SERIE
De Muur is gevallen, en de pretendenten voor de IJzeren Troon hebben een wapenstilstand gesloten: alle legers dienen zich naar het noorden te begeven om het leger ondoden van de Night King (Vladimir Furdik) te stoppen. Cersei (Lena Headey) heeft echter de boel belazerd, en houdt haar legers veilig in wel in Koningslanding. Haar plan is dat ze de geallieerden en de ondoden eerst elkaar laat kapotmaken, en zij vervolgens dan wel met haar ingehuurde zwaarden uit Pentos zal afrekenen met wie er ook als winnaar uit die strijd komt. Voor de poorten van Winterfel komt het tot een confrontatie, en met het plan om de Night King zelf in een hinderlaag te lokken, weten de noordelijke legers de White Walkers tot stilstand te brengen. De kost is echter hoog, en verschillende prominente aanvoerders laten het leven.

Daenerys Targaryen (Emilia Clarke) probeert zich in de chaos te manifesteren als de ware koningin, onder meer door bastaard Gendry (Joe Dempsie) te belonen voor zijn aandeel in de strijd, maar vooral Sansa (Sophie Turner) vertrouwt haar voor geen haar. Sam (John Bradley) en Bran (Isaac Hempstead Wright) delen intussen aan Jon (Kit Harington) mee dat hij feitelijk de zoon is van Rhaegar Targaryen en Lyanna Stark, en daardoor feitelijk meer aanspraken op de troon kan maken dan Daenerys. Jon heeft echter de knie gebogen voor de koningin, en wil beslist de IJzeren Troon niet. Het feit dat Daenerys feitelijk zijn tante is, werpt ook een domper op de prille relatie tussen het droomkoppel. Varys (Conleth Hill) en Tyrion (Peter Dinklage) hopen in stilte op een koninklijk huwelijk, zodanig dat de twee de Zeven Koninkrijken kunnen besturen, maar wanneer dat niet het geval blijkt te zijn, pleegt Varys verraad.

Het gedecimeerde leger van Daenerys begeeft zich vervolgens naar de poorten van Koningslanding, om definitief af te rekenen met Cersei. Tyrion vreest niet geheel onterecht dat de belegering van de stad zal ontaarden in een bloedbad, eens Daenerys haar laatst overgebleven draak in de strijd gooit. In een laatste poging tot onderhandeling vraagt Daenerys dat Cersei zich zou overgeven, maar wanneer die een geliefde vertrouweling van Daenerys vermoordt, wordt het al snel duidelijk dat de drakenkoningin bepaalde trekjes van de Gekke Koning, haar vader, heeft geërfd, en ze heeft voor zichzelf besloten dat, als ze geen door iedereen op handen gedragen vorstin kan worden, ze dan maar zal regeren als tiran, met angst als wapen.

David Benioff en Daniel Weiss hebben van dit laatste seizoen van Game Of Thrones een potje gemaakt. Waar in seizoen 7 de kijker al de wenkbrauwen moest fronsen omdat Daenerys en compagnie plots in een vingerknip de Zeven Koninkrijken kon reizen, lijkt het nu alsof er intussen in Westeros een hogesnelheidslijn is aangelegd. De opmaat van het seizoen is nochtans groots: de Battle of Winterfell is om van te smullen, en de fans krijgen hier en daar enkele voorafspiegelingen die bewaarheid worden, zoals het gevecht tussen Sandor Clegane (Rory McCann) en zijn broer (Hafþór Júlíus Björnsson). Dan echter slaat de slordigheid ongemeen hard toe, zowel in het scenarioschrijven als op de set. In de vierde respectievelijk zesde aflevering moesten achtereenvolgens een koffiebeker van Starbucks en een plastieken waterflesje die achteloos op de set waren achtergelaten, digitaal worden weggeretoucheerd. Achteraf bleek overigens de schuldige voor het Starbucks-incident Conleth Hill (Varys) te zijn.

