FILM 
In het kader van “wat gooien ze nu hier weer naar binnen” (of in feite "wat hebben we nu weer gekocht"): Toys Are Not For Children. Een film uit 1972 van ene Stanley H. Brassloff (en die om de één of andere reden wilde dat zijn naam met één S werd geschreven) die gaat over daddy issues. In bepaalde middens staat dit soort cinema bekend als dadexploitation en de openingsscène is er meteen eentje waar de middelmatige gezonde burger zo zijn eigen gedachten over heeft. De jonge Jamie Godard (Marcia Forbes, het zou haar enige rol ooit zijn) ligt op het bed te kronkelen met een teddybeer in militair kostuum. Tussen het gezucht door horen we haar “daddy” kreunen. De moeder  Fran Warren (die in de '50’s rolletjes had in komedies met Abbot And Costello en Jerry Lewis en Dean Martin) komt verbouwereerd de kamer in en tiert kwaad “What the hell are you doing? How long has this been going on?”. Het is duidelijk dat Jamie niet je doorsnee buurmeisje is.

Wie het nu al voelt borrelen van de walging kunnen we gerust stellen, Toys Are Not for Children is geen The Last House On The Left voor pedofielen (het is sowieso een jongvolwassene), want het blijft bij suggereren en je ziet weinig of geen naakt. En wat nog meer is (niet dat het daardoor een goede film wordt), Braslof doet moeite om zijn film wat body te geven, want die problemen zijn niet zo maar komen aanwaaien. Het meisje is gehecht aan haar speelgoed omdat het allemaal geschenken zijn van haar vader die haar op jonge leeftijd in de steek liet, en waar ze zich nog steeds aan vastklampt en dat ook verder trekt in haar beroepsleven, want de jonge vrouw verkoopt poppen in een speelgoedzaak. Het is in die winkel dat ze Charlie Belmond (Harlan Cary Poe, familie van!) leert kennen met wie ze later trouwt, maar het huwelijk heeft geen schijn van kans. Reeds in de huwelijksnacht laat het getormenteerde wicht haar kersverse echtgenoot weten dat ze in haar armen de fameuze teddybeer wil. Het gaat van kwaad naar erger. Er volgen vele ruzies en Jamie komt alleen maar seksueel aan haar trekken als er oudere mannen in het spel zitten die ze kan aanspreken als daddy. De weg naar het bordeel ligt hiermee open. 

Il faut le faire, denk je dan. Stanley H. Brassloff die naast regisseur ook een schrijver en een stand-up-comedian was had in 1968 al voor ophef gezorgd met de verkrachtingsfilm Two Girls For A Madman, en het was duidelijk dat dit ook zijn insteek was voor Toys Are Not for Children. Het einde is weerzinwekkend, en je vraagt je af wat er in iemands hoofd omgaat als hij zoiets bedenkt. Er is trouwens een extreem contrast tussen het onderwerp en de sfeer, want puur visueel ziet het er prachtig uit en doet het je aan (jawel!) Charlie And The Chocolate Factory denken. Vreemd genoeg is het ook het visuele aspect die de film redt, want van de cast werd duidelijk niet geëist dat ze konden acteren. De hysterische moeder doet haar best, maar de rest lijkt niet meer op figuranten uit een mooi schilderij, weliswaar eentje met een verfoeilijke boodschap.

De film is wel je tijd waard als curiosum, een soort van tijdsbeeld van “toen kon zoiets”, maar echt veel verder dan dat gaat het niet. Er bestaan wel analyses die er meer achter zoeken dan dat er te vinden valt, maar Toys Are Not For Children is een matige, weliswaar mooi gedraaide, film die vooral wil choqueren en op de golf daarvan een publiek wil vinden.

BEELD EN GELUID
Toys Are Not for Children werd exclusief gerestaureerd door Arrow Films waarbij het originele 35 mm-materiaal werd gescand met een 2K-resolutie. Het resultaat is ontzettend mooi met een pastelachtig kleurenpalet en een goed detailniveau. De flashbacks bevatten wel wat grain, maar dat is eigen aan de wil van de regisseur. De LPCM mono-track is verzorgd (weliswaar zonder effecten en met Engelse ondertitels), en opmerkelijk is wel dat deze gewaagde film steunt op een soundtrack van ene T.L. Davis, een crooner die het midden houdt tussen Engelbert Humperdinck en Paul Anka.

EXTRA'S
Zoals steeds is er ook bij deze Arrow-release een bijbehorend boekje die iets vertelt over de achtergrond van deze toch wel merkwaardige film. In Fragments of Stanley Brasloff schetst Stephen Thrower, auteur van het boek Nightmare USA dat de geschiedenis van de Amerikaanse horrorcinema weergeeft, een beeld van Brasloff. Het is interessant voor de fans (mochten die bestaan) want over deze vreemde snuiter is er weinig of niets op het net te vinden. Dirty Dolls: Femininity, Perversion And Play is een half uur durende documentaire van Alexandra Heller-Nicholas die de link toont tussen poppen in de film en de seksualiteit van de vrouw. Je ziet er talrijke fragmenten van films in, van Lolita van Stanley Kubrick tot Baby Doll van Elia Kazan.

CONCLUSIE
Toys Are Not For Children is door zijn onderwerp (daddy issues) een zeer ongemakkelijke rit en door het weerzinwekkende einde zelfs zo goed als onverteerbaar. Gelukkig kiest de regisseur niet voor een gratuite oplossing à la The Last House On The Left, maar kiest hij voor een al bij al visueel mooi ingekaderde film die suggereert. Maar meer dan een matig curiosum wordt het nooit…