FILM
The Glass Tower in San Francisco is een pareltje van moderne architectuur; het ding overstijgt alle andere gebowen in de skyline, en bevat naast kantoorruimte en winkels ook appartementen. Aannemer James Duncan (William Holden) is als geen ander in de wolken, en hij wil zijn architect, Doug Roberts (Paul Newman) dan ook in de toekomst gelijkaardige gebouwen laten ontwerpen. De officiële inhuldiging vindt die avond plaats op één van de bovenste verdiepingen, en om het feest, waarop alle notabelen van de stad aanwezig zijn, de nodige luister mee te geven, worden alle lichten aangestoken. Wat een probleem geeft, want onderaannemer Roger Simmons (Ricard Chamberlain), niet toevallig de schoonzoon van Duncan, heeft om enkele miljoenen weg te knibbelen bespaard op alles waar er ook maar op te besparen is. Om een lang verhaal kort te maken: de elektrische bekabeling van het gebouw is een misdaad tegen de mensheid, en wanneer Roberts daar achter komt, ontaardt een simpel brandje op één van de tussenverdiepingen al gauw tot iets oncontroleerbaars. Veiligheidshalve gelast Roberts Duncan om het feestje, waarop ook zijn vriendin Susan (Faye Dunaway) aanwezig is, af te blazen en/of op de begane grond verder te zetten. Duncan gelooft echter rotsvast in zijn glazen toren (pun intended) en meent dat het vuur nooit tot bij de gasten zal kunnen geraken. Intussen heeft hij een gezellig onderonsje met zijn schoonzoon met als voornaamste onderwerp wie er voor de beknibbelingen de opdracht had gegeven, en wie ze heeft uitgevoerd. Voor brandweercommandant Michael O'Hallorhan (Steve McQueen) zal het worst wezen; zijn mannen hebben binnen de kortste keren de brand niet meer onder controle. En er blijkt nog wel meer een loopje genomen te zijn met de veiligheidsvoorschriften: branddeuren waar een stapel cement achter ligt, te weinig nooduitgangen en trappen die als een kaartenhuisje instorten. Een poging om de gasten via het dak per helikopters te ontzetten, mislukt jammerlijk. De enige hoop is vanop een naburig gebouw een kabel te spannen en de gasten één voor één te laten afdalen. De tijd dringt echter, want het vuur bereikt geleidelijkaan de hoogste verdiepingen...

Regisseur Irwin Allen dankt zijn bijnaam Master Of Disaster aan het maken van films zoals deze en The Poseidon Adventure. Het recept is eenvoudig maar doeltreffend: een amalgaam van diverse persoonlijkheden laten strijden tegen een natuurramp of een dreigend ongeluk. De daarrond geweven verhaaltjes zijn flinterdun, en de regie daarover heeft de man dan ook aan John Guillermin overgelaten. De rampenscènes zelf zijn van zijn hand, en zeker wanneer je bedenkt dat dit een film uit 1974 is, moet je de regisseur toch nageven dat hij een visie had over hoe dergelijke rampenfilms in elkaar moesten steken, want in alle meer "hedendaagse" voorbeelden hebben de makers hun mosterd duidelijk gehaald bij klassiekers zoals deze. Onvermijdelijk worden daarbij enkele stereotiepen naar voren geschoven, zoals de uiteindelijke verantwoordelijke voor alle narigheid die over de rooie gaat (Richard Chamberlain), de heldhaftige brandweerman die meermaals zijn eigen leven op het spel zet (Steve McQueen), de dandy die zijn geliefde - van die avond toch - moet afgeven (Fred Astaire), enkele volwassenen die kinderen redden en het met hun eigen leven bekopen, en natuurlijk de onvermijdelijke kat die nog in de brand is gebleven en koste wat het kost gered moet worden - door O.J. Simpson nog, notabene! En zonder ook maar het minste gebruik te maken van de digitale trukendoos die tegenwoordig voorhanden is zien we in deze film mensen als wandelende fakkel mogelijk nog wat meer schade aanrichten, of van enkele tientallen verdiepingen hoog door het raam gaan. Dit alles maakt van The Towering Inferno zeker geen diepgravende film, maar deze kan toch twee en een half uur (!) boeien, wat van alle hedendaagse rampenfilms niet gezegd kan worden.

BEELD EN GELUID
Het grootste deel van de film speelt zich 's nachts af, en we moeten toegeven dat de remastering van deze disc geleid heeft tot een beeld met heel mooi contrast, enorm detail in de schaduwen, veel scherpte en een diepe kleurschakering. Afgezien van een paar lichte printfouten, zoals een zware telecine-wobblefout rond de twintigste minuut, lijkend op een verandering van spoel, is het beeld vrijwel volledig gespaard van ruis en artefacts. Aliasing is op verschillende plekken wel een probleem, met de vele metalen roosters en patronen met glazen ruiten. De layer change is erg goed geplaatst. De Engelse Dolby Surround 2.0-track is redelijk dunnetjes, en de vele ontploffingen en instortingen zijn geen goede demonstratiematerialen om de mogelijkheden van je home-theatre mee uit te testen. Wat voor een film uit de helft van de jaren '70 echter niet abnormaal is. De dialoog klinkt over het algemeen goed, maar af en toe toch een beetje aan de hol klinkende kant. Ook de muziek, van John Williams nota bene, komt niet helemaal tot zijn volle recht.

EXTRA'S
Als enige extra is een trailer toegevoegd. Een film als deze schreeuwt gewoon om meer.

CONCLUSIE
The Towering Inferno verdient een apart plaatsje in de collectie van elke verzamelaar van rampenfilms, al was het maar omwille van zijn filmhistorische relevantie. Het is een best aardige prent, met vooral goed acteerwerk van McQueen en Dunaway. De tand des tijds heeft wel wat aan de filmlas geknabbeld, maar de technische kwaliteit is aanvaardbaar.