FILMS
Beverly Hills Cop was in de tweede helft van de jaren '80 en de eerste helft van de jaren '90 een goeddraaiende franchise, die van Eddie Murphy een household name maakte. Eerder bespraken we voor u al delen I, II en III, los op dvd, en bespraken we voor u ook de trilogie op Blu-ray. Paramount heeft echter de films alledrie in een geremasterde versie uitgebracht, en nog wat extra bonusmateriaal toegevoegd, dus is dit het uitgelezen moment om even samen met Axel Foley de trips van Detroit naar Los Angeles opnieuw te maken.

Beverly Hills Cop (1984)
Axel Foley (Eddie Murphy) is een agent uit Detroit die op zijn zachtst gezegd nogal eigengereid te werk gaat, en meestal een spoor van vernieling achterlaat waar hij ook een voet zet. Na de zoveelste reprimande van zijn oversten ontmoet Axel een jeugdvriend, Mikey Tandino (James Russo), die net als hijzelf eertijds een klein crimineeltje was, maar waar Axel het rechte pad heeft gekozen, is Mikey altijd een schelm gebleven. Bij een baantje in Beverly Hills heeft hij een stapel waardepapieren aan toonder gestolen van de mafieuze kunstkenner annex crimineel Victor Maitland (Steven Berkoff), en twee van zijn cronies komen op de bewuste avond voor de deur van Axels appartement Mikey een kogel door het hoofd jagen. Ondanks uitdrukkelijk verbod van zijn chef neemt Axel zijn uitstaande verlof op en begeeft zich naar Beverly Hills, waar hij begint te graven in de entourage van Maitland, en en passant jaagt hij de lokale agenten Taggart (John Ashton) en Rosewood (Judge Reinhold) op de kast, alsook hun overste, Andrew Bogomil (Ronny Cox).




Beverly Hills Cop is een vroege productie van het duo Jerry Bruckheimer/Don Simpson, en was in de jaren '80 een hit van jewelste. De mengeling van eigentijdse popsongs, een ongelofelijke hoeveelheid auto's die tot schroot worden herleid en vooral de aanstekelijke rol van Eddie Murphy - in een tijd toen de man nog te genieten was - als flik die het vliegend schijt heeft aan regeltjes, zorgde voor volle zalen én lanceerde de carrière van de tot dan toe onbekende Harold Faltermeyer als verantwoordelijke voor de soundtrack. Samen met Jan Hammer voor Miami Vice slaagde Faltermeyer erin de hoogste regionen in de hitlijsten in te nemen met louter instrumentale nummers die rechtstreeks van de film waren afgetapt. Het verhaal heeft niet zoveel om het lijf, zoals de meeste Bruckheimerfilms, en het is al van bij de eerste aanblik op Steven Berkoffs smoelwerk duidelijk dat Victor Maitland het meesterbrein is. Eddie Murphy werd bovendien voor de productie als goedkoper alternatief opgepikt omdat in eerste instantie Sylvester Stallone de bons had gekregen, omdat die meer inspraak in het scenario wilde maar niet kreeg. Het bleek een schot in de roos, en Beverly Hills Cop is tot op deze datum nog altijd de film waar Murphy het hardst mee kan uitpakken. Beverly Hills Cop is een trip naar het verleden toen flikkenfilms nog een stuk ongecompliceerder waren als vandaag de dag, naar een tijdperk waarin de gsm en het internet nog niet waren uitgevonden, en detectives hun ding nog moesten doen met goed ouderwets speurwerk.




Beverly Hills Cop II (1987)
Na een spectaculaire diefstal op een juwelenzaak waarvan de naam met een A begint, krabt de politie zich in het haar over de code die de gangsters hebben achtergelaten. Getuigen meenden dat de aanval gecoördineerd wordt door een lange blonde vrouw (Brigitte Nielsen). Bij een tweede aanslag wordt Axels oude vriend Bogomil - B dus - neergeschoten. Het is hét moment voor Axel om terug af te zakken van Detroit naar Beverly Hills, waar hij Taggart en Rosewood tracht bij te staan in hun onderzoek. De twee inspecteurs worden echter door hun chagerijnige overste, Harold Lutz (Allen Garfield) gelast met het uitschrijven van parkeerbonnen. Axel trekt zich uiteraard niets aan van de reglementen, en kan Lutz wijsmaken dat hij een speciaal, districten overstijgend mandaat heeft om de bende op te trachten te rollen, en hij komt daarmee in het vaarwater van een louche eigenaar van een schietclub, Maxwell Dent (Jürgen Prochnow), van wie Axel vermoedt dat hij zaken doet met leverancier in oorlogstuig.




