FILM
De familie Kim woont in een souterrain in een steegje waar regelmatig volk tegen de voordeur komt pissen. Ze tappen de wifi van de buren af, en verdienen de kost met het vouwen van pizzadozen, en zelfs daarvoor zijn ze eigenlijk niet bekwaam. Een vriend van zoon Ki-Woo (Choi Woo Shik) vraagt echter op een dag of hij niet wil inspringen als bijlesleerkracht Engels voor rijkeluisdochter Da Hye (Jung Ziso) terwijl hijzelf enkele maanden naar het buitenland moet voor zijn studies. Ki-Woo's zus Ki Hung (Park So Dam) photoshopt in de gauwte een diploma voor haar broer bij elkaar, en met veel bluf neemt de ietwat lichtgelovige moeder Yeon Kyo (Cho Yeo Jeong) hem aan. Het gezin heeft nog een onhandelbaar zoontje, Da Song (Jung Hyeon Jun), met een knoert van een ADHD-probleem. Ki-Woo maakt de moeder wijs dat eventueel de tekentalenten waar zijn moeder over loopt op te snijden, een uitweg voor zijn problemen zijn, en voor je met je ogen kan knipperen staat Ki Hung er als tekenlerares annex kunsttherapeute, een woord dat ze naar eigen zeggen alleen kent omdat ze het op Google gevonden heeft en omdat het goed klinkt.

Maar het spelletje gaat door. Ki Hung weet de chauffeur van de familie buiten te werken door hem onterecht af te schilderen als een pervert, waardoor de weg vrij is om vader Ki Taek (Song Kang Ho) als vervangchauffeur binnen te loodsen. En tot slot weet die weer op zijn beurt de vrouw des huizes te overtuigen dat de huishoudster, Moon Gwang (Lee Jung Eun), TBC heeft, waardoor ook moeder Chung Sook (Chang Hyae Jin) als personeel in dienst wordt genomen. Kortom, de rijke industrieel Park Dong Ik (Lee Sun Kyun) heeft in no time vier parasieten in huis, allen leden van dezelfde familie, die hij dan ook nog eens dik betaalt, en hij heeft niet in het snotje dat ze alle vier familie van elkaar zijn. Wanneer het gezinnetje van de rijke Parks een weekeindje gaat kamperen, en de familie Kim zich in de villa van de Parks gedraagt als pascha's alsof zij de eigenaar zijn, breekt de pleures los...

Geld is een strijkijzer... het strijkt alle plooien glad.

Gisaengchung, met als Engelse titel Parasite, is de eerste film ooit die erin geslaagd is om niet alleen de Oscar voor de beste niet-Engelstalige film weg te kapen, maar tegelijkertijd ook nog even de prijs voor beste film tout court. Donald Trump kon er alvast niet aan uit dat het in zijn ogen superieure Amerika werd verslagen door een land dat hij nog niet eens op een kaart kan situeren, maar we willen de man enig respijt gunnen want hij is waarschijnlijk te dom om een film met ondertitels te lezen. Regisseur Bong Joon Ho, die eerder in het independent-circuit zijn sporen al had verdiend met Snowpiercer, werd van de éne dag op de andere Zuid-Korea's nationale held, en de man bleef er nog redelijk bescheiden bij ook. Zowel in Snowpiercer als in deze film is de strijd tussen de rijke en de arme klasse een centraal thema: de Kims wonen onderaan de stad in een souterrain, en de Parks bovenaan in een luxevilla, en in één van de meest plastische scènes uit de film krijgt de familie onderaan letterlijk de stront op het hoofd van de mensen bovenaan, die zalig onbewust zijn van de klassenstrijd die zich onder hen afspeelt.

Veel meer van de plot twist verraden zou het kijkplezier vergallen, maar laten we zeggen dat er binnen de lower class blijkbaar ook nog verschillende meningen zijn over wie er boven wie in de pikorde staat. Waar Gisaenchung begint als een zwarte komedie, eindigt de film in een orgie van geweld, die zeker de 16-leeftijdsaanduiding verantwoordt. De regisseur houdt er een stevig tempo op na, en de plottwists wisselen elkaar in hoog tempo af. Alleen het laatste kwartier is een klein beetje bij de haren gesleurd, en doet de film aan geloofwaardigheid verliezen. Toch is Gisaenchung een stevige allegorie over de standen in de maatschappij, en laten we het erop houden dat het er iets minder vriendelijk aan toe gaat dan in pakweg Downton Abbey. Gisaenchung is een film die door de voorbeeldige cinematografie zowel liefhebbers van het arthouse-circuit als mainstream-filmfanaten zal plezieren, en uit álles blijkt dat Bong Joon Ho zijn métier goed verstaat: goeie vloeiende narratieven, een uitgekiende fotografie in de villa van de Parks en hij haalt het maximum uit zijn acteurs.

Dus: die Oscar was terecht! Sorry, Donald!

BEELD EN GELUID
Gisaenchung wordt gepresenteerd in 2.39:1-formaat, en heeft van kleine independent Septemberfilm een goeie, zij het ietwat kale release meegekregen. Alleszins is de beeldkwaliteit. De vettigheid van het kruipkot waar de Kims in leven, samen met een cohort kakkerlakken, kan haast niet meer contrasteren met de haast steriele en minimalistisch ingerichte villa van de Parks. Kleuren zijn spot-on, zoals de groenten en de taarten bij het tuinfeest dat de Parks in de derde act van de film houden. Details zijn rijk aanwezig en de kleuren zijn evenwichtig. Septemberfilm heeft ook nog een mooie DTS-HD MA 5.1-track weerhouden, waarin nogal wat met de surrounds gespeeld wordt, zoals in de scène waarin er in de villa plots en onverwacht een telefoon overgaat in één van de plottwists. Onder meer het gehoest van het personage dat ervan verdacht wordt TBC te hebben, klinkt ongemeen scherp. Bong Joon Ho laat bovendien een zeer gevarieerde soundtrack op de kijker los, met bombastisch klassiek zowel als Italiaans chanson. En alles past naadloos in elkaar.

EXTRA'S
Waar de Amerikaanse versie teminste nog een Q&A-sessie bevat en een paar trailers, moeten we het hier stellen met een paar cross-promotionele trailers. Er is nochtans nog plaats genoeg vrij op deze double layer-disk.

CONCLUSIE
Bong Joon Ho's Gisaenchung is beslist een film die u gezien moet hebben, ook al hebt u niet veel op met de Aziatische cinema. Allicht komt er tussen dit en een paar jaar een Amerikaanse remake, maar daarvan weten we nu al dat die nooit zo goed zal kunnen zijn als het origineel. Septemberfilm biedt een extraloze maar technisch voldragen Blu-ray.