FILM 
Horror. Het is en blijft het genre bij uitstek waar je massa’s rommel kan treffen, ook al scoort de Vitaya-friendly reeks ongetwijfeld hoger. Een genre waar men zich onbeschaamd kan blijven herhalen en waar amateurfilmers wegens de mantel der griezelliefde altijd wel hun gading zullen vinden. Maar er zijn ook regisseurs die het genre openbreken. Twee daarvan zijn Jordan Peele (Get Out en Us) en Ari Aster. Een man die net als Tarantino bezeten raakte door de films die hij in de videotheek huurde en besloot om er zijn eigen dingen mee te doen. En met succes, want na zijn debuut Hereditary dat omarmd werd door de horrorcommunity, is er nu Midsommar die zowel de duimen krijgt van de griezelfans als de pers. Een geniale film, weliswaar met dank aan The Wicker Man van Robin Hardy uit 1973.

Een kanjer van 147 minuten zonder dat er echt zeel veel gebeurt, maar Ari Aster neemt de kijker mee op een trip die hem, haar of hun choqueert, doet kokhalzen en hem achterlaat met een gevoel van “wat hebben we nu gezien, zeg!”. Alles speelt zich af in Zweden, en dan nog wel bij een commune die er zeer bizarre levenswijsheden op nahoudt. Zelf geloven ze als geen ander dat hun daden gerechtvaardigd zijn.

De film begint met de afschuwelijke beelden van het familiedrama die de jonge Dani (Florence Pugh) maar niet kan verwerken. Haar zus heeft samen met haar ouders zelfmoord gepleegd. Het wanhopige meisje probeert bescherming te vinden bij haar lief Christian (Jack Reynor) maar die heeft al zijn zinnen gezet op een trip naar Zweden met zijn vrienden Josh (William Jackson Harper), Mark (Will Poulter) en Pelle (Vilhelm Blomgren). Het is deze laatste die zijn collega-antropologiestudenten uitnodigt naar een godvergeten Zweeds stadje waar alles draait rond de midzommernacht. Christian besluit Dani mee te nemen…

Hoewel er gebruikt gemaakt van gruwelbeelden zoals verbrijzelde gezichten, spitst Aster zich vooral op het visuele aspect. Bij momenten komt het allemaal wel wat arthouse-achtig over (Peter Strickland, Jonathan Glazer en zelfs Nicholas Roeg zijn nooit ver weg), toch is Midsommar een film voor een breed publiek. Ten minste, als dat publiek dit soort taferelen wil slikken, want het is en blijft een trip die je niet te snel vergeet en waar je nog dagen lang nadien verder over nadenkt. En een kotszakje in de buurt is niet echt een overbodige luxe, want dat je maag twee uur lang zal omkeren is een certitude.

Hoe minder je weet over de film des te beter, toch kun je er niet om heen dat The Wicker Man (in 2006 lauwtjes geremaket met Nicolas Cage) het skelet vormde van deze mindfuck, want ook hier gaat het om zonderlingen die er heidense rituelen op nahouden en er niet voor terugdeinzen om hun medemens ter ere van één of andere god het hoekje om te leggen. 

BEELD EN GELUID
Ooit was DFW (oftewel Dutch FilmWorks) één van de meest actieve labels op dvd en blu-raygebied. Niet altijd even geliefd, want hoewel steeds aan een leuk budget aangeboden, liet de kwaliteit soms heel wat te wensen over. Tandenknarsende filmliefhebbers mogen zich ondertussen tevreden stellen met het feit dat DFW zich tegenwoordig hoofdzakelijk bezighoudt met Nederlandse films (lees te mijden troep) en af en toe een uitzondering zoals deze horrorfilm. De zonden van weleer zijn er niet mee vergeven, maar de transfer van Midsommar is zo goed als kraaknet. En ook over het geluid valt er eens niks negatiefs te schrijven. 

EXTRA'S
Het was niet alleen bij de beeldkwaliteit dat de tanden het moesten bekopen als je een DFW-release in je winkelmandje had. Ook qua extra’s viel er weinig of nooit iets te rapen, met Midsommar moet je je tevreden stellen met wat interviews en het betreft dan nog de verplichte promotalk. 

CONCLUSIE
Een pretritje is Midsommar geenszins, maar wie zin heeft om 147 minuten ondergedompeld te worden in een krankzinnige, brutale wereld van een geflipte commune moet deze film absoluut zien!