Haastwerk, en dat is ook waar voor het scenario. Naast de al eerder genoemde superkracht waar alle personages over schijnen te beschikken om in een oogwenk naar de andere kant van Westeros te reizen, wordt de hele verhaallijn dat Jon feitelijk de rechtmatige koning is, met één pennentrek naar de vuilbak verwezen. Het zou een té logische scenariowending zijn geweest om het koningschap over de Zeven Koninkrijken te gunnen aan uitgerekend de ene persoon die de hele serie heeft lopen te mekkeren dat hij de troon níet wil. In de plaats daarvan, in de meest teleurstellende slotaflevering sinds Lost, wordt mogelijk de meest onwaarschijnlijke kandidaat en grootste dweeb uit de hele reeks op de troon gehesen. De slotaflevering is als een oldtimer die bij de minste verplaatsing uit elkaar rammelt, en het is duidelijk dat Benioff en Weiss met hun gedachten al bij hun volgende lucratieve contractje (bij Disney+) zaten. Mocht George Martin al dood zijn geweest, hij draaide zich om in zijn graf. Daarnaast zien we in wat wellicht het grootste eww-moment uit de reeks is hoe Arya (Maisie Williams) zich gewillig laat ontmaagden, om vervolgens het hart van haar minnaar in duizend stukken te breken, en daarnaast krijgt Jamie (Nikolaj Coster-Waldau) de prijs voor de grootste flipflopperij wanneer hij zijn overtocht naar de kant van de goeien en het eindelijk toegeven aan de liefde van Briënne (Gwendoline Christie) overboord gooit voor Cersei. Nee, plaats voor gelukkige liefde is er niet in Westeros, alhoewel een minder personage als Samwel zich uiteindelijk niet mag beklagen.

Omdat het bovendien het laatste seizoen is, komen er nogal wat personages niet levend uit de strijd, maar dat had u wellicht al vermoed vanaf het moment dat in seizoen 1 Ned Stark werd onthoofd. Sommige overlijdens zijn heldhaftig (Theon! (Alfie Allen)), andere miserabel (Euron (Pilou Asbæk)) en af en toe haast triviaal, als we zien hoe de gevreesde Night King uiteindelijk op banale manier om zeep wordt geholpen. Enkele fans lieten op de sociale media hun verontwaardiging blijken, in die mate zelfs dat ze opriepen om dit achtste seizoen gewoon opnieuw te filmen. Ik kan ze niet helemaal ongelijk geven. Alhoewel het afdalen naar de krochten van de waanzin door Daenerys volgens mij een keeper is, zou tenminste de slotaflevering voor mijn part helemaal opnieuw mogen worden gedraaid, met een andere, meer logische afloop, die trouwer is aan de personages dan de manier waarop Benioff en Weiss hun zorgvuldig opgebouwde karakteropbouw met één haal door de plee hebben getrokken. Als George Martin ooit zijn boek afkrijgt, en tegen het huidige tempo zal dat ongeveer in het jaar 2038 zijn, dan hoop ik dat hij een beter einde aan de saga breit.

BEELD EN GELUID
In tegenstelling tot de vorige seizoenen staat de beeldkwaliteit niet helemaal op punt. Steen des aanstoots is de derde aflevering, The Long Night, waarin de levenden en de doden slag leveren. Het is te begrijpen, afgaande op de titel, dat een gevecht dat 's nachts geleverd wordt niet grossiert in helderheid, maar in dit geval valt de presentatie onder de standaard die we gewoon zijn, met veel onduidelijke scènes waarbij het zwart eerder neigt naar donkerblauw, alsook een compleet gebrek aan aflijning. De donkere scènes zien er noisy uit, en het kan handig zijn dat de alomtegenwoordige CGI daardoor wat minder uitgesproken wordt, maar we hadden dé veldslag aller veldslagen uit de reeks toch een beetje geprononceerder verwacht. Aflevering 5, The Bells, is dan vergeleken een stuk beter, waarbij één van de meest spectaculaire slagen geleverd wordt in acht seizoenen, en de CGI-effecten meer dan ooit levensecht zijn in al hun gruwel. Over de Dolby Atmos-geluidstrack daarentegen eens te meer niets dan lof. Met twee epische veldslagen op zes afleveringen, waarin de draken van Daenerys dan ook nog eens een primaire rol spelen, wordt het surroundveld helemaal opengegooid, en krijgen we in deze televisieserie een geluidslandschap waar veel blockbusters alleen maar van kunnen dromen. Onder meer de scènes waarin Euron de draken onder vuur neemt vanop de IJzeren Vloot zijn geweldig. Componist Ramin Djawidi heeft voor dit seizoen nog eens het beste van zichzelf gegeven en heeft onder meer de drakenthema's in een nieuw kleedje gestoken.

