FILM
Be famous with crap. Een betere omschrijving voor het Engelse 88 Films kunnen we niet vinden. Freaks die zeer goedkoop gemaakte oude films op blu-ray uitbrengen. Het soort dat je tussen de aanbiedingen van 1 euro vindt en die door liefhebbers van het genre de eretitel cultfilm krijgen. Het is een concept waar de ene op kickt en anderen nooit zullen begrijpen, noch het feit dat je er anderhalf uur wil naar kijken, laat staan dat je er een (vaak dure) blu-ray van wil. Het kan aan de opvoeding liggen, of gewoon aan een zeer slechte smaak, maar ondergetekende is een sucker voor dit soort cinefiele ongein. Hollywood Chainsaw Hookers dus…

70 minuten filmplezier (voor sommigen toch) met een verhaal dat je in drie korte zinnen kan samenvatten, want wie er zou aan twijfelen, het draait louter om blote vrouwen en gruwelscènes. Zelfs het deel “Hollywood” stelt niets voor. De hele film is opgenomen in één of andere bunker met twee studioruimtes (die voor elke scène herschilderd werden, kwestie van er wat variatie in te brengen), en van tinseltown zie je (op de iconische filmposter na) helemaal niets. Hollywood werd gewoon toegevoegd om het een beetje te doen klinken als die grote kettingzaagklassieker: The Texas Chainsaw Massacre van Tobe Hooper uit 1974. Meer niet. Jack Chandler (Jay Richardson) wordt als detective ingehuurd om de van huis weggelopen Samantha (Linnea Quigley) terug te vinden. De politie trekt zich nauwelijks iets aan van het voorval, maar dankzij het speurwerk van Chandler dat kan wedijveren met dat van detective Van Zwam komt er licht aan het einde van de tunnel. De speurneus komt in een bar terecht waar vrouwen hun klanten meelokken om ze vervolgens op de tonen van Elvis Presley aan flarden te zagen, en dit alles om de leider van een sekte, The Master (Gunnar Hansen), te behagen. En ja hoor, ook die Samantha is zo’n vrouw geworden.

Wie niets voelt voor foute (deze is zeer fout!) films, zal zonder enige twijfel Hollywood Chainsaw Hookers na vijf minuten (of misschien minder) dit (heerlijk) vehikel afzetten. Een verhaal dat niet alleen alles tart, maar ook nergens op slaat. Meer zelfs, de regisseur doet niet de minste poging om het verhaal ook maar één seconde uit te leggen. Het is, als gezegd, niet meer dan een excuus om vrouwen met kettingzagen te laten etaleren. Op het einde van de film voegen de makers er zelf sarcastisch een epiloog aan toe dat er sequel in de maak is, deze keer met studentes met kettingzagen!

Naast het pientere scenario word je ook nog eens geconfronteerd met een bende acteurs en actrices die voor geen meter kunnen acteren. Nu ja, het is overduidelijk wat de rol van de vrouwen is. Hoofdrolspeelster Linnea Quigley is een naam die je misschien niets zegt, maar de vrouw in kwestie is door kenners van het genre gekroond als de scream queen van de B-film. Haar filmografie bulkt van titels die alleen maar een leven op vhs hebben gehad, hoewel er ook bekende titels als Savage Streets met Linda Blair, de slasherklassieker Silent Night, Deadly Night en The Return Of The Living Dead tussen zitten. Het is maar dat u het weet! Grappig genoeg werd niet zij de ster van de film, wel Michelle Bauer die ook het gezicht van de filmposter werd. Bauer is een “ontdekking” van regisseur Fred Olen Ray die haar onder het pseudoniem van Pia Snow in films van een ander kaliber aan het werk zag. Neen, wij hebben titels als Bad Girls, Bizarre People en Nightdreams nog nooit gezien. Fred wel en die wou het pornosterretje een rol geven in The Tomb geven op voorwaarde dat de lieve dame haar haar zou verven. We vinden het echt niet uit. De rest van de crew bestaat uit acteurs en actrices waar zelfs de grootste nerd nog nooit heeft van gehoord. We zeggen niets als u zou weten wie Dukey Flyswatter is. Over de regisseur Fred Olen Ray valt wel het één en ander te vertellen. De man deed zo wat alles zelf, van regisseren tot de scripts schrijven, en hij maakte meer dan 150 (!) films. Een titel als Bikini Airways zegt genoeg, toch leverde het hem het nodige respect op in de B-filmwereld, zelfs dat van Quentin Tarantino. Alle titels waren bijna straight to video-releases, en ook vaak op zijn (jawel) eigen label Retromedia.

Hollywood Chainsaw Hookers werd de meest succesvolle uit zijn hele carrière en daar zal de titel wel voor heel veel mee te maken hebben. Want geef toe, overtref dit maar eens. Qua cinefiele filmwaarde weet je nu al wat we gaan zeggen: het trekt op niets. Punt. Als we het echter over het cultgehalte, de guilty pleasure-waarde en dat soort zaken hebben, dan roepen we in koor (hoe dunbevolkt ook): get this in your collection!

BEELD EN GELUID
Een film die in feite de bedoeling had om als video te verkopen, maar zijn eigen verwachtingen oversteeg. Je ziet dan ook af en toe groene streepjes in het beeld, liefhebbers noemen dat het grindhouse-effect. Los daarvan is het beeld netjes opgeknapt en zonder twijfel het beste wat je in deze categorie kan verwachten. Het geluid is, ook naar de DIY-normen, best genietbaar. Wel jammer dat de opgepoetste geluidsband niet altijd synchroon de beweging van de lippen volgt en dat kan bij momenten soms aardig op de zenuwen kan werken. 

EXTRA'S
En dan zijn er de extra’s. Vraag is natuurlijk wie er behoefte aan heeft, maar voor de fans is het toch smullen geblazen. Er is een commentaarband met horrorexperts Calum Waddell en Justin Kerswell die zaken opmerken die anderen niet zien. Er is een making of uit de oude doos, maar wat ons vooral amuseerde was de horror work out van Linnea Quigley en Fred Olen Ray die je door zijn kamer gidst, de Nite Owl Theater. We schrijven de 80’s en vrouwen droegen in navolging van Jane Fonda leggings en gingen aan het aerobicen, bij ons deed Ingrid Berghmans het zelfs. Ook onze scream queen Linnea maakte zo’n work out-video, alleen werd zij omringd door zombies en dat is dus door de horror work out. Tijdens het aerobicen door vertelt de blondine je hoe je dient te schreeuwen in een slasherfilm. Als gezegd geeft ook regisseur Fred Olen Ray een rondleiding in zijn stulp. In feite wil je niet weten wat deze man in zijn huis aan prullaria heeft, maar het is leuk videovermaak. In perfecte 80’s-stijl legt de man je ook uit hoe zijn fanclub werkt. Ten slotte is er ook nog een gesprek met de cast 27 jaar later. Uiteraard hebben ze de tijd van hun leven gehad en ze bespreken ook het feit of ze nu een sequel willen maken of niet, en dit op verzoek van de vele fans. Het leven kan soms raar zijn…

CONCLUSIE
Des goûts et des couleurs, on ne discute pas. Maar laat het ons zo zeggen, op een paar eenzame enkelingen na zal iedereen Hollywood Chainsaw Hookers als aftandse rommel beschouwen.