SERIE
"Ga nooit in zee met Russen, want de kans dat je eindigt met een kogel in de buik is tamelijk reëel”. En met deze slagzin hebben we in feite de ideale synopsis gevonden voor Moscow Noir, het nieuwste paradepaardje van Lumière. En als we Lumière zeggen dan bedoelen we in feite ook altijd een beetje een Scandinavische link, want hoewel deze achtdelige serie zich in hartje Moskou afspeelt, draait alles rond een Zweed die om één of andere duistere reden besloten heeft dat het Russische gras groener is dan dat van zijn thuisland. Het verhaal speelt zich af in 2003. Poetin is pas drie jaar aan de macht en het leven in de Russische grootstad lijkt eerder op dat van het Wilde Westen waar iedereen met geld en macht met een revolver mag lopen paraderen en men zonder veel wroeging iemand genadeloos mag neerknallen  als het water het kookpunt bereikt. Het is zoals één van de protagonisten het stelt: het is nu eenmaal de manier van zaken doen in Rusland en als er dan toch enig gevaar om de hoek komt loeren, dan betaal je gewoon één of andere Russische flik met een hoge rang om en de klus is geklaard.  Als het op clichés aankomt dan hebben de makers van Moscow Noir meer dan goed hun best gedaan, maar wie daar heen kan om walsen heeft nog altijd een ontzettend spannende, en bij momenten hondsbrutale (bijv. een man die als een varken op de barbecue gegrild wordt) serie in handen.

Het verhaal van Moscow Noir heeft het typische stramien van andere Lumière-series in de zin dat het beter is om niemand te vertrouwen. Dat geldt zeker en vast voor de Zweedse investeringsbankier Tom Blixen (Adam Pålsson) die op het punt staat om ontslaan te worden. Via een de vrouw van één van zijn vrienden (ook toevallig een Zweed) botst hij op oude aandelen van het bedrijf Neftnik. Tom wil het fijne weten over dat bedrijf en meteen wordt duidelijk dat er iets vreemds aan de hand is. Iedereen met wie hij over de aandelen praat of met wie hij een deal probeert te sluiten wordt koudbloedig vermoord. De doden vallen bij bosjes en ook het leven van Tom raakt in gevaar. En in het harde Rusland is dat dubbel pech hebben, want de politie en de maffia lijken meer dan eens onder één hoedje te spelen.

Het script van Moscow Noir is gebaseerd op het boek De Poppenspeler van Camilla Grebe en Paul Leander Engström, wat het eerste deel is van deze trilogie. En aangezien er nog twee boeken bestaan (De Handelaar en De Meesterspion) is de kans aanzienlijk groot dat er nog twee seizoenen zullen volgen. Deze misdaadreeks is zo één waarvan we zeggen “doen!”, want ligt het nu aan de Russische input (soms hebben we wel eens de indruk dat we door al die Lumière-series alle straten van Stockholm uit ons hoofd kennen), straalt Moscow Noir toch een ontzettend frisse indruk uit. Ofschoon het echt niet zo veel verschilt van de talrijke Robert Ludlum- en John Le Carré-boekverfilmingen uit de seventies, inclusief de vele Lada’s die door de straten van Moskou racen.

De makers van de serie springen tevens goed om met het aloude briljante recept dat er voor zorgt dat je blijft kijken (de cliffhanger dus!) waardoor je beseft waarom men het anno 2019 over bingewatching heeft. Moscow Noir is ongelooflijk ouderwets, maar laat dat nu het wapen ervan zijn!

BEELD EN GELUID
Moscow Noir bevat 8 afleveringen van elk 45 minuten en die zijn evenredig verdeeld per disc. De kijker mag zich bij deze reeks aan de gebruikelijke Lumière-kwaliteit verwachten, en dat is in positieve zin. Een standaard geluidsband 5.1 waarin enorm veel Russisch gepraat wordt en een voortreffelijke beeldtransfer. Ondanks het geweld en sommige explosieve scènes is de geluidsband vooral gevuld met dialogen. 

EXTRA'S
Er staan geen extra’s op deze serie. 

CONCLUSIE
Moscow Noir zoekt het kruispunt op tussen de typische Scandinavische crimiserie en het Russische geweld inclusief de vele clichés en het resultaat is dat je acht afleveringen nadien geen nagels meer hebt!