FILM 
"From the makers of Miami Vice". Het bijbehorende tekstje op de hoes is bijna even groot als de titel van de film. Deels overdreven, en deels waar. Producer van dienst was Michael Mann die de Miami Vice-serie bedacht en het was een film die gemaakt werd door Paul Michael Glaser. Bij het grote publiek uiteraard bekend als de tegenspeler van David Soul in de 70’s politiereeks Starsky & Hutch, maar ook de regisseur van de Schwarzenegger-classic The Running Man en eveneens drie episodes van Miami Vice. Meer zelfs, één van die afleveringen (The Prodigal Son) worden door heel wat fans als één van de beste uit de franchise beschouwd. En dus was het ergens logisch, vooral financieel dan, dat Glaser deze truc van Tri Star mocht herhalen met Band Of The Hand. Je weet maar nooit!

De film werd gedraaid in 1986, en het is geen toeval dat dit het jaar was waarop Miami Vice met zijn derde seizoen op haar hoogtepunt zat. Mann rook geld met Band Of The Hand en wist de studiobonzen van TriStar te overtuigen om hiermee een nieuwe franchise uit te bouwen. Ten minste dat wou hij. Oorspronkelijk zou Band Of The Hand een televisieserie moeten worden, maar het bleef bij deze pilootfilm die in de VS een beperkte bioscooprelease werd en bij Miami Vice-fans een soort van toemaatje werd. Want laat ons eerlijk en wel wezen, een grotere rip-off van Miami Vice kan je niet vinden.

Zowat alles werd gekopieerd. De typische regiestijl zoals bijv. een close-up van de autobanden tijdens een achtervolging of boten die aan een razendsnel tempo voorbij varen op pompende '80’s-muziek. Alleen zijn het geen speedboten, maar wel moerasboten. Het gebruik van populaire '80’s-muziek tijdens actiescenes. Er is het decor van Miami inclusief dezelfde neon-stijl en ook heel wat Miami Vice-personages zijn aanwezig waaronder Michael Carmine en Martin Ferrero. Men zal het wel ontkennen, maar het doel was duidelijk... en daardoor lijkt Band Of The Hand bij momenten als een lange aflevering van Miami Vice maar den wel zonder Don Johnson en Philip Michael Thomas.

En dan is er het ridicule verhaal over vijf jeugdige delinquenten die gespeeld worden door Michael Carmine, Leon Robinson (die wereldberoemd werd door de Madonna-clip Like A Prayer en ook één van de Olympische sterren was in de John Candy-comic Cool Runnings), Danny Quinn (zoon van Anthony Quinn), John Cameron Mitchell en Al Shannon. De film begint met een introductie van de vijf waarin we zien wat deze fijne jongens mispeuterd hebben. De ene zit verwikkeld in de cocaïnesmokkel, terwijl een ander zijn vader overhoop schoot. Kortom, het soort van bengels die maar in één plaats thuishoren en dat is de gevangenis. Maar ook daar weten ze zich niet te gedragen en daarom zijn ze de perfecte proefkonijnen voor een nieuw project. De vijf vormen een deel van een programma waarbij de Vietnam-veteraan "Indian Joe" Tegra (Stephen Lang) hun aanleert hoe ze in het gevaarlijke moeras dienen te overleven, en vooral hoe ze moeten samenwerken. Dat lukt uiteraard in het begin niet en tijdens de opleiding worden de vijf met de meest enge beesten geconfronteerd. Maar het is wellicht geen spoiler als we je verklappen dat de vijf een hecht team worden. Eens ze terug in Miami zijn, moeten ze het opnemen tegen pooiers en drugsdealers, en dan vooral de gewelddadige drugsbaron Cream (Laurence Fishburne). Hollywoodiaanse teambuilding heet dat!

Men had wel mooie troeven in handen om hier iets van te maken, maar uiteindelijk werd dit niet meer dan een flop. Vreemd, want hoewel het er anno 2020 best wel onnozel uitziet, was deze film een perfecte hybride van de genialiteit van Mann en de talloze Cannon-films waarmee het bioscooppubliek toen overrompeld werd. Doelloos schieten en alles laten exploderen wat te exploderen valt. Ridicuul, maar dit soort van actiefilms was toen wel ontzettend geliefd. Het grote probleem is dat je hier geen lef opmerkt, alles kadert net iets te veel in de lijnen van de grote voorbeelden die men probeerde te volgen en doordat de acteurs geen charisma uitstralen werd het niet meer dan een doorsnee Chuck Norris-film met een Miami Vice-touch. Band Of The Hand is dan ook op twee manieren te interpreteren: verplichte kost voor wie hier nu al zit van te smullen, absoluut te mijden voor zij die reeds een punthoofd hebben bij het lezen van dit alles. Pure '80’s-trash dus, maar daarom niet noodzakelijk slecht...

BEELD EN GELUID
Don’t judge a book by its cover. Ook een gezegde dat blijkt te gelden voor blu-rays. Deze Amerikaanse uitgave op Mill Creek Entertainment informeert ons via de flipzijde dat dit een blu-ray is die regio-gebonden (A) is, maar in werkelijkheid is het een regiovrije disk en zo staat het ook omschreven op sommige gespecialiseerde sites. Er zou in de Benelux een dvd-uitgave moeten bestaan, maar ook al hebben wij die niet gezien, lijkt die zo oud dat we niets willen garanderen als we het over de technische kwaliteiten hebben. Mill Creek brengt in Amerika heel wat oudere titels uit, vaak onbekende releases, zoals deze. De detaillering is meer dan voldoende, maar de film heeft een beetje last van een korrelig beeld. De kleuren zijn in het stadsgedeelte zoals Miami was in de '80’s, veel roze- en geelachtige kleuren dus, en dat oogt best mooi op deze release. Ook het deel dat zich in het moerasgedeelte afspeelt (één derde van de film) is mooi in beeld gebracht, waardoor deze transfer (gelet op de obscuriteit) meer dan bevredigend is. De Dolby Surround 2.0-soundtrack (voorzien van Engelse ondertiteling) is niet bepaald spectaculair te noemen. Dat merk je zeer goed in de talloze popsongs (Mr. Mister, Prince en zo veel andere '80’s-Iconen) die in de achtergrond geduwd worden en toch een prominente rol spelen in de regiekeuze van deze film. De dialogen zijn duidelijk genoeg, en de talloze geweerschoten en explosies zijn heftig en luid en staan in goede balans met de dialogen, maar mooi wordt het nooit.

EXTRA'S
Er staat geen enkele extra op deze disk.

CONCLUSIE
In alle opzichten wil Band Of The Hand op het toenmalig goed lopende treintje van Miami Vice springen, maar het resultaat is niet meer dan een leuke '80’s-actiefilm met Cannon-trekjes die anno 2020 alleen maar fans van de reeks zal plezieren.