FILM
"He'll have a lettuce and I'll have a Bloody Mary." (Bob Hoskins als George die een wit konijn meesleurt)

Lang voor er sprake was van Guy Ritchie had de Britse cinema een patent op de perfecte misdaadfilm. De grote voorbeelden zijn natuurlijk The Italian Job (neen, niet de remake), Brighton Rock en Get Carter. In de jaren '80 kom je uit bij The Long Good Friday uit 1980 van regisseur John Mackenzie en Mona Lisa van Neil Jordan. Twee keer met Bob Hoskins in een glansrol, ook al was dat niet echt de bedoeling, want bij het schrijven van het script had men Sean Connery in gedachten, en op een bepaald moment ook Michael Caine. Hoewel deze laatste in de film als maffiabaas in een bijrol optreedt, had men bij aanvang Caine in gedachten voor de hoofdrol. Het werd uiteindelijk Bob Hoskins, en laat ons daar ontzettend dankbaar voor wezen, want het maakte de film er alleen maar donkerder op. Bob Hoskins wist trouwens niet dat Michael Caine in deze film zat tot op het moment dat hij op de set aankwam voor de eerste opnamedag.

Het scriptidee van David Leland was vrij eenvoudig en was geschreven op een paar vellen papier. Een man met een klein hartje besluit om een hoertje te redden uit de wrede seksindustrie, kortom wat Paul Schrader had bedacht voor zowel Hardcore als Taxi Driver, maar dan wel met een Brits tintje. Opmerkelijk was wel dat Handmade Films (de filmmaatschappij van Beatle George Harrison) de job toevertrouwde aan een Ier. Neil Jordan had wel met de horrorfilm The Company Of Wolves bewezen dat hij een regisseur was die in het oog moest gehouden worden, maar hij had maar weinig feeling met Londen. An sich maakt dat de film er alleen maar interessanter op. Er zijn wel een paar onwaarheden, zo was er op een paar hoertjes na geen prostitutiemilieu in King's Cross, maar het toonde de Britse hoofdstad wel vanuit een compleet ander perspectief.

De film die in de BFI-top 100 van de beste Britse films aller tijden zit was één van de grootste successen die Handmade Films naast Monty Python's Life Of Brian, Time Bandits en Withnail And I boekte. De neo-noir werd genomineerd voor meerdere prijzen en vooral dan Bob Hoskins die naast een Gouden Palm voor Beste Acteur ook nog eens genominneerd werd voor een Oscar, maar de de duimen moest leggen voor Paul Newman in The Color Of Money van Scorsese.

Door de songs van Nat King Cole krijgt de film een iewat valse romantische sfeer, want deze misdaadthriller uit 1986 is bikkelhard. George (Bob Hoskins) is een gangster uit de arbeidersklasse die net uit de gevangenis is vrijgelaten. Hij is nergens meer welkom, ook niet bij zijn vrouw, die hem verbiedt om zijn dochter te zien. Via zijn voormalige baas, Denny Mortwell (Michael Caine) krijgt hij een job als chauffeur en lijfwacht voor een call girl Simone (Cathy Tyson) aangeboden. In het begin klikt het niet tussen de twee, maar gaandeweg ontstaat er een soort van respect en liefde. Maar vaak doen mooie vrouwen dit niet voor niets, en dat geldt ook voor George.

Eerst werd Anthony Hopkins gevraagd om de rol van Mortwell te spelen, maar dat wees hij zelf af en uiteindelijk kwam men terug op Michael Caine, van wie men dus bij aanvang dacht dat hij de hoofdrol zou spelen omdat dit commercieel perfect zou geweest zijn. De Britten zijn Get Carter nooit vergeten. De rol van Caine is hier vrij klein en hoewel hij maar een paar snedige oneliners heeft te zeggen is hij de ideale verpersoonlijking van het kwaad die de film een extra karakter geeft. Caine is nog altijd één van de beste acteurs ooit, alleen moet je hem de juiste rollen geven en dat was (vooral in de jaren '80) een nogal pijnlijk punt voor de later tot ridder geslagen filmster. De film is ontzettend grijs en grauw en toont het vuilste uit de seksindustrie waar vrouwen soms niet meer zijn dan een lomp vlees. Iedereen speelt op een ontzettend hoog niveau, ook de eerder timide Cathy Tyson die vreemd genoeg na deze prachtprestatie wegzonk in de televisiewereld. Grappig is dat één van de producers eerst Grace Jones voor deze rol wilde omdat hij onder de indruk was van haar rol in de James Bond-film A View To A Kill. Gelukkig luistert men niet altijd naar producers...

BEELD EN GELUID
Mona Lisa werd speciaal door Arrow gerestaureerd, en hoewel er nog wat filmgrain te zien is, kunnen we van een meer dan uitstekende transfer spreken. In de donkere scènes missen we wel wat detailzicht, maar voor de rest gaat het om een prachtige kleuren die een nostalgisch beeld tonen van het Londen uit de jaren '80. De geluidsband is een LPCM Mono die ook met de nodige zorg is behandeld. Weinig effecten, met af en toe een liedje van Nat King Cole en één van Genesis dat er duidelijk wegens commerciële reden is ingestopt. Deze Blu-ray is voorzien van Engelse ondertiteling.

EXTRA'S
Qua extra's is er een trailer en drie interviews wat het eindresultaat op een klein uurtje bonusmateriaal brengt. Het zijn talking heads met af en toe wat fragmenten uit de film en filmaffiches waarvan men de rechten niet bezit. Allereerst is er een praatje met regisseur Neil Jordan, wat vrij interessant is, maar door zijn gemompel wat moeilijk te begrijpen. Er is tevens een interview met schrijver David Leland, die het vooral heeft over hoe hij iedere keer het script moest aanpassen wanneer de cast veranderde. Tenslotte is er ook nog een gezellig onderonsje met producer Stephen Woolley. Standaard, maar meer dan leerrijk voor de cinefiel!

CONCLUSIE
Mona Lisa is één van de beste Britse misdaadfilms uit de jaren '80 met een ongelooflijk sterke Bob Hoskins. De film circuleerde bij ons een tijdje in de 1 euro-bakken met een verschrikkelijke slechte transfer, maar dit meesterwerk verdient uiteraard de (zoals altijd perfecte) Arrow-aanpak.