De tweede Beverly Hills Cop-film tapt uit hetzelfde vaatje als de eerste, en het is dan ook niet verwonderlijk dat je bij een groot deel van de grappen een déjà-vu krijgt. De opbouw is dan ook 100 % identiek, vanaf de openingsscène waarin Murphy bij zijn undercoverwerk gestoord wordt. De frisheid van de eerste film is er met andere woorden af. Murphy had meer inspraak in het scenario geëist (hij wilde bijvoorbeeld niet in het buitenland filmen, en ook niet dat de film zou worden herwerkt tot een televisieserie), en de opzet van de film is al iets vergezochter dan het eerste deel - waarom de moordenaars per se willen moorden volgens de letters van het alfabet is een mysterie. De agenten die Axel in de eerste film nog tegenwerkten, zijn nu zijn buddies geworden, en samen vechten ze tegen de nieuwe generatie oversten die geen pap lust van hun onorthodoxe onderzoeksmethodes, waardoor we weer bij de uitgangspremisse zijn. De film wordt bovendien geplaagd door enkele onnodige cameo's, zoals die van Playboy-baas Hugh Hefner, die waarschijnlijk per se met zijn smoel in een film wilde, maar niets bijdraagt aan het scenario buiten een houterige acteerprestatie waar ze zich zelfs in de meeste amateurgezelschappen zouden voor schamen. Regisseur Tony Scott heeft echter genoeg know-how om de vele actiescènes, waarin vooral een hoop auto's en in de marge af en toe een rij parkeermeters tot schroot herleid worden, met als hoogtepunt een achtervolgingsscène waarin de politie met een betonmolen (!) rondrijdt. En de plot? Tja, die is al even zeer bij de haren gesleurd als in de eerste film, maar wees nu eerlijk, dat is niet de reden waarom u naar Beverly Hills Cop kijkt. Daarnaast kan Brigitte Nielsen voor geen meter acteren. Aan de kassa werd het tweede deel echter géén succes, wat onder meer het lange hiaat verklaart tussen de tweede en de derde film.




Beverly Hills Cop III (1994)
Axel Foley leidt een inval in een illegale garage waar gestolen auto's worden omgebouwd. Net op dat moment worden de illegale garagisten overhoop geschoten door een bende misdadigers die een gestolen bestelwagen komt afhalen. In het vuurgevecht dat daarop volgt wordt Axels baas, inspecteur Douglas Todd (Gil Hill) vermoord, en zijn laatste woorden aan Axel zijn een verzoek om de dader te grazen te nemen. Axel identificeert hem als Ellis De Wald (Timothy Carheart), het hoofd van de beveiliging van een Californisch pretpark, WonderWorld, het geesteskind van de wel érg op Walt Disney lijkende "Uncle" Dave Thornton (Alan Young). Die is zich van geen kwaad bewust, zelfs niet als blijkt dat de bende het ondergrondse tunnelcomplex van het pretpark misbruikt om een installatie te herbergen om vals geld te drukken. Axel probeert de bende op te rollen, maar als Uncle Dave bij een schietincident gewond geraakt, wordt Axel als de schuldige aanzien en is hij plots publieke vijand nummer één.




