FILM
Ack! Ack! Ack! (De marsmannetjes)

Mars Attacks! is een titel die je maar zelden hoort vallen als men het over het werk van Tim Burton heeft. De meesterverteller van de gotische sprookjes, die er anders geen problemen mee heeft om bioscoopzalen te laten vollopen, moest zich deze keer tevreden stellen met een opbrengst van amper 37 miljoen dollar in de Verenigde Staten, ofschoon het Europese publiek heel wat milder was. Ook de critici waren niet bepaald wild over Burtons ode aan de B-film, wat best vreemd is, want Mars Attacks! blijft nog altijd één van de geinigste films die Hollywood de laatste jaren op ons losliet. Bovendien is de B-film (en dan vooral de sciencefiction-films uit de jaren '50) één van de paradepaardjes van Burton, wat we maar al te goed zagen in zijn biografie over Ed Wood.




Ook in Mars Attacks! lijken de marsmannetjes en de ruimteschepen rechtstreeks uit één of andere goedkope B-film te komen. Onderussen heeft de film wel een soort van cultstatus gekregen, en dat is niet meer dan terecht. De film is niet alleen een hilarische komedie die iedere seconde werkt, maar deze parodie heeft een indrukwekkende sterrencast om van achterover te vallen. Jack Nicholson als de wanhopige president van de VS, Pierce Brosnan als een stoïcijnse professor inclusief een pijpje, Sarah Jessica Parker als hippe presentatrice, Natalie Portman als presidentsdochter, Annette Bening als een geflipte hippie die denkt dat de marsmannetjes in vrede komen, Glenn Close als de first lady, maar ook Danny DeVito, Michael J. Fox, Pam Grier, Jack Black en Jim Brown staan op de affiche.




Mars Attacks! kun je als een satire zien, of zelfs als een veeg uit de pan naar de tot op de tanden bewapende wereld, maar vooral is dit een ode aan de film. Zo is bijvoorbeeld de scène met generaal Decker (Rod Steiger) die de buitenaardse wezens het liefst zou verwelkomen met wat kernkoppen overduidelijk schatplichtig aan Dr. Strangelove Or How I Learned To Stop Worrying And Love the Bomb. Maar toch, hoe goed de acteurs en Burton ook hun best doen, zijn het toch de buitenaardse mannetjes die moeiteloos de show stelen. Deze wezentjes lijken zo uit The Muppet Show te komen. Alles wat hun pad kruist mogen ze met plezier neerkogelen, en het maakt niets uit of het de Eiffeltoren of de Big Ben is.




Het bizarre verhaal begint op een afgelegen boerderij, wanneer enkele landbouwers een horde koeien in lichterlaaie zien wegrennen. Een blik naar de hemel leert ons meteen dat er iets meer aan de hand is, want de vijandige vliegende schotels tonen in Close Encounters Of The Third Kind-stijl dat de mens weldra zal kennis maken met zijn buitenaardse evenknie. Meteen dringt zich in het Witte Huis de vraag op of dit bezoek nu van vijandige aard is of niet. Het mediacircus schiet meteen op gang, niet in het minst door president Dale (Jack Nicholson), die beseft dat de komst van de buitenaardse wezens hem wel eens tot de belangrijkste machthebber uit de geschiedenis zou kunnen maken. Terwijl de president zich hoofdzakelijk lijkt te concentreren op zijn historische speech, dringt zich meer en meer de vraag op of de vreemde ruimteschepen wel zo’n goede bedoelingen hebben. Dale kiest bij aanvang de kant van wetenschapper Donald Kessler (Pierce Brosnan) omdat hij denkt dat de aarde heel wat kan bijleren van deze vreemde snuiters, maar de militaire staf staat reeds klaar met de nodige kernraketten.




De marsmannetjes lijken vreselijke gedrochten te zijn die een zonderling taaltje brabbelen dat enkel uit een "aka-aka"-klank bestaat. De Amerikaanse president geeft hen het voordeel van de twijfel, maar tijdens een welkomstspeech op de militaire basis van Pahrump krijgt hij het deksel op de neus wanneer de wezentjes plotseling naar hun lasergeweren grijpen als een hippie een vredesduif loslaat. Het feestje ontaardt in een vreselijk bloedbad. Ondanks massaal protest van zijn omgeving blijkt Dale echter nog steevast te geloven in de goedheid van de marsmannetjes, en vertaalt hij het incident als een cultureel misverstand. Meer zelfs, de president nodigt hun uit op het Congres voor een tweede kans, maar of dat goed zal aflopen?




Mars Attacks! zit vol spitse dialogen en met acteurs die zich te pletter amuseren. De zuurpruimen van deze wereld zullen dit perfect staaltje entertainment afschilderen als absoluut te mijden pulp, maar wie van cinema in al zijn vormen houdt zal Mars Attacks! zonder twijfel één van de leukste films aller tijden vinden, want dat is hij!

BEELD EN GELUID
Deze Blu-ray kwam, net zoals bijna alle Tim Burton-films, uit bij Warner. Het geluidsspoor is een uiterst energieke DTS-HD MA 5.1-spoor, waarin je naast de bombastische score van Danny Elfman eveneens heel wat effecten uit de speakers hoort knallen, en waarbij de dialogen ondanks de vele kletterende vuurwapens perfect hoorbaar zijn. Vonden we bij de dvd dat de beeldkwaliteit aan de zwakke kant is, dan is de Blu-ray bijna perfect, ook al zien de kleuren er bij momenten iets te kunstmatig uit, maar voor de rest is dit een transfer die de aanschaf meer dan waard is, hoewel de detaillering steeds rond het gemiddelde blijft hangen.




EXTRA'S
Hoeveel vragen er ook zijn die we op Burton willen afvuren, moeten we vaststellen dat dit een release is geworden zonder bonusmateriaal. Zonde!

CONCLUSIE
Niet veel filmliefhebbers zullen Mars Attacks! in het lijstje van de Burton-klassiekers stoppen. Ook al is deze sciencefictionparodie een buitenbeentje in zijn oeuvre, blijft Mars Attacks! 25 jaar na datum nog steeds het bekijken waard door zijn hoge entertainniveau en hilarische scenario.