SERIE
Op het einde van seizoen 2 van The Handmaid's Tale had June Osborne (Elisabeth Moss) de gelegenheid om uit Gilead te vluchten, samen met haar pasgeboren baby Nichole die ze in dienst van commandant Fred Waterford (Joseph Fiennes) en zijn vrouw Serena (Yvonne Strahovski) had gebaard. Ze was er namelijk in geslaagd Serena te overtuigen dat Gilead geen omgeving is voor een kind om op te groeien, en nadat het bestuur van Gilead Serena's vinger er had afgehakt omdat ze ervoor had gepleit dat vrouwen zouden moeten kunnen lezen, als ze dat willen, was Serena overstag gegaan. June besliste echter op het laatste nippertje om in Gilead te blijven, want ze wil niet vertrekken vooraleer ze haar dochter Hannah (Jordana Blake) kan meenemen. Die wordt tot nader orde opgevoed door de familie MacKenzie, en wanneer die er lucht van krijgt dat June pogingen onderneemt om haar dochter te zien te krijgen, verhuizen ze prompt uit het district.

Junes baby wordt naar Canada gesmokkeld door Emily (Alexis Bledel), de lesbische "geslachtsverraadster" die is teruggekeerd uit de Koloniën omdat er een acuut gebrek aan Dienstmaagden was na de bomaanslag van vorig seizoen. Voor Emily is het te gevaarlijk geworden in Gilead nadat ze de fascistische matrone tante Lydia (Ann Dowd) een mes in de rug heeft geplant en van de trap heeft geduwd. Emily bereikt met succes Canada, maar de hereniging met haar vrouw Sylvia (Clea DuVall) loopt niet van een leien dakje. Emily is getekend na vijf jaar seksslavin geweest te zijn in Gilead, en hun zoontje Oliver (Charlie Zeltzer) is zonder haar opgegroeid. Nadat Junes echtgenoot Luke (O-T Fagbenle) tijdens een protestbetoging met Nichole op de arm op televisie verschijnt, ontstaat er een diplomatieke rel van jewelste tussen Canada en Gilead. De Waterfords eisen "hun" baby terug, en het is maar de vraag of Canada al dan niet zal toegeven aan hun eisen. In de achtergrond dreigt er inmiddels immers een gewapend conflict met Chicago als inzet.

June wordt intussen toegewezen aan commandant Joseph Lawrence (Bradley Whitford), de architect van de economie van Gilead en een invloedrijk machtsfiguur. Lawrence is echter ook de man die achter de ontsnapping van Emily zit. Kennelijk gaan de idealen van het door hem mee gestichte Gilead aan hem voorbij, en is hij zelfs van mening dat een ontsnapping op tijd en stond "de druk van de ketel haalt", om het met zijn eigen woorden te zeggen. In zijn huis verzamelen de Martha's, die een netwerk hebben opgezet dat weerstand biedt aan de machthebbers van Gilead, en de commandant zou misschien liever zélf asiel aanvragen in Canada, ware het niet dat hij voor zijn zieke vrouw Eleanor (Julie Dretzin) moet zorgen. June geniet echter onder zijn hoede van een zekere vorm van vrijheid, en ze is van plan om Gilead een zware vernedering te bezorgen...