De (voorlopig?) laatste Beverly Hills Cop-film kan niet bogen op het sérieux dat de twee vorige films toch hebben weten opbouwen. Tien jaar na de eerste film is dit sluitstuk van de trilogie dan ook voornamelijk een ongeloofwaardig en onevenwichtig spektakel, want welke gangster gebruikt er nu een pretpark om vals geld te drukken? Taggart en Bogomil zijn uit de cast verdwenen, naar verluidt nadat ze het scenario gelezen hadden - wellicht hadden ze schrik om net als Eddie Murphy in een olifantenpak gehesen te worden. Ook met de noorderzon vertrokken is Harold Faltermeyer, die de fakkel voor de filmmuziek doorgaf aan Neil Rodgers, die mogelijk het basisthema Axel F. tot een gevoelloos gedreun heeft omgevormd door er een drumcomputer onder te zetten. Murphy is in zijn gewone doen en laat zich kenmerken door zijn typische in your face-stijl, en dat in een periode waarin de ster van Murphy al aan het tanen was. Resultaat zijn een ellenlange reeks grappen die alles behalve op de lachspieren werken. De eindeloze reeks flops die de man daarna heeft gedraaid (Norbit, The Adventures Of Pluto Nash, The Nutty Professor, Doctor Dolittle, Daddy Day Care,... de lijst houdt maar niet op) wijzen er alleszins op dat Murphy's rol is uitgespeeld. Of we ooit nog Beverly Hills Cop 4 zullen zien? Je kan een dood paard niet blijven reanimeren.

Qua scores voor inhoud kan ik dus de scores van collega Didier volledig onderschrijven.




BEELD EN GELUID
Voor Beverly Hills Cop werd gebruikt van een nieuwe 4K-master, waardoor de film er opnieuw uitziet alsof die gisteren is gedraaid, en alleen het gebrek aan grijze haren van Murphy en dat aan gsm's de ouderdom van de film verraden. De prent bevat een gezonde dosis grain, waardoor je een redelijk getrouwe weergave krijgt, en vooral voor scherpte kan de prent goede punten voorleggen. Details zoals gelaatsuitdrukkingen en kledij komen zeer natuurlijk over, en de kleuren zijn zeer natuurlijk. Ook de tweede en derde film werden van een vergelijkbare kwaliteit voorzien, waarbij Beverly Hills Cop III omwille van zijn relatief beperkte ouderdom nog nét dat ietsje beter uitziet, en alle bonte details van het attractiepark goed weergegeven worden. Het stoort alleen een beetje dat de tweede film een afwijkend formaat heeft. De DTS-HD MA 5.1-track is evenwichtig en laat vooral de selectie popsongs die de film kruiden goed uit de verf komen, met naast Harold Faltermeyer ook bijdragen van Apollonia 6, Patti Labelle, The Pointer Sisters en Glenn Frey. Ook hier gaat het over de drie films heen geluidskwalitatief in stijgende lijn. Waar in de eerste film nog veel muziek werd gebruikt om het gebrek aan surroundeffecten te verdoezelen, was er voor de sequels kennelijk meer geld voorzien. Nadeel is dat de soundtrack van de derde film inhoudelijk niet kan tippen aan zijn beide voorgangers: de frisse popsongs worden ingewisseld voor goedkope Motown-brol. Er wordt in de films ook flink wat afgeschoten, en de drie films zijn alledrie voldoende op punt gesteld dat de kogels je om de oren vliegen. Maar ook hier wint de derde film met een neuslengte, omwille van de ambiance die in WonderWorld heerst.

EXTRA'S
De enige schijf die bonusmateriaal bevat is die van de eerste film. Deze bevat om te beginnen een audiocommentaartrack door regisseur Martin Brest, alsook een geïsoleerde score in Dolby Digital 5.1. Ook nieuw toegevoegd zijn twee verwijderde scènes (3:49) en een viertal stukjes interview uit 1984, waaronder Axel's Wild Ride (0:46) waarin Eddie Murphy commentaar geeft over het tempo van de film, Detroit Cops vs. Beverly Hills Cops (1:31) waarin Murphy en regisseur Martin Brest de twee visueel verschillende stijlen van de politiekorpsen in Michigan en Los Angeles toelichten, Eddie's Impromptu Lines (2:34) waarin Brest vertelt hoe Eddie Murphy sommige scènes in het script naar believen mocht invullen, en Taggart and Rosewood (1:57), waarin Brest Foley's twee acolieten vergelijkt met Laurel en Hardy.

