FILM 
"La morte cammina con i tacchi alti." Of dat nu Italiaans is voor Death Walks In High Heels zouden we zonder een Prisma-woordenboek niet onmiddellijk weten, want deze giallo uit 1971 verscheen natuurlijk ook onder een heleboel andere titels waarvan Death Stalks In High Heels en Nights Of Love And Terror de meest courante zijn. De film verscheen één jaar na The Bird With The Crystal Plumage van Dario Argento. Dat is niet de eerste giallo, maar volgens velen toch één van de archetypes van het genre, zeker voor die uit de jaren 70. Ook deze Death Walks In High Heels beantwoordt aan de kenmerken van het genre. Een moordenaar die met bruut geweld verscheidene mensen neersteekt. Er zijn verschillende verdachten. Er is een stiletto in het spel. Gillende, halfnaakte vrouwen. Zwarte handschoenen. Felle kleuren. Een stijl om u tegen te zeggen en om de tegenstanders ook eens gelijk te geven, een verhaal dat op niks trekt.

Een paar seconden nadat de begingeneriek afgelopen is, hebben we meteen al een eerste moord. Een man met een ooglapje op (iets wat in de '70’s blijkbaar cool was) wordt brutaal neergestoken. De moordenaar vindt niet de diamanten die hij hoopt te vinden en vermoedt dat deze in het bezit zijn van zijn dochter, de Franse stripster Nicole (Susan Scott). Het duurt niet lang vooraleer de vrouw dreigtelefoontjes krijgt en ze aangevallen wordt door een gemaskerde man met blauwe ogen. Nicole vreest dat haar jaloerse vriend Michel (Simon Andreu) wel eens de man achter het masker zou kunnen zijn, want die heeft immers blauwe contactlenzen. Tja, men deed niet bijster lang over het schrijven van giallo-scenario's. Nicole vlucht naar Londen met een oogchirurg (Frank Wolff), maar ze wordt achternagezeten door haar waanzinnige minnaar.

Op zich zijn giallo's nooit moeilijk, alleen vragen ze vaak van de kijker een inspanning om de meest vreemde bokkesprongen in een scenario te aanvaarden. Ook bij Death Walks On High Heels vraag je je soms af of de rechercheurs of verdachten getikt zijn of niet, maar voor wie toch niet al te goed kan volgen krijgt op het einde in een razendsnel tempo de clou. Niet dat het zo belangrijk is, want uiteindelijk is het zelfs van geen belang wie er achter de tralies moet, zolang er maar sfeer zit in de films en dat is hier zeker het geval. Niet alleen is dit een film die met stijl gemaakt is, maar ook de shots uit Londen en Parijs tijdens het begin van de jaren '70 zijn adembenemend mooi, ook al hielden de Italianen er zich niet voor in om dit soort materiaal te gaan knippen uit andere prenten. Vertrouw in de filmwereld nooit de Italianen. Er zit een beetje van alles in de film zoals bijvoorbeeld uitgebreide scenes uit nachtclubs. Dat deden ze uiteraard om het nodige bloot in de film te krijgen, maar ook omdat dergelijke scènes spotgoedkoop waren om te maken en in het geval van dit soort films kon je ze ook nog lekker lang laten duren. Een productie die zich ook weet te onderscheiden van de rest doordat men er een fantastisch vleugje humor in weet te steken waardoor het allemaal niet te serieus wordt, ook al worden de kelen van gillende vrouw met de nodige flair met een stiletto opengehaald.

Grootse cinema is het niet en dat wordt het ook nooit. Je kan zelfs stellen dat Death Walks On High Heels niet meer dan een routineus product is (en wat waarschijnlijk ook de bedoeling was), maar de film straalt een onweerstaanbare charme uit. Een flutverhaal met een plot die afgeleid lijkt uit een tweederangs Bond-rip off, maar die zo mooi gebracht wordt dat het toch iets extra's krijgt. Dat de helft van de cast niet eens een proef bij een amateurtoneelgezelschap zou halen, neem je er maar al te graag bij, maar sowieso in het genre een classic.

BEELD EN GELUID
Een van de kenmerken van de giallo is het gebruik van de stijlvolle, vaak zeer felle kleuren. Van zoiets kan je alleen maar genieten als je een goede transfer hebt en de kenners weten dat ze bij Arrow keer op keer op de juiste plaats zitten. Een uiterst verzorgde productie die perfect de nostalgische sfeer weergeeft. Heldere details en op wat filmgrain na, zo goed als perfect. Voor de geluidsband kun je kiezen tussen een Italiaanse en een Engelse mono-geluidsband waarbij het gekrijs en de felle schreeuwen soms pijn doet aan de oren. Opmerkelijk is wel dat de Engelse ondertiteling compleet niet klopt met de Engelse dialogen.

EXTRA'S
De bonusfilmpjes bestaan uit drie interviews, die elk zo’n klein halfuurtje lang zijn. In From Spain With Love komt regisseur Luciano Ercoli aan bod, die de laatste jaren van zijn leven in Spanje verbleef (vandaar de titel) en daar in 2015 ook stierf. De regisseur die zijn loopbaan begon als koffiejongen overloopt zijn oeuvre waarbij ook een paar spaghettiwestern-classics zaten. Droog, maar grappig verteld zoals bijvoorbeeld het feit dat Spanjaarden die weinig of niets hadden bijgedragen aan de film plots hun naam op de generiek in het groot zagen verschijnen en dit om ook zo de cultuurfondsen van Spanje te kunnen aanspreken. Zo wordt Mahnahén Velasco vermeld als scenarist  terwijl hij geen letter had geschreven. Wel kwam het allemaal uit de pen van Ernesto Gastaldi met wie je ook een interview kan bekijken. Ernesto kon het allemaal niet zo veel schelen, zo lang de cheque er maar lag. In Master of Giallo komt hij zelf aan het woord. Een icoon uit het Italiaanse pulpgenre dat mee aan de basis lag van talloze klassiekers en ons vertelt hoe je een goede giallo (zeg maar thriller) maakt. Op een grappige manier lult hij ook minutenlang over het feit dat hij dacht dat Sergio Leone er beter aan had gedaan om naar zijn raad te luisteren voor diens misdaadepos Once Upon A Time In America. Tenslotte is er ook nog een lange babbel Death Walks to the Beat met de componist Stelvio Cipriani.

CONCLUSIE
In het giallo-genre is er sowieso veel rommel (what’s in a name) te vinden en wat goed of slecht is, is niet meer dan een individuele keuze. Maar voor wie een eerste stap wil wagen in dit toch weel zeer fascinerend segment van de filmgeschiedenis, is Death Walks On High Heels een ideale instapfilm, en sowieso één van de titels die je als fan moet hebben gezien.