FILM
De Trollen uit deze film blijken niet de enige Trollen in de Trollenwereld te zijn. Oef, wat een volzin! Er zijn naast deze poptrollen nog - hou u vast - technotrollen, klassieke muziektrollen, countrytrollen, funktrollen en hardrocktrollen, die zich onderscheiden door het soort muziek waar ze naar luisteren. Ooit maakten deze zes soorten hetzelfde soort muziek, maar na onenigheid hebben ze elk één snaar van een magische harp genomen zodat ze enkel nog hun eigen soort muziek bedrijven. En dat is een doorn in het oog van hardrocktrol Barb (Rachel Bloom), die misselijk wordt van andere soorten muziek in het algemeen en pop in het bijzonder - na het zien van deze film kunnen we haar overigens niet geheel ongelijk geven, maar soit. De hopeloos naïeve prinses - pardon, koningin - Poppy (Anna Kendrick) meent verkeerdelijk dat het bericht met de aankondiging van de komst van Barb en haar hardrocktrollen een poging is om de diverse stromingen muziek weer te verenigen, terwijl Barb er gewoon op uit is om alle andere soorten muziek te vernietigen zodat alleen nog hardrock overblijft. Poppy, Branch (Justin Timberlake) en Biggie (James Corden) trekken vervolgens de wijde wereld in om de andere soorten trollen te waarschuwen voor het naderende onheil.




Trolls World Tour was het eerste grote animatieslachtoffer toen het coronavirus een massaslachting heeft aangericht onder de bioscopen, en de kans dat u deze in de bioscoop hebt gezien, is gering. Het simultaan uitbrengen op diverse streamingplatforms was de bioscoopuitbaters - terecht - een doorn in het oog, en waarschijnlijk de zoveelste nagel aan hun doodskist. In het geval van Trolls World Tour zijn ze echter aan een ramp ontsnapt. Waar de eerste Trolls-film nog een zekere naïeve en speelse charme had, is Trolls World Tour één van de (zeldzame) missers van Dreamworks. De film is één langgerekte en strontvervelende reclamespot om hedendaagse popartiesten te promoten, en mist dan ook maar énige vorm van diepgang of zelfspot, met als orgelpunt een zodanig stroperige boodschap dat u alleen al van het kijken diabetes krijgt. Voeg daarbij dan nog eens dat de aangereikte muziek, zonder onderscheid het soort van commerciële crap dat het in de Amerikaanse hitlijsten goed doet maar bij elk beetje kenner van muziek niet, echt wel het schraapsel van de bodem is, met veel vuile rappers en aangekoekte K-pop, en de negentig minuten die de film duren worden al snel een hele zit. Er wordt de boodschap gepredikt dat alle muziek zijn plaatsje moet krijgen, met op het einde het obligate kumbaya-moment, maar als je de eindafrekening maakt is dit allemaal platte commerciële brol van de ergste soort. Zo wordt er ergens in de film uit het hoofd van een mannelijke trol plots een kleintje geboren dat alleen maar de taak schijnt te hebben om afstotelijke rap te berde te brengen. Welk soort ongeslachtelijke voortplantingsboodschap hier van uit moet gaan naar de kleintjes buiten het kopen van CD's is me een raadsel.




Het is een probleem als Barb, de rocker, dan nog de meest sympathieke trol uit het gezelschap is, en je voortdurend stiekem hoopt dat ze de popwereld van de poptrollen tot de laatste morzel afbrandt - de verguisde rockmuziek is dan tenminste nog een béétje origineel en niet-repetitief. Waar het enerzijds ontbreekt aan karakteruitwerking, loopt de film over van hyperkinetiek, en zou het strafbaar moeten zijn om deze Blu-ray te verkopen zonder gratis doosje rilatine erbij. Kortom, het is niet duidelijk voor wie deze film bedoeld is. De echte kleintjes kopen uiteraard nog geen muziek, en voor het doelpubliek van de getoonde artiesten is de film gewoon te flauw. Dat er rond hedendaagse muziek ook goede animatiefilms kunnen gemaakt worden, bewijst onder meer Sing van dezelfde studio, een film die in tegenstelling tot Trolls World Tour wél een scenario die naam waardig heeft. Met een film met mensen als Justin Timberlake in de cast verwacht je dan ook niets anders dan ongegeneerde publiciteit voor zijn eigen platen, en dat voor iemand die niet kan zingen zonder vocoder. Met In Time leek het even alsof de man wel over acteertalent beschikte, maar eens hij zijn muzikaal register opentrekt, zit het spel op de wagen. Wellicht zitten er onder de stemacteurs nog hedendaagse, ahem "artiesten", maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik op dit soort muziek afknap, en ik ze nog niet zou herkennen als ze in mijn teen beten. Zelfs een opgefrommelde Ozzy Osbourne wordt van stal gehaald om een seniele ouwe trol te spelen, een rol die hem ongetwijfeld geen moeite zal hebben gekost.