De overige extra's stonden ook op de vorige versie, dus ik ga bij Didier een beetje leentjebuur spelen. In The Phenomenom Begins (29:11) leren we dat er verschillende versies de ronde doen over het ontstaan van deze flikkenfilm, zeker is dat hij in 1977 ontsproten is aan de Hollywoodiaanse breinen van Michael Eisner en Don Simpson (in die tijd één van Paramounts grootste mannen). Het oorspronkelijke script was helemaal geen komedie, men had voor de hoofdrol zelfs namen als Clint Eastwood, James Caan of Al Pacino in gedachten. Uiteindelijk werd de hoofdrol aan Mickey Rourke aangeboden. In die tijd was dat een normale keuze, want na Body Heat van Lawrence Kasdan was Mickey één van Hollywoods meest gevraagde acteurs. Rourke had echter zo veel werk met andere films dat de rol bij Sylvester Stallone terechtkwam. Regisseur Martin Brest was helemaal niet opgezet met het feit dat hij een Stallone-film moest draaien en nog minder met Slys bemoeienissen, zo stelde Stallone voor om de naam van Axel Foley te veranderen in Axel Cobretti omdat zo'n naam beter bij zijn stoer imago pastte. Op de duur werden de kosten door Stallones veranderingen zo hoog dat de spierbundel aan de kant werd gezet. Om processen te vermijden kreeg Sly de hoofdrol in Cobra (Axel Cobretti, snap je?) Eddie Murphy bleek de ideale zet te zijn en dit voor zowel de producenten als voor Brest. De sterkomiek improviseerde zeer veel en dat is volgens Brest de sterkte van de film geworden. Het castingsproces verliep ook vrij ongewoon, wist je bijv. dat de baas van Axel Foley (de schreeuwlelijkerd Todd) gewoon werd opgemerkt in een politiebureau van Detroit? Casting Beverly Hills Cop (9:37) bestaat uit een zeer interessant interview met Margery Simkin, de dame die verantwoordelijk was voor de cast. Beverly Hills Cop was haar eerste Hollywoodfilm en meteen eentje met zeer veel problemen. Alle personages waren immers gekozen met in het achterhoofd dat Beverly Hills Cop een Stallone-film ging worden. Uiteindelijk werd het geen "Rambo blows up Beverly Hills", maar wel een politiekomedie en dat zorgde voor heel wat veranderingen. Zo werd niet alleen Frank Stallone (de broer van Sly die in de muziekwereld ooit een onehitwonder was met Far From Over) vervangen door James Russo. Ook werd het duo Taggart en Rosewood een soort Laurel & Hardy. En soms is alles puur toeval; Steven Berkoff kreeg bijvoorbeeld de rol van slechterik omdat Margery op het vliegtuig de Bond-film Octopussy zag.




Naast een locatiemap waarop allerlei weetjes over beroemde plaatsen in Beverly Hills te vinden zijn, namelijk Beverly Hills Police Station (1:28), Victor Maitlands Mansion (1:45), The Biltmore (0:51), Warehouse (0:58), Art Gallery (1:31), Harrow Club (0:40) en Strip Club (0:28), is er ook nog The Music Of Beverly Hills Cop (7:49) Dankzij het fantastische technopopnummertje van Harold Faltermeyer werd de soundtrack een enorm succes. De commerciële popmuziek heeft ook nog een andere functie, de funkmuziek diende om kosten te besparen op de geluidseffecten. Zo moet je maar eens letten op de legendarische achtervolgingsscène met de vrachtwagen, het enige wat uit je speakers knalt is Neutron Dance van Pointer Sisters. Ook nieuw op deze schijf is een BHC Mixtape '84 met muziekclips van de nummers The Heat Is On (1:59), Neutron Dance (3:28), New Attitude (1:04), Do You Really (1:16), Stir It Up (4:45), en Nasty Girl (3:30). Als afsluiter krijgt u nog een trailer (2:33).

Beverly Hills Cop II en Beverly Hills Cop III bevatten geen bonusmateriaal.

CONCLUSIE
Paramount heeft de drie Beverly Hills Cop-films in een mooie collectie gegoten, en vooral voor de eerste film van de nodige duiding voorzien. De tweede en derde film neemt u er gewoon als extraatje bij.