Tussen het tweede en het derde seizoen van The Handmaid's Tale verscheen van de hand van auteur Margaret Atwood het boek The Testaments, een vervolg dat zich vijftien jaar na het eerste seizoen afspeelt. De showrunners hebben alvast plechtig beloofd om in de televisieserie, die dus niet langer rechtstreeks op de boeken van Atwood gebaseerd is, niets in te voeren dat uiteindelijk The Testaments zou tegenspreken, wat onder meer betekent dat bepaalde personages in de reeks niet om het leven mogen komen. Uiteraard houden ze hiermee de optie open om ooit ook nog The Testaments in serievorm te kunnen gieten. Wat niet veranderd is, is de manier waarop Gilead omschreven wordt: een mengvorm tussen Islamitische Staat, nazi-Duitsland en bible camp. Vrouwen worden er compleet onderdrukt, de straten hangen vol met lijken van mensen die zich tegen de machthebbers verzetten en die tentoongesteld blijven om revolutionaire ideeën de kop in te drukken. De laatste nieuwe mode in Gilead is overigens de mond van de vrouwen met een doek snoeren, en als het even kan zelfs dichtnaaien! In tijden waarin de Amerikaanse naziclown president onder auspiciën van de christelijke lobby onder meer bezig is met het terugschroeven van de reproductieve rechten en verworvenheden van vrouwen, is The Handmaid's Tale eens te meer een strenge waarschuwing die nog niet eens zo heel ver gezocht is. Atwood haalde het afgelopen jaar zelfs de shortlist voor de Nobelprijs literatuur, waar ze uteindelijk naast greep, maar de Booker Prize mocht ze (gedeeld met Bernardine Evaristo) wel in ontvangst nemen. Voor Atwood was het overigens de tweede Booker Prize na The Blind Assassin in 2000.

Je kan onmogelijk naar naar The Handmaid's Tale kijken en niét vervuld worden van plaatsvervangende woede, of onbegrip waarop buurland Canada en bij uitbreiding de andere landen niet furieuzer reageren op de religieuze dictatuur van Gilead, die de verontmenselijking van vrouwen voorstaat. In één welbepaalde scène wordt een Canadese politicus die pleit voor appeasement door de menigte op straat uitgejouwd, maar in de veronderstelling dat Gilead beschikking heeft over het kernarsenaal van het Amerika van weleer is dergelijk staaltje realpolitik begrijpelijk. Alhoewel er in dit derde seizoen enkele kleine overwinningen geboekt worden op Gilead, zit je als kijker toch te wachten op het moment dat June eindelijk de fascistische staat zou kunnen ontvluchten. Een moment dat er uiteraard niet komt, want dan heeft de reeks geen reden van bestaan meer, en seizoen vier staat nu al aangekondigd, wat met de cliffhanger van seizoen drie uiteraard onvermijdelijk is. Seizoen drie start overigens aan een redelijk laag tempo - om voor de twee eerste afleveringen het woord "saai" niet te gebruiken - maar werkt daarna duidelijk toe naar een nagelbijter van een climax. Onderweg zien we ondermeer in flashbacks hoe tante Lydia in hemelsnaam zo'n koudhartige bitch is kunnen worden.

The Handmaid's Tale. Of een donkere dystopie die soms pijnlijk confronterend is.

BEELD EN GELUID
Nogmaals is het onbegrijpelijk dat 20th Century Fox The Handmaid's Tale gewoon niet uitbrengt, terwijl je in zowat elke zichzelf respecterende boekenwinkel nar het hoofd gegooid wordt met exemplaren van The Testaments. We zijn dus opnieuw uitgeweken naar de Duitse versie die niet Nederlands ondertiteld is, maar laten we het erop houden dat wat dat betreft het internet mogelijkheden biedt. De kleuren zijn zéér donker en somber; in sommige scènes kan je nauwelijks details onderscheiden, maar uiteraard is dit in deze reeks een zuiver artistieke keuze, en dit om een land in beeld te brengen dat qua mentaliteit terug is gekatapulteerd naar de duistere Middeleeuwen. Scherpte is optimaal; zo zie je in closeups voortdurend alle oneffenheden in het gezicht van Elizabeth Moss - makeup is uiteraard ten strengste verboden in Gilead. De DTS-HD MA 5.1-track ondersteunt de actie zeer goed, is zeer gericht, en er wordt opnieuw een blik popsongs opengetrokken die geselecteerd worden op basis van hun betekenis in het verhaal. U zal nooit meer op dezelfde manier naar Heaven Is A Place On Earth van Belinda Carlisle kunnen luisteren.

EXTRA'S
Het enige stukje bonusmateriaal is de korte making of-bijdrage Power play: Gilead's women fight back (10:15). De titel ervan geeft de inhoud al weer

CONCLUSIE
Onbegrijpelijk. Eén van de meest besproken en inhoudelijk relevantste televisiereeksen van de afgelopen paar jaar, en deze wordt bij ons gewoon niét uitgebracht. Met zijn allen naar het buitenland!