FILM
Warner mag dan comic-gewijs wel het DC-universum bezitten en er met HBO prat op gaan dat ze kwaliteitstelevisie kunnen brengen, helaas zitten ze met de animatiefilms al een hele tijd muurvast in het slop. Opboksen tegen koning Pixar heeft al lang geen zin meer, en dus zoekt men soelaas in het reanimeren van oude populaire cartoonfiguurtjes waarvan men hoopt dat de ouders er nog genoeg nostalgische gevoelens aan overhouden zodat die samen met hun kroost naar de bioscoop trekken. Geen peulenschil, want als de nieuwe Space Jam één probleem had dan was het wel omdat de kinderen van vandaag simpelweg niet weten wie de Looney Tunes zijn en dus ook niet staan te springen om er een film van te zien. Ook Scoob! kreeg van hetzelfde laken een broek, en om maar meteen met de deur in huis te vallen moet je verdomd goed je best doen om ook maar iets goeds te bedenken over de recente filmavonturen van Tom & Jerry. Met de vrolijkste kat en muis in huis kan je maar weinig verkeerd uitspoken zou je denken, maar helaas zijn het niet William Hanna en Joseph Barbera die de touwtjes in handen hebben, wel valt alles op de allesbehalve stevige schouders van regisseur Tim Story, die reeds de ogen van de wereld onrecht aandeed met ondingen als Fantastic 4: Rise Of The Silver Surfer of nog erger met Ride Along.




Aan ambities was er anders geen gebrek, want Who Framed Roger Rabbit? zou als voorbeeld moeten dienen waardoor de acteurs dus moeten spelen tegenover cartoons. Het is iets wat Warner al decennia doet, en ook al hinkt de studio daarmee hopeloos de concurrentie achterna, heeft deze techniek best wel nog zijn charme, alleen missen we hier interactie. Meer zelfs, de acterende crew haalt alles uit de kast om met hun onnozele fratsen de cartoonfiguren te overklassen, en dat werkt uiteraard niet, vooral als men zich moet vastbijten in een lullig verhaaltje dat met de seconde meer en meer in elkaar dreigt te zakken. We hadden het onze favoriete kat en muis graag anders gegund, maar na tien minuten heb je al meer dan genoeg van dit rotvervelende vehikel.




Het rollenspel van Tom en Jerry blijft ook nu beperkt tot elkaar de schedel inslaan met alle mogelijke attributen en in een cartoon van vijf minuten is zoiets best wel leuk, maar na anderhalf uur begint het toch allemaal aardig op de zenuwen te werken. Het ridicule verhaal speelt zich af in een poepsjiek hotel waar de gasten koning zijn en waar weldra de paparazzi verwacht wordt voor wat het huwelijk van de eeuw moet gaan worden. Kosten noch moeite worden gespaard om er een sprookjesbruiloft van te maken, en alles wordt in goede banen geleid door de onbevangen Chloë Grace Moretz, en dat tot grote woede van de meer ervaren Michael Peña, die zweert dat hij het haar niet gemakkelijk zal maken. Natuurlijk zitten er ook nog een kat en een muis in het spel en in een hotel leidt dit onvermijdelijk tot kluchtige Fawlty Towers-taferelen, zeker als de kok van dienst ene Ken Jeong is, de Aziatische neuroot uit The Hangover-films.




Je kan wel gaan stellen dat dit hersenloze vertier in de eerste plaats bedoeld is voor de ogen van de kleintjes, maar mag het alsjeblief iets meer zijn dan dit? Bij momenten lijkt het zelfs alsof Tom en Jerry het zelf nog amper kunnen geloven dat ze in deze miskleun zijn verwikkeld. Nooit wordt het grappig, wel ronduit gênant en daar komt ook nog eens de irriterende R’n'B-soul bij die mijlenver afstaat van het vertrouwde Tom & Jerry-universum. Voor het acteerwerk (als je het zo al kan noemen) hoef je het ook al niet te doen. Chloë Grace Moretz demonstreert nog maar eens dat ze weinig of niks in haar mars heeft als het op acteren aankomt, terwijl Michael Peña met weinig overgave toont dat je in Hollywood door op automatische piloot de idioot uit te hangen heel wat centen kan binnenrijven. Het grootste plezier dat je jezelf en ongetwijfeld ook je kinderen kan aandoen is dan ook om deze film volledig links te laten liggen, een wijze beslissing waardoor je jezelf (en wie weet de kinderen) anderhalf uur ergernis bespaart.
 
BEELD EN GELUID
Als deze release ergens punten mee kan rapen dan is het wel met de technische aspecten en dan zeker en vast met de beeldkwaliteit. Die is op en top. De details zijn tot in de puntjes verzorgd en dat geldt zowel voor het animerende gedeelte (hoe schattig ouderwets het ook is) als voor de echte acteurs en hun attributen. Het zijn niet alleen Tom en Jerry die cartoons zijn, maar ook alles wat te maken heeft met het dierenuniversum is getekend. Het gaat bovendien ook nog eens om een Indische bruiloft en dus heeft men niet op een kleurtje meer of minder gekeken, waardoor we dan ook een optimaal benut kleurenpalet te zien krijgen. Voor de geluidsband kun je uit een hele resem talen kiezen waaronder de Nederlandse en de Vlaamse versie en die zijn op de Engelstalige na allemaal in Dolby Digital 5.1. Voor de Engelstalige versie heb je de keuze tussen een gewone Dolby Digital 5.1 en een Dolby TrueHD Atmos 7.1 die best wel voor een feestje zorgt. We hebben het dan niet over de afgrijselijke soundtrack, maar als de muis de kat tot moes slaat gaat dit altijd wel gepaard met de nodige geluidseffecten.




EXTRA'S
Op de Amerikaanse Blu-ray krijg je heel wat meer extra filmpjes te zien, maar de Benelux-kopers moeten het zien te rooien met een nietszeggende gag reel die gelukkig maar drie minuten duurt en tien verwijderde scènes waaronder een alternatief begin en die allemaal gezegend zijn met de commentaar van regisseur Tim Story.

CONCLUSIE
We hadden het graag anders gezien voor onze vriendjes Tom en Jerry, maar deze film mist in iedere scene radicaal de bocht. Een ridicuul verhaal met zo waar een slecht acterende cast die de kat en de muis wil overtreffen!