 en in tegenstelling tot de vorige twee seizoenen is er dit keer geen bonusmateriaal voorzien. In volle verkiezingsstrijd hadden de makers wellicht geen tijd.

En nogmaals een dikke min voor de onhandige verpakking! Ze leren bij Sony niet bij...

CONCLUSIE
Frank Underwood is nog altijd de op één na grootste klootzak die op de presidentiële stoel heeft gezeten (wie de nummer één is, laat ik u zelf invullen, maar als u een klinker wil kopen, zou ik gokken op de O, de A en de U), en you love to hate him. Laten we Kevin Spacey meer herinneren van zijn werk voor de camera dan erachter.