FILM
Bertrand (Mathieu Amalric) kampt al twee jaar met een depressie. Weliswaar kan hij een geestdodend baantje krijgen in de zetelwinkel van zijn schoonbroer, maar die doet niets liever dan Bertrand aan de lopende band te kleineren met pesterijen genre ik-rijd-in-een-BMW-en-jij-niet. Om toch iets om handen te hebben, schrijft Bernard zich in bij een club mannelijke synchroonzwemmers. Zelf heeft hij niet de minste ervaring, maar dat kan gelukkig voor hem ook gezegd worden van zijn teammaten. Zo is er Marcus (Benoît Poelvoorde), een verkoper van zwembaden die op het randje van het faillissement staat, Laurent (Guillaume Canet), die op het punt staat te scheiden, gesjeesde rocker Simon (Jean-Hugues Anglade), die probeert weer te connecteren met zijn dochter Lola (Noée Abita) en de ietwat simpele zwembadtechnicus Thierry (Philippe Katerine), die de computersoftware van het zwembad moet laten draaien, maar amper op een klavier kan typen. Dan loopt er nog een dikke Bengalees rond, Avanish (Balasingham Thamilchelvan), die geen gebenedijd woord Frans spreekt, maar die iedereen wonderwel verstaat.




Het ploegje wordt geleid door Delphine (Virginie Efira), een voormalige professionele sportster die aan lager wal is geraakt door naar de fles te grijpen. Wanneer het gezelschap op een avond op Youtube filmpjes van mannelijke synchroonzwemmers aan het bekijken is, valt het hen op dat Frankrijk gewoon géén nationale ploeg dienaangaande heeft. Ze schrijven zich in voor het wereldkampioenschap, en aangezien niemand betwist dat zijn de nationale afvaardiging zijn, moeten ze zich voorbereiden op de reis naar Noorwegen in de gammele bus van Simon. Delphine is echter hervallen, en haar plaats wordt ingenomen door de aan een rolstoel gekluisterde Amanda (Leïla Bekhti), die het team laat trainen tot hun broek ervan afzakt. Gaandeweg vinden alle ploegleden hun gevoel van eigenwaarde terug, maar eens ze in een Noors zwembad klaarstaan om hun vrije kür ten beste te geven op muziek van Easy Lover van Phil Collins en Philip Bailey, slaat de plankenkoorts toe...




De eerste vijf minuten denk je dat je weer een vervelende Franse praatfilm in je pollen hebt laten duwen, want er wordt oeverloos geëmmerd over hoe je geen vierkant blokje in een rond gaatje kan passen. Le Grain Bain ontvouwt zich echter daarna tot een menselijke tragikomedie over een groepje lovable losers die met elkaar gemeen hebben dat ze in het dagelijkse leven voor het blok geplaatst worden, én dat het stuk voor stuk lelijkerds zijn. Uiteraard is de film schatplichtig aan The Full Monty, maar pijnlijk was dat ongeveer tegelijkertijd in Groot-Brittanië de film Swimming With Men uitkwam, waarvan de premisse voor 99 % dezelfde is. Beide films halen hun mosterd overigens bij de documentaire Men Who Swim uit 2010, waarin een al even stuntelig Zweeds team gevolgd wordt. De film is niet over de hele lijn perfect, en het is op de duur vervelend om te zien hoe een acteur als Benoît Poelvoorde feitelijk maar één typetje kan spelen, maar de film heeft het hart op de juiste plaats, blijft gevrijwaard van schunnigheden en onderbroekenlol, wat anders een gevaar is in een film waarin de gehele cast in speedo's rondloopt, en regisseur Gilles Lelouche vindt mooi het evenwicht tussen drama en komedie, zonder te vervallen in karikaturen.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van Le Grand Bain is bij momenten erg matig. Er ontstaan namelijk vaak gekartelde randjes, waarschijnlijk door interlacing, en compressie-artefacts zijn alomtegenwoordig. De kleuren zien er nog wel goed uit, maar de donkere scènes ontbreekt het aan detail. De Franse Dolby Digital 5.1-track is meer dan adequaat voor deze film; de enige scène waarin de surroundeffecten ten volle benut worden, is de grote finale waarin onze corpulente zwemmers eindelijk op het WK hun nummer mogen brengen. De speelduur op de hoes van 122 minuten is zonder de PAL-speedup gerekend; wat nogmaals het gebrek aan vakkennis van de distributeur onderstreept.




EXTRA'S
De schijf bevat een trailer (2:01) en uiteraard enkele cross-promotionele trailers.

CONCLUSIE
Le Grand Bain is een aangename verrassing, niet in het minst omdat regisseur Gilles Lelouche zich niet laat verleiden tot overdreven hyperbolen of geforceerde humor. Zeker eens een kans geven, deze.