FILM
Van Tarantino is het geweten dat hij een passionele cinefiel is, die alles over cinema weet en zijn liefde voor bepaalde films met hand en tand verdedigt, maar of het voor een filmmaker ook een goede zaak is dat de je bij de grootmeester in de bovenste lade ligt, is een andere zaak. In de jaren '90 werden we overspoeld met dvd-titels waar Tarantino zogezegd de duimen voor omhoog had gestoken. In 2022 blijkt dat nog niet veranderd. In 2013 maakte de Israëlische Navot Papushado met Big Bad Wolves één van de meest originele wraakhorrorfilms waarvan Tarantino vond dat het de film van het jaar was, die iedereen moest gezien hebben. Hier is geen woord van gelogen, maar helaas rook de man door al deze lof ook het geld,  en hoewel het bijna tien jaar duurde vooraleer hij een nieuwe film maakte, is hij er nu opnieuw met Gunpowder Milkshake, die het best te omschrijven valt als een feministische Tarantino. Leuk, maar alles is afgekeken, zelfs het gebruik van Ennio Morricone-achtige melodietjes tijdens de (vele) gevechtsscènes.




Als het toch zo lang moest duren, had Navot Papushado beter nog een jaar gewacht om deze film uit te brengen. Gunpowder Milkshake werd wel met de nodige poeha vertoond in de New Beverly Cinema (de bioscoop van Tarantino), maar bij ons hield de film het amper een week uit in de zalen. Best vreemd, aangezien het tijden zijn waarin John Wick-copycats en Liam Neeson-vehikels het goed doen aan de kassa, maar niets was logisch tijdens de pandemie. Op zich best jammer want hoewel Gunpowder Milkshake geen seconde als een goede film oogt, is hij best wel leuk met een paar onvergetelijke scènes.




Gunpowder Milkshake wil vooral trendy zijn. Soms iets te hip, want de futuristische neondecors zijn gewoonweg spuuglelijk. Net zoals Edgar Wright (Baby Driver is nooit veraf) of Tarantino dat doet, combineert ook Navot Papushado zijn scènes met aanstekelijke popmuziek. Maar kiest Tarantino voor een obscure hit van de George Baker Selection (wat werkt!), dan haalt Papushado er obscure indiesongs van Stereolab of Mercury Rev bij. Gedurfd, maar het zou ons verbazen mocht de doorsnee John Wick-fan de link snappen.




We volgen bijna twee uur de jonge huurmoordenares Sam (Karen Gillan), die, net als haar moeder (Lena Headey), bij de misdaadorganisatie The Firm werkt, en er genoeg van heeft, wat blijkt als ze de bevelen van haar baas (Paul Giamatti) weigert op te volgen en zich bekommert om een kind van wie ze de vader heeft doodgeschoten. De kijker wordt van de ene actiescène naar de andere geslingerd, met soms geslaagde momenten zoals bijvoorbeeld de scène in de videotheek, of deze waarin ze drie gangsters te lijf gaat met een verlamde arm waaraan een mes met ducttape is vastgeplakt.




Had Navot Papushado een schaar gebruikt (114 minuten is echt te lang voor dit soort film) en zich alleen maar geconcentreerd op zijn actiescènes, en hij vooral eens kon vergeten dat hij de chouchou van Tarantino was, dan had Gunpowder Milkshake een moddervette titel kunnen zijn, nu komen net iets te veel de fouten bloot te liggen terwijl je er het feministische ondertoontje anno 2022 gratis en voor niets bijkrijgt.

BEELD EN GELUID
Hoe lelijk de film ook is qua decors, des te beter oogt hij op Blu-ray, een visueel spektakel dat baadt in neonlicht. De releases van The Searchers zijn nooit uitblinkers op vlak van detaillering, maar toch is dit een meer dan geslaagde transfer zonder enige mankementen. De geluidsband DTS-HD MA 5.1-geluidsband spettert uit je boxen met een zeer toffe (maar voor de meeste obscure) soundtrack met veel geweldeffecten.




EXTRA'S
Op deze disk vind je geen enkele extra.

CONCLUSIE
Gunpowder Milkshake is een feministische Tarantino rip-off die balanceert tussen Baby Driver en Kill Bill, waardoor de originaliteit in deze veel te lange film vaak zoek is, maar toch een genietbare actieprent met een aantal moddervette scènes is die de film boven de middelmaat weten te houden.