SERIE
Het presidentschap van Elizabeth Keane (Elizabeth Marvel) start onder een slecht gesternte. Ze heeft een aanslag op haar leven overleefd, en in de nasleep worden tientallen functionarissen gearresteerd waarvan ze nog maar het vermoeden heeft dat ze bij de aanslag betrokken waren. Ook Saul Berenson (Mandy Patinkin) wordt bij de tweede golf arrestaties in voorlopige bewaring geplaatst. De hoogstgeplaatste kop die rolt is die van generaal Jamie McClendon (Robert Knepper), die bij een proces nog nét niet de kogel krijgt, maar voor de rest van zijn leven achter de tralies vliegt. Bij zijn binnenkomst in de gevangenis valt hij echter dood neer door vergiftiging, en de geruchtenmolen draait op volle toeren dat de administratie van president Keane hem heeft geliquideerd.
Dit is vooral koren op de molen van shock-VJ Brett O'Keefe (Jake Weber), die door de politie op nummer één op de lijst van de gezochte staatsvijanden is geplaatst, en die clandestien het land rondtrekt met zijn mobiele zender, en kan schuilen bij sympathisanten onder wat we tegenwoordig ultrarechts
Trump-volk zouden noemen, dat
fake news en samenzweringstheorieën slikt als zoete koek. Om de gemoederen te bedaren, komt president Keane terug op haar beslissing om zoveel mensen in verzekerde bewaring te houden, en Saul krijgt zelfs de post van Nationaal Veiligheidsadviseur aangeboden. Zijn eerste opdracht is O'Keefe aanhouden. Die zit verschanst bij de boerenfamilie Elkins, en een poging om hem te arresteren draait uit op een gijzeling. De zoon des huizes wordt namelijk neergeschoten, en iemand heeft naar de pers een vals bericht laten lekken dat hij in het ziekenhuis overleden zou zijn, quid non. Bo Elkins (David Maldonado) executeert daarop de gijzelaar, en het drama eindigt in een bloedbad.
Carrie Mathison (Claire Danes) werkt intussen met een informant, Dante Allen (Morgan Spector), aan een dossier om president Keane ten val te brengen, en samen met enkele vrienden uit Kaboel hebben ze het huis van stafchef David Wellington (Linus Roache) voorzien van microfoontjes en camera's. De vriendin van David, Simone Martin (Sandrine Holt), heeft op de dag van de moord op generaal McClendon in de buurt van de gevangenis een geldsom gedropt, en is blijkbaar betrokken bij het inhuren van een professional die de generaal om zeep heeft geholpen. Naarmate de aanwijzingen binnenstromen, en na overleg met Saul, komt Carrie tot de conclusie dat de acties kaderen in een actie van Directoraat 6, een eenheid van de Russische geheime dienst, die als doel heeft de Verenigde Staten in een administratieve chaos te storten. Dat schijnt bovendien nog aardig te lukken ook, want verschillende kabinetsleden dringen aan op het ontslag van Keane en willen dat vicepresident Warner (Beau Bridges) haar plaats inneemt. De hevigste tegenstander is senator Sam Paley (Dylan Baker), die Simone zo ver heeft gekregen dat ze voor een parlementaire onderzoekscommissie komt getuigen dat Wellington op aanstichten van Keane een huurmoordenaar voor de generaal heeft besteld.
Maar Carrie moet intussen een zware persoonlijke demon bevechten. Ze heeft namelijk een tolerantie voor lithium ontwikkeld, en ze reageert niet langer goed op de medicatie. Hierdoor verwaarloost ze haar dochter Franny (Claire en McKenna Keane), in die mate dat haar zus Maggie (Amy Hargreaves) overweegt om haar voor de rechter te slepen om haar uit haar ouderlijk gezag te ontzetten. Dat al haar aandacht opgaat aan de samenzwering tegen president Keane, verbetert de situatie er niet op.
Het zevende seizoen van
Homeland heeft een stevig samenhangend scenario, waar het andere seizoenen soms een beetje durft te ontbreken aan een rode draad. Sommige van de verhaallijnen worden echter niet netjes afgesloten, zoals wat er uiteindelijk van Brett O'Keefe wordt, maar de invalshoek van Russische inmenging in binnenlandse aangelegenheden wordt netjes gekaderd. Wie zich al afvroeg hoe in hemelsnaam een vreemde mogendheid door middel van
fake news een staat kan destabiliseren, krijgt in deze reeks een paar niet al te ver gezochte voorbeelden aangereikt. De grote troef van
Homeland blijft evenwel het bijzonder goede acteerwerk van Claire Danes, die in deze reeks helemaal over de rooie gaat wanneer haar medicatie niet langer werkt. De psychoses die ze als actrice voorwendt voor haar personage zijn realistisch en doorleefd, en de manier waarop ze niet langer met een gezonde scepsis tegen de realiteit aankijkt, onder meer op de wijze waarop ze halsstarrig blijft vasthouden aan het idee dat ze tóch een goede moeder is, vergt een behoorlijke dosis inlevingsvermogen in de psyche van patiënten met een bipolaire stoornis.
BEELD EN GELUID
Ook het zevende seizoen van
Homeland moet qua technische kwaliteiten niet onderdoen voor de vorige seizoenen. De kleuren zij evenwel wat gedempt, wat de reeks een koele, haast zakelijke sfeer meegeeft. Grijs en blauw voeren de boventoon. Vooral de scènes in Moskou zijn esthetisch gewoon mooi. Beeldimperfecties zijn zo goed als onbestaande, of het moest een klein beetje minder diep zwart zijn. Uiteraard worden wel de beelden die Brett O'Keefe met zijn illegale zender in de ether gooit, bewust van mindere kwaliteit gemaakt. De DTS-HD MA 5.1-mix is uitstekend. Vooral de belegering van de hoeve waar O'Keefe zich verschanst houdt in de vierde aflevering is bewonderenswaardig immersief, en weet heel mooi de chaos weer te geven die bij een dergelijke
shootout hoort. Ook de invasie van de Russische elitetroepen in aflevering 11 is sterk.
Maar dan dit: de Nederlandse ondertiteling is ongeveer het ergste wat ik de laatste tijd gezien heb. Zelfs de prutsvertalingen van sommige Warner-releases als The 100 zijn er niets bij. De vertalers kennen bijvoorbeeld de dt-regel manifest niet, en ongeveer tien keer per aflevering wordt u getrakteerd op vervoegingen zoals "ik wordt", om maar te zwijgen over de hele resem voltooide deelwoorden die, laten we het beleefd houden, de regel van 't Kofschip niet volgen. Dit getuigt van verregaand amateurisme, heren en dames van Fox!
