FILM 
1978. Of hij het zelf besefte toen hij eraan begon valt te betwijfelen (hoewel hij naar eigen zeggen dat wel deed) maar met Halloween gaf John Carpenter het startschot voor de slasherfilm, een genre dat zijn piek kende in de jaren 80, en dit door een oneindig aantal sequels of copycats. Hoewel onweerstaanbaar bleef het concept zo goed als steeds hetzelfde: een seriemoordenaar die er op los hakt en een leading scream queen die de 90 minuten weet te overleven. Van Halloween zelf zijn er massa’s sequels en remakes gemaakt. Het ene al wat beter dan de andere, en elf jaar na de remake van Rob Zombie doet ook Blumhouse (het horrorconcern van Jason Blum) zijn duit in het zakje door nog maar eens het verhaal van psycho Michael Myers een nieuwe wending te geven. Het moet de man goed bevallen zijn, want na een succestrein die vooral in Amerika voor veel wind zorgde, kondigde Blum aan dat zijn studio op zijn minst voor tien sequels zou zorgen. We zitten er niet echt op te wachten, hoewel de versie van David Gordon Green niet slecht is, zeker niet het bloedstollende eerste half uur.  Deze nieuwe Halloween wordt verkocht als het verhaal van Laurie Strode (Jamie Lee Curtis) veertig jaar later. Een nobel idee, maar het weerhoudt er ons niet van om eens goed te lachen met deze onzin, al was het maar dat Curtis zelf ook in de sequels opdraafde zoals in Halloween H20: 20 Years Later uit 1998 van Steve Miner (de man van Friday The 13th) of Halloween: Resurrection dat vier jaar later werd gemaakt. Zelfs Carpenter verroert met geen vin over zijn eigen sequel met Jamie Lee Curtis uit 1981. In de hoofden van deze mensen bestaan die niet, we hebbengewoon  veertig jaar lang niets meer gehoord van de zot met het witte masker. Tja, Hollywood en logica…of nog beter, Hollywood en geld.

Het nieuwe Halloween-verhaal vangt aan bij Aaron Korey (Jefferson Hall) en Dana Haines (Rhian Rees), twee podcastverslaggevers die het in hun uitzendingen graag hebben over moordenaars. Via de psychiater Ranbir Sartain (Haluk Bilginer) die na de dood van Samuel Loomis over Michael Myers (James Jude Courtney) waakt, willen ze de seriemoordenaar interviewen. Als verwacht geeft Myers geen kick, ook niet als één van de journalisten hem zijn masker aanreikt dat hij droeg tijdens zijn moorden van veertig jaar geleden. Maar Myers is Myers. Niemand die weet wat er in het hoofd van de man omgaat, zelfs de psychiaters niet. Wat we wel weten is dat de boogeyman niet van plan is om in een psychiatrisch instituut te sterven. Bij een overplaatsing gebeurt er wat in de sterren geschreven staat. Myers weet te vluchten en is op weg naar het plaatsje Haddonfield. Een nieuwe confrontatie met Laurie en haar kleindochter Allyson Nelson(Andi Matichak).

Als gezegd kun je de film van David Gordon die hij schreef met Jeff Fradley en Danny McBride in twee delen opsplitsen. Het gedeelte voor Myers kan ontsnappen is een nagelbijtende suspensethriller die zich kan meten met Silence Of The Lambs. Eens de gek op de baan is, ontaardt Halloween in wat hij de eerste plaats is: een slasher. Weliswaar één met de nodige humor (dat heb je als je de regisseur van Pineapple Express of Your Highness aan boord hebt), en dat is wat deze horrorprent uiteindelijk ook redt. Een remake die enorm veel respect heeft voor het origineel, ook al zal men dat in de eerste plaats om de street credibility hebben gedaan. Er zijn korte flashbackscènes van het origineel (bij de extra’s wordt er trouwens net iets te veel gehamerd op het feit dat de eerste Halloween nu op 4K is verschenen) en er is ook de trouwe Halloween-score die wederom door John Carpenter is geschreven, maar met de hulp van Daniel Davies (zoon van Dave Davies van The Kinks) een modern jasje kreeg. En er was natuurlijk heel wat te doen rond de terugkeer van Jamie Lee Curtis als Laurie Strodie. Iedereen die een beetje affiniteit heeft met film, en dan met horror in het bijzonder, beschouwt dit natuurlijk als een wow-moment. Maar, en dat is dan de zwarte kant van de medaille, Curtis slaagt er geen seconde in om haar performance uit 1978 te overtreffen. En waarschijnlijk is het acteerpatroon de zwakke schakel van deze film, er wordt zo matig geacteerd en iedereen ziet er zo fake uit (op Michael Myers na) dat het je als kijker maar weinig kan schelen of er overlevenden zijn of niet. De remake van Halloween is zeker niet slecht, horrorfans weten beslist waartoe dit genre kan leiden. Maar toch, hoe leuk de popcornfactor van deze Blumhouse-adaptie bij momenten ook was. Nog negen sequels van dit? 

BEELD EN GELUID
Wanneer horrorfilms topscores hebben, kun je er donder op zeggen dat het om de beeld- en geluidskwaliteit gaat. Dat geldt wederom voor deze release. Een piekfijn gedetailleerd beeld hoewel de bompa in ons met weemoed terugdenkt aan de versie uit 1978. Moeten horrorfilms niet altijd een beetje gruisachtig zijn? Maar goed, voor wie het enkel en alleen maar om de technische kwaliteiten draait, zowel beeld als geluid is top!

EXTRA'S
Er staan behoorlijk wat titels in de extra-sectie, maar helaas duren ze één voor één amper vijf minuten waardoor je je afvraagt of er nu echt niemand was die vond dat een degelijke making of van 30 minuten een betere oplossing zou zijn. Want neen, heren en dames van Universal, het is niet leuk om na vier of drie minuten (inclusief de end credits) terug te gaan naar het menu en honderd buttons in te duwen. Er zijn de gebruikelijke weggelaten scènes. Mooi voor completisten, maar zo kort van duur dat je dit nooit meer dan één keer in je leven zal bekijken. Back in Haddonfield: Making Halloween is niet meer dan een kort interview waarin de makers (vooral de producenten) hun respect voor het origineel tonen en aangeven dat ze dat ook in hun sequel willen hebben laten gelden. The Original Scream Queen is, dit kan je raden, een ultrakort filmpje over de terugkeer van Jamie Lee Curtis als Laurie Strode. The Sound of Fear is best leuk en hierin legt John Carpenter uit hoe eenvoudig het wel was om het Halloween-thema te componeren. Iedereen krijgt zijn drie minuten aandacht in de extra’s, dus ook de mannen van de special effects die voor een nieuw creepy masker zorgden. Zij komen aan bod in Journey of the Mask. Ten slotte is er nog het overbodige The Legacy of Halloween waarin men de kijker in drie minuten tijd het belang van Halloween in de horrorwereld wil uitleggen. We geven de extra’s een vijf op tien, maar noteren het in potlood. De kans dat we dit een tweede keer zullen bekijken is niet bijster groot. 

CONCLUSIE
De zoveelste sequel (hoewel reboot hier meer op zijn plaats) van Halloween laat ons met een dubbel gevoel achter. Laat je niet kisten door de promotalk dat deze Blumhouse-versie het origineel evenaart, maar het eerste half uur is verdomd goed. Jammer dat we daarna afglijden naar goede, maar net iets te vaak geziene slasher-normen.