Liefhebbers van muziek laten kortom deze kelk best aan zich voorbij gaan.




BEELD EN GELUID
De bonte kleuren doen bij momenten pijn aan de ogen, en mensen die gevoelig zijn aan stroboscopische effecten, laten de openingsscène beter voor wat het is. De presentatie is hard en de kleurkeuze is even harmonisch als wat er uit een kauwgomballenmachine komt, maar correct gepresenteerd is het wel. De digitale weergave is hevig en compromisloos, levendig en sterk, met kleuren die zowat alle mogelijke nuance vertonen die technisch mogelijk is. Heel af en toe lijken er wel een paar rare dingen gebeurd: zo is de animatie van het kleine fluitje Pennywhistle houterig, en het is niet echt duidelijk of dit bewust zo was gedaan of een lapsus. Laat me daar een half punt voor aftrekken van een anders perfecte beeldvoering. De geluidstrack is uitgevoerd in Dolby Atmos, met heel veel richting wanneer bijvoorbeeld de trollen een wave aanvangen, maar de goede geluidstrack maakt spijtig genoeg de muziek zelf niet beter. Het probleem, als we daarvan kunnen spreken, is dat de track nergens nuance vertoont, en het vooral een kwestie is van zo luid mogelijk uit de speakers te knallen. Het volume maximaal openzetten en u hebt gelijk twintig jaar lang mot met de buren.




EXTRA'S
Er is wat bonusmateriaal aanwezig, maar het is vooral gericht op de kleintjes en weinig substantieel. In een audiocommentaartrack mogen co-regisseur David Smith, regisseur Walt Dohrn en producente Gina Shay verklaren waar ze dergelijke ongein vandaan hebben gehaald. Ze geven een gedetailleerde maar weinig diepgaande beschrijving van het maken van de film. De film bevat een Dance Party Mode, die erop neerkomt dat op gezette tijden uw kinderen worden aangepord om recht te staan en te dansen, en als uw kinderen Engels kunnen lezen, dan krijgen ze er de lyrics bovenop, alhoewel die niet dadelijk de Staatsprijs voor Poëzie hebben gewonnen. Deze functie bevat ook een introductie (1:03), en als u gesteld bent op uw meubilair, dan laat u deze optie best onvermeld. Of u zorgt ervoor dat de verbanddoos in de buurt ligt, natuurlijk. Tiny Diamond Goes Back to School (3:46) is een kortfilmpje over één van de ergerlijkste nevenfiguurtjes uit de film, die er op school cool wil uitzien - waarmee uw kinderen alvast nog eens de foute boodschap meekrijgen. Trolls Dance Academy (7:08) is een dansles-in-een-notendop voor enkele van de muziekstijlen die in de film worden verkracht aangehaald. De interactieve featurette Trolls World Tourist Map biedt een overzicht van de diverse muzieklanden die in de film worden bezocht. Interessant zijn dan nog de zeven verwijderde scènes met inleiding (19:24) door de drie bedenkers die we nog kennen uit de commentaartrack. De documentaire Trolls Perfect Harmony (4:29) belicht nog maar eens de muziek uit de film, waarvan we nu stilletjesaan wel genoeg hebben gekregen, en drie documentaires Trolls World Tour Backstage (9:07) gaan dan (eindelijk!) wat dieper in op de technische zaken, zoals de personages en de set pieces.

CONCLUSIE
De boodschap over verdraagzaamheid jegens andere muziekgenres wordt door de film zelf alvast de grond ingeboord, en de mierzoete boodschap is niet aan iedereen besteed. De film is druk, en biedt u het equivalent van een ganse avond in de disco rond te hangen. Als u evenwel uw kinderen wil leren wat muziek is, geef ze dan liever een dvd met een optreden van Queen of zo.