Eenmaal aangekomen in het beloofde land , liggen de drie binnen de kortste keren met één of andere Oost-Europese schone in bed te flikflooien. Het eerste halfuur van Hostel lijkt dan ook wat op een kruising tussen American Pie en Porky's, tot op het moment dat de drie er zich bewust van zijn dat ze in de val gelopen zijn van van een elitair clubje sadisten die tegen hoge betaling alles mogen uitvreten met hun weerloze slachtoffers. De rest van de film is ontsproten aan een brein dat wellicht iets met dat van Josef Mengele gemeen heeft. Oogballen worden uit de oogkassen gesneden of hielen worden met een zaagmachine bewerkt. Alles waar een horrorfan wild van wordt, en ondanks zijn Hollywood-connectie mag Hostel gerust wedijveren met het meest lugubere van de Giallo's. Geen wonder dus dat Tarantino met plezier de rol van producent op zich wilde nemen voor deze slasher.

Wie over een maag  beschikt die sterk genoeg is om al het nepbloed aan te kunnen zal aan Hostel een flinke kluif hebben. De clichégrapjes nemen we er met de liefde bij, vooral ook omdat er in deze film behoorlijk geacteerd wordt en dat is, laten we maar eerlijk wezen, niet zo vanzelfsprekend in het horrorgenre.  Van zowat de hele crew hebben we achteraf weinig of niets meer gehoord. Roth himself waagde zich in 2007 nog aan een veel mindere sequel en in 2011 werd de trilogie door Scott Spiegel beëindigd met een derde Hostel die uiteindelijk alleen maar in de dvd-theek belandde.

BEELD EN GELUID
Deze horrorklassieker (want dat is hij uiteindelijk wel) is ook op Blu-ray beschikbaar, maar wij bekeken de dvd voor je. Hostel is één van de weinige horrorfilms die zich niet wegsteekt achter de duisternis. De meeste scènes zijn dan ook zo goed als kristalhelder gefilmd en je kan je ook aan de doorsneekwaliteit van een Sony-dvd verwachten. Heldere kleuren en geslaagde buitenopnames. Het geluid is standaard, met een goede balans tussen de dialogen en de gillen van de slachtoffers. De belachelijke soundtrack vol Oost-Europese housedisco krijg je er gratis bij.