FILM
1962. Tony "Lip" Vallelonga (Viggo Mortensen) is buitenwipper bij de Copa, een nachtclub. Nadat hij op een nacht er de verkeerde heeft buitengewipt, wordt de Copa gesloten, en moet Tony op zoek naar ander werk. Hij krijgt een aanbieding om als chauffeur rond te rijden voor de één of andere "dokter", Donald Shirley (Mahershalalabaz Ali), en zijn verbazing is dan ook groot dat het geen geneesheer is, maar een jazzpianist. Tony heeft het niet zo begrepen op zwarten; als er twee zwarte werkmannen bij hem in huis een klusje komen opknappen, dan gooit hij de glazen weg waaruit ze gedronken hebben, uit angst voor besmetting. Dr. Shirley plant een tournee door de zuidelijke staten van Amerika, waar racisme nog welig tiert, en het zou hem goed uitkomen dat zijn "chauffeur" ook links en rechts een beetje voor bodyguard kan spelen en een peut op de bakkes kan uitdelen.

Het openlijk racisme waarmee de zwarte medemens bejegend wordt, is echter zelfs te gortig voor Tony. Gewapend met de Negro Motorist Green Book - niet alleen zo genoemd vanwege de kleur van de kaft, maar ook omdat de auteur ervan Victor Green heette -, een soort reisgids waarin hotels en eetgelegenheden opgesomd staan waar zwarten wél welkom zijn, reist hij met Dr. Shirley rond, en gaandeweg beginnen de twee van elkaar te leren. Tony leert om zijn vuilgebekte manieren voor zich te houden en poëtische liefdesbrieven naar zijn vrouw Dolores (Linda Cardellini) te schrijven, dr. Shirley komt uit zijn ivoren toren en leert dat je de kippenvleugeltjes van de Kentucky Fried Chicken gerust met je handen mag eten. De gelegenheden die in de Green Book zijn beschreven, zijn meestal crappy motelletjes waar Shirley zich ook niet thuisvoelt, en de man kwijnt weg in eenzaamheid, daarbij dagelijks een hele fles whisky consumerend.

Het ergst van al is dat Dr. Shirley blijkbaar wél goed genoeg is om als huisneger piano te spelen, maar bijvoorbeeld niet mee aan tafel mag aanschuiven. Shirley voelt zich bovendien in zijn talent miskend, want hij heeft eerder een klassieke opleiding genoten - Chopin, Bach, Beethoven en de hele rimram - maar het wordt van een zwarte niet getolereerd dat hij "blanke" muziek speelt, dus hij moet van zijn platenmaatschappij noodgedwongen "lichtere" muziek spelen. Acht weken lang onderneemt Tony met zijn zwarte protégé een road trip, en tussen de twee bloeit een warme vriendschap. Tony begint ook in plaats van Dr. Shirley de wantoestanden aan de kaak te stellen, waar Shirley zich eerder gedeisd houdt, en dat brengt Tony in een boel problemen. De laatste avond van de tournee, bij een kerstconcert, wordt het echter al te gortig wanneer Shirley de toegang tot een restaurant geweigerd wordt...

Green Book was in 2019 de terechte winnaar van de Oscar voor beste film, en Mahershalalabaz Ali mocht na Moonlight al even terecht voor de tweede keer in drie jaar met het beeldje voor beste acteur in een bijrol naar huis, alhoewel er discussie kan ontstaan of zijn rol niet eerder als hoofdrol moet aanzien worden. Viggo Mortensen greep naast de prijzen - hij moest Rami Malek als Freddie Mercury in Bohemian Rhapsody laten voorgaan. Mortensen speelt nochtans de rol van de dikke Italiaan met brio; vooraleer hij de job krijgt om met Dr. Shirley rond te rijden, verdient hij de huur met weddenschappen over hoeveel hotdogs hij in één uur kan verorberen (het antwoord op die vraag is overigens 26), en de manier waarop hij in zijn bed een pizza tot zich neemt, is er één waar Homer Simpson het schaamrood van op de wangen zou krijgen. Green Book is een tijdsdocument waarin haarfijn uit de doeken wordt gedaan hoe de zwarten nog niet zo heel lang geleden werden behandeld als tweederangsburgers. Regisseur Peter Farrelly, die waarschijnlijk met deze film de eerste keer in zijn carrière een prent maakt die niet gaat over onderbroekenlol, weet de moraliserende toon tot een minimum te houden, en kan zelfs wat humor aan het scenario toevoegen, zij het dat deze vaak van de meer cynische soort is. Green Book is een film die u beslist moet bekijken, maar als het even kan, wacht voor de sfeer en het happy end tot de avond voor Kerstmis.

BEELD EN GELUID
Deze recente productie werd volledig digitaal geschoten, en E1 Entertainment presenteert een behoorlijk goede presentatie, waarin, ondanks de donkere en sobere sfeer, textuur en details zoals het paleis waar Dr. Shirley woont, goed tot hun recht komen. De hotelletjes in het Green Book zijn stuk voor stuk misbaksels waar de schimmel bijna een dansje doet op de muren, en ook die komen netjes grauw over, contrasterend met de herenhuizen waarin de nouveaux riches Dr. Shirley laten optreden. Ook qua set design is er veel aandacht aan de film geschonken, waardoor onder meer alle mogelijke details aan de auto's uit de jaren '60 in alle pracht worden weergegeven. Qua geluid hebt u de keuze tussen een Engelse Dolby TrueHD Atmos-track en een DTS-HD MA 5.1-track, die beide zeer mooi evenwichtig zijn, vooral het pianospel van Dr. Shirley goed uit de verf doen komen, en soms gewoon lekker uitbundig zijn, zoals de openingsscène waarin de club waarin Tony Lip werkt, op wervelende manier wordt voorgesteld. Achtergrondgeluiden zoals in restaurants en in de wagen die door een sneeuwstorm ploetert, alles komt zeer welgedefinieerd over. Voor een kleine maatschappij verdient E1 voor deze release alle lof.

EXTRA'S
Slecht nieuws is dat de bonussectie niet veel voorstelt, maar we worden voor één keer niet tekortgedaan, want op de US-versie is de armoede al evenzeer troef. Virtuoso Performances (4:10) biedt een korte introdutctie tot de voornaamste acteurs, An Unforgettable Friendship (5:09) legt de link naar de historische figuren, met onder meer een stukje interview met de echte zoon van Tony Lip, en Going Beyond the Green Book (4:20) biedt ons wat historische informatie over de Negro Motorist Green Book. E1 Entertainment zou eindelijk wel eens werk mogen maken van het Nederlands ondertitelen van het bonusmateriaal. Zoals veel van de releases van E1 begint de schijf met enkele verplicht te bekijken cross-promotionele trailers.

CONCLUSIE
Green Book was de terechte winnaar op de laatste Oscaruitreiking. Het moraliserende toontje wordt in ruime mate gecompenseerd door de bijzonder uitstekende vertolkingen van de twe hoofdrolspelers, en het is een verademing om te merken dat Peter Farrelly ook kwaliteitsfilms kan maken. Als kers op de taart is de uitgave van E1 Entertainment zeer geslaagd te noemen.