EXTRA'S
Naast de gebruikelijke in-episode guides, previews en recaps krijgen we voor de zes afleveringen tien audiocommentaartracks - afleveringen 5 en 6 hebben er twee en de pivotale aflevering 3 zelfs drie - met naast naast castleden Daniel Portman, Richard Dormer, Jacob Anderson, Nathalie Emmanuel, Pilou Asbæk, Conleth Hill en Emilia Clarke vooral héél veel volk achter de speciale effecten en de stunts. De commentaren dreigen op de duur wel wat aan de droge en technische kant te worden.

De derde schijf bevat vooral de randdocumentaires. When Winter Falls (29:13) en Duty is the Death of Love (31:36) zijn twee making of-documentaires die speciaal focussen op de derde en de laatste aflevering respectievelijk, waarin het verhaal enorme sprongen maakt, niet altijd ten goede. Dé documentaire die u echter gezien moet hebben is Game of Thrones: The Last Watch (1:52:58), een bijdrage van bijna 2 uur waarin een zekere Jeanie Finlay het laatste jaar draaien gedocumenteerd heeft. We ervaren dit seizoen door de ogen van de haarstyliste, een voetsoldaat die eerst in de wacht van Stannis zat en vervolgens in het Stark-leger, een verkoopster met een stalletje versnaperingen waar de ondoden, Onbezoedelden en Dothraki gemoedelijk achter elkaar staan aan te schuiven voor een ijsje, een producente die voor haar jonge dochtertje een figurantenrol als Wildling heeft versierd, en stuntman Vladimir Furdik die in de serie de rol van de Night King speelt. We volgen de crew onder meer in IJsland, Dubrovnik, Sevilla en Belfast. Een leuk weetje is dat ook de bekende Britse zangeres Sophie Ellis-Bextor een figurantenrol heeft in de aflevering The Long Night. Klassiek is er ook nog een stukje Histories and Lore, met geanimeerde "historische" bijdragen over King's Landing (2:55), The Greyjoy Rebellion (5:31), The Blackfyres (5:15), The South (2:30), The Defiance of Duskendale (5:17) en Maegor the Cruel (5:18), voor wie geïnteresseerd is in de fictieve geschiedenis van Westeros en Essos. Dan zijn er nog vijf verwijderde scènes (8:28).

Kopers van deze set bij geselecteerde winkels krijgen er dan nog de traditionele bonusdisk bij. Daarop dit keer twee documentaires. How the storm was born (30:22) die net als When Winter Falls en Duty is the Death of Love focust op één aflevering, maar ditmaal de vijfde, waarin de belegering van Koningslanding wordt getoond. From renderings to reality: The visual effects of Season 8 (26:10) is een algemene beschouwing over de gebruikte computereffecten in dit zeer CGI-overladen seizoen.

CONCLUSIE
Game Of Thrones zal de geschiedenis ingaan als een stuk televisiegeschiedenis, waarin het fantasygenre met het budget van een speelfilm op het kleine scherm werd gebracht. Spijtig genoeg eindigt de reeks op een kanjer van een uitschuiver waarbij showrunners Benioff en Weiss met de billen bloot gaan.