FILM 
"I see something on girls no one see." (Just Jaeckin)

Hebt u ooit al van Just Jaeckin gehoord? De kans is klein als u geen doorgewinterde cinefiel bent, toch heeft de man het grootste Franse bioscoopsucces ooit gemaakt. Dat was in 1974 met Emmanuelle met Sylvia Kristel in de hoofdrol. Een Franse softcore-film waar niets aan te zien was, behalve misschien de schoonheid van la Kristel. In ieder geval had fotograaf/beeldhouwer Jaeckin zijn métier gevonden en een jaar later scoorde hij alweer een hit met Histoire D'O. De film werd verboden in de UK, maar werd toch een videohit en in 1981 transformeerde hij een andere klassieke roman naar zijn hand: Lady Chatterley's Lover met alweer Sylvia Kristel. Het regende slechte recensies, maar het product verkocht. Maar toch vond Just Jaeckin dat hij niet naar waarde werd geschat als regisseur en hij wilde een andere soort film maken. Die kans kreeg hij met The Perils Of Gwendoline In The Land Of The Yik-Yak. Een compleet onmogelijke titel die meestal ingekort werd als Gwendoline. De film die losjes gebaseerd was op de comic strips van John Willie was een financiële flop van jewelste. De opnames duurden 18 weken, men ging op locatie naar de Fillipijnen en Marokko en men keek niet op een kostuum meer of minder. Het zat er natuurlijk aan te komen dat de geldkraan dicht gedraaid werd. Vele figuranten zagen dan ook geen cent, en voor Jaeckin was dit een teken om te stoppen met het maken van films.

Je mag het verhaal gerust infantiel noemen, ook al heeft het een zekere charme. De film begint in een Chinese haven waar een bende dieven de jonge Gwendoline (Tawny Kitaen) ontvoeren zodat ze haar kunnen verkopen aan een eigenaar van een bordeel, maar gelukkig wordt het arme wicht gered door Willard (Brent Huff). Gwendoline is naar China gekomen om er samen met haar hulpje Beth (Zabou Breitman) een zeldzame vlinder te vangen. Het blijkt een soort van eerbetoon te zijn aan haar vader die het insect nooit heeft kunnen vangen en daar zelfs het leven bij liet. Gwendoline biedt Willard 2000 dollar aan als hij samen met haar en Beth naar het land van de Yik-Yak wil gaan waar de vlinder kan worden gevonden.

Het lijkt inderdaad op een kruising van één van de slechtste Jommeke- en Nero-boekjes. Tijdens hun tocht komen de drie natuurlijk van alles tegen en dat gaat van een kannibalenstam tot het rijk van de koningin (Bernadette Lafont) waar alleen maar vrouwen wonen en waar onze held eens mag paren met een vrouw zodat de stam kan blijven voortbestaan. Want jawel, Jaeckin mag beweren wat hij wil. Deze film wil misschien wel een gooi doen naar Raiders Of The Lost Ark of Romancing The Stone, maar het moet toch allemaal van de blote borsten komen. Het is dat laatste wat de film genekt heeft, want blijkbaar had het publiek niet veel zin in een inspiratieloze erotische Indiana Jones. Larie vindt onze vriend Jaeckin, want op het strand van St. Tropez vind je meer bloot dan in Gwendoline. Men heeft het gewoon niet begrepen, en zeker niet de Amerikanen die de hele prent grondig verknipt hadden.

Voor de filmliefhebber blijft er dan ook niet veel dan het cultgegeven over. Zien om te geloven dus. De bedoelingen zijn wel niet slecht, want al bij al is het concept van Gwendoline niet dwazer dan dat van de doorsnee avonturenfilm uit de eighties, maar de film lijdt onder debiele acteerprestaties. Tawny Kitaen is wel een mooie madam, maar je wil haar toch liever niet onder één dak. Op jonge leeftijd haalde ze de tabloids omdat ze met O.J. Simpson (jawel) een affaire had terwijl hij nog getrouwd was met Nicole Brown Simpson, en twintig jaar geleden werd ze tot de cel veroordeeld omdat ze haar man herhaaldelijk met de hoge hakken van haar schoen in het gezicht geschopt had. En dan hebben we het nog niet eens over de vele arrestaties voor drugsbezit. Iemand die veel in de boekjes stond dus , maar niet voor haar filmcarrière, want na Gwendoline mocht ze met Tom Hanks nog eens in Bachelor Party trouwen. Maar verder dan dat ging het niet.

Met Zabou Breitman die beter kan acteren ging het wat beter, want hoewel het nooit hoofdrollen waren was ze nadien toch te zien in een vijftigtal Franse films. De mannelijke tegenspeler Brent Huff was daarna ook te zien in meer dan vijftig films, maar allemaal straight to video-releases en meestal met een zo'n kleine rol dat hij niet eens vermeld werd op de affiche. Schande, vindt Just Jaeckin, die de man had ontdekt via een Burger King-commercial, want hiermee is de mensheid een groot acteur misgelopen. Wat de regisseur precies gedronken heeft weten we niet, maar wat Brent Huff doet iets wat ergens in de buurt komt van een Jean-Claude Van Damme on speed, en dan nog zonder de humor.

Dus ja, Gwendoline is een draak van de film, maar zo hilarisch slecht gemaakt dat hij nooit echt gaat vervelen en dat hij wel een meerwaarde kan zijn voor cultfans, ook al zullen de meeste mensen niet echt weten waar ze die waarde moeten gaan zoeken.

BEELD EN GELUID
Niet iedere filmliefhebber zal het even eerlijk vinden dat een draak als Gwendoline de allermooiste behandeling krijgt terwijl heel wat goede titels het moeten stellen met een povere dvd. Maar goed, fans kunnen er alleen maar wel bij varen en diezelfde mensen weten ook dat Severin een soort van huis van vertrouwen is voor dit genre. De transfer is zeer goed geslaagd, ook al is de detailuitvoering niet van het allerbeste niveau, maar wees er maar zeker van dat men in 1984 nooit de kans kreeg om deze film te zien zoals nu. Het is wel een Franse productie, maar alles wordt in (slecht) Engels gesproken en wordt gepresenteerd op een Dolby Digital 5.1-band met een vreemde elektronische score van Pierre Bachelet, die in de jaren '70 ook de muziek schreef voor Emmanuelle.

EXTRA'S
Deze Blu-ray is geperst op 2000 exemplaren en wordt prachtig gepresenteerd met zelfs zes lobby cards. Wie alles wil weten over deze film zit gebeiteld. Er is allereerst de Amerikaanse versie die een twintigtal minuten korter is, en u kan wel raden welke scènes gesneuveld zijn. Er zijn twee commentaarbanden, één met regisseur Just Jaeckin en een ander met Tawny Kitaen en Brent Huff. Met Just Jaeckin zijn er twee interviews. Eentje uit 2019 (The Butterfly Effect) dat in het Frans is opgenomen en een ander (The Last Temptation Of Just) dateert van 2006 en is in slecht Engels ingesproken. Er zijn nog een heleboel interviews met andere mensen die gemiddeld iets meer dan een kwartier duren. In Bondage Paradise komen François Schuiten en Claude Renard aan bod die verantwoordelijk waren voor de kostuums. In The Perils Of Production mag producer Claude Fleury zijn zegje doen en er is ook een gesprek met John Willie die de comics op de markt bracht. Tenslotte zijn er nog een paar trailers en Blu-ray-promos. En wie nood heeft aan nog wat meer bloot wil zien kan een paar foto's van Tawny Kitaen bewonderen die ze zonder veel kleren maakte voor het Franse LUI Magazine.

CONCLUSIE
De bedenker van Emmanuelle wilde in de jaren '80 zijn grenzen verleggen en kwam op iets wat moet doorgaan als Indiana Jones met blote borsten. U beslist zelf maar of u daar iets mee bent...