FILM
In het middelbaar onderwijs was Joe Hunt (Ansel Elgort) een kneusje dat er nooit echt heeft bijgehoord. Dankzij een studiebeurs heeft hij economie kunnen studeren, en hij verhandelt aandelen met wisselend succes. Dan kruist zijn pad dat van zijn oude klasmakker Dean Karny (Taron Egerton), die zich in de jet set van Beverly Hills omhoog heeft gewerkt door vanalles en nog wat te verpatsen aan rijkeluiszoontjes met geld (van hun papa) te veel. Scott Biltmore (Ryan Rottman), Kyle Biltmore (Jeremy Irvine), Charlie Bottoms (Thomas Cocquerel), het zijn allemaal ronkende namen in het uitgaansleven van Los Angeles, figuren voor wie decadentie een levenswijze is en die coke snuiven per strekkende meter. Dean introduceert Joe in het milieu, en speelt in op het eergevoel van de fils-à-papa's, die in plaats van alles toegestopt te krijgen het leuk zouden vinden om zelf geld te verdienen, zij het liefst met niet te veel moeite.

 

Joe's kennis als belegger is eerder beperkt: wanneer hij de inleg van één van de deelnemers verspilt aan een kelderende goudkoers, liegt hij dat hij er in drie weken is in geslaagd om vijftig procent winst te maken. Uiteraard maken dergelijke winsten de deelnemers blind voor de realiteit, en het duurt niet al te lang vooraleer zelfs de vaders van de rijkeluiszoontjes staan aan te schuiven om hun geld toe te vertrouwen aan Joe. Wat die man er uiteraard niet bijvertelt, is dat hij de winsten uitkeert dankzij de inleg van zijn nieuwe klanten - een klassiek ponzi-scheme dus. Hij is intussen gevallen voor de charmes van kunststudente Sydney Evans (Emma Roberts). Ook behoort investeerder Ron Levin (Kevin Spacey) op de duur tot hun clientèle. Levin is echter een nog veel grotere oplichter dan de jongens, en wanneer zijn cheques ongedekt blijken te zijn, dreigt hun bedrijfje, de Billionaire Boys Club, voor de bijl te gaan. Wat volgt is een dodelijke spiraal neerwaarts met afrekeningen, afpersing en moord als kers op de taart.

 

126 dollar. Zoveel bracht deze film in zijn openingsweekeinde op. Reden: in volle #metoo-campagne bleek het niet zo'n bijster slimme zet om de felgeplaagde acteur Kevin Spacey in één van de voornaamste bijrollen te casten. Het had de man al net zijn hoofdrol in House Of Cards gekost, en in tegenstelling tot All The Money In The World had regisseur James Cox evenwel geen geld om alle scènes met Spacey opnieuw te draaien met een andere acteur, dus werd besloten om de film uit te brengen zoals 'ie was. Los van wat de man mogelijk allemaal mispeuterd heeft, is Spacey evenwel briljant gecast tussen de jonge Turken als Taron Egerton en Ansel Elgort om de flamboyante beroepsbedrieger Ron Levin neer te zetten. Billionaire Boys Club is, vergis u niet, een goeie film die dadelijk uitpakt met een flink verteltempo, een verhaal dat wat lijkt op Wall Street op speed, en een setting in de jaren '80 waarin de clubscène groot belang had.

 

Het verhaal is bovendien gebaseerd op waar gebeurde feiten. De echte Joe Hunt zit nog altijd in de gevangenis voor een moord die hij naar eigen zeggen niet heeft gepleegd. De film schildert hem af als het kneusje dat de klappen opvangt van zijn zogenaamde vriend Dean Karny, die een bovennatuurlijk talent heeft om anderen te laten opdraaien voor zijn strapatsen. Of dit terecht is, laat ik in het midden, want de details over de werkelijke moordzaak zijn me onbekend. Er wordt in de film goed geacteerd en er wordt niet te veel geouwehoerd over de economisch-technische details van Hunts constructie, waarbij het zelfs voor de grootste neofiet op gebied van economie duideijk is dat zijn businessmodel gewoon één groot piramidespel is. Billionaire Boys Club is bovendien niet de eerste verfilming van de zaak Hunt. Regisseur Marvin J. Chomsky maakte in 1987 reeds een gelijkaardige direct-to-TV-film met Judd Nelson in de hoofdrol. Nelson speelt in deze film de door een vechtscheiding aan lager wal geraakte vader van Joe Hunt. De echte Hunt voert tot op de dag van vandaag overigens nog steeds een procedureslag om vervroegd vrij te komen; het merkwaardige is dat één van de andere beschuldigden in het proces, Pitman, werd vrijgesproken en achteraf toch de moord waar Hunt van beschuldigd werd, heeft bekend, maar op vrije voeten is omdat hij geen twee keer kan berecht worden voor dezelfde feiten. Wellicht om juridische mot te vermijden heet Pitman in de film Tim Pitt (Bokeem Woodbine), maar het is duidelijk dat het om dezelfde persoon gaat.

Billionaire Boys Club, of hoe de beste filmscenario's je soms vanuit de realiteit in de schoot geworpen worden.

 

BEELD EN GELUID
Billionaire Boys Club is een film die het niet dadelijk moet hebben van visuals met veel speciale effecten. De beeldvoering is goed, soms jachtig omdat een handheldcamera wordt gebruikt, maar de kleuren zijn realistisch, inclusief het bloed dat wordt vergoten. De geluidstrack kan vooral profiteren van de pompende muziek in het nachtleven van Beverly Hills. In de soundtrack vindt u onder meer Frankie Goes To Hollywood en Yazoo terug. Voer voor eightiesliefhebbers, dus.

EXTRA'S
Bonusmateriaal is er niet. Jammer, want bij films gebaseerd op waargebeurde verhalen is een documentaire die aangeeft in hoeverre de film verschilt van de realiteit altijd meer dan welkom.

CONCLUSIE
De slechte recette aan de kassa duidt voor één keer niet op de benedenmaatse kwaliteit van de film, maar heeft daarentegen alles te maken met het feit dat het niet langer politiek correct is om Kevin Spacey op te voeren. Kijk daar